Θυμάμαι μια φορά να μπαίνω στο γραφείο υπουργού πολύ σημαντικού Υπουργείου για μια συνάντηση και το πρώτο πράγμα που να μας λέει ως απάντηση στα τυπικά “πώς πάει” να είναι η φράση: “δεν είναι ζωή αυτή”. Μερικές φορές σκέφτομαι τους πολιτικούς και όσα τραβάνε, με συναισθήματα που μοιάζουνε με τον οίκτο. Τις περισσότερες φορές, όπως όλες και όλοι, τους σκέφτομαι με οργή ή με απογοήτευση. Αλλά κάποιες φορές άλλες, πιο επιεικείς προσεγγίσεις επιβάλλονται.
Τους τελευταίους μήνες παρατηρώ τη φιλολογία για την επιστροφή του πρώην πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα στην ενεργή πολιτική ζωή με κάμποση απορία και μπόλικη σαστιμάρα. Πρώτα απ’ όλα, είχα την εντύπωση ότι ο Αλέξης Τσίπρας, συμμετείχε ήδη στην πολιτική ζωή. Οι ειδήσεις και τα νέα τον παρουσιάζουν σαν ημισυνταξιούχο, σαν αργόσχολο. Στην πραγματικότητα είχε φουλ-τάιμ απασχόληση. Ομολογουμένως μπορεί να μην ήταν ο πιο δραστήριος βουλευτής του ελληνικού κοινοβουλίου. Αλλά πάντως για φουλ-τάιμ τον πληρώναμε.
Αλλά πέρα από αυτό, η φιλολογία αυτή μοιάζει ασύμβατη και με τον τρόπο που θυμάμαι τα γεγονότα της τελευταίας δεκαετίας. Σήμερα ο κ. Τσίπρας μοιάζει πρόθυμος να ηγηθεί ενός νέου πολιτικού σχηματισμού, ώστε να προσφέρει στο πολιτικό μας σύστημα αυτό που του λείπει: έναν δεύτερο πόλο, ένα αντίπαλο δέος για τη Νέα Δημοκρατία που κυβερνά πολλά (μοιάζουν αιώνας) χρόνια πια. Κανείς δεν ξεχνά, όμως, είναι ότι την τελευταία φορά που υπήρχε δεύτερος πόλος στο πολιτικό μας σύστημα, ηγέτης του ήταν ο κ. Τσίπρας. Ήταν αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, του κόμματος που είχε πάρει 32% στις εκλογές, και είχε 86 βουλευτές. Κράτησε για τέσσερα χρόνια αυτή τη θέση. “Ένα προσωποκεντρικό κόμμα φτιαγμένο με τα υλικά της προ-προηγούμενης κρίσης, εντελώς εκτός τόπου και χρόνου για την Ελλάδα της τρίτης δεκαετίας του 21ου αιώνα”, το χαρακτήρισαν κάποιοι αλλά ήταν αυτό που ήταν, και είχε απέναντι μια κυβέρνηση με τη φθορά της, τις κρίσεις, τα σκάνδαλά της, τις υποκλοπές, τα Τέμπη και απ’ όλα. Για πρώτο φορά στα χρονικά, όλη τη φθορά της τετραετίας την έφαγε η αντιπολίτευση. Ο κ. Τσίπρας πήγε το κόμμα στο 18%, και μετά, στη διαδικασία της διαδοχής, υποστήριξε έναν άγνωστο από το Μαΐάμι έναντι των παλιών στελεχών του. Σήμερα το κόμμα του στις δημοσκοπήσεις παίρνει γύρω στο 5% και του έχουν μείνει 25 βουλευτές (μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές). Ο κ. Τσίπρας, που τώρα θέλει να στήσει τον δεύτερο πόλο του πολιτικού μας συστήματος, είχε τον δεύτερο πόλο, και τον εξαφάνισε.
Δεν μιλάμε για παλιές εποχές. Πρόπερσι ήταν.
Την τελευταία δεκαετία ο κ. Τσίπρας, μεταξύ πολλών άλλων, επέλεξε τον κ. Βαρουφάκη για υπουργό οικονομικών και την κ. Κωνσταντοπούλου για Πρόεδρο της Βουλής. Επέλεξε τον Προκόπη Παυλόπουλο για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον Πάνο Καμμένο για κυβερνητικό εταίρο και το Στέφανο Κασσελάκη για την διαδοχή του. Μοιάζει να έχει να κάνει καλή πολιτική επιλογή από το 2015. Τώρα, μόλις 27 μήνες μετά τις τελευταίες από τις εκλογές που έχασε, φαίνεται έτοιμος να συνεχίσει το σερί.
Αλλά ξέφυγα. Σας έλεγα στην αρχή ότι με προβληματίζουν οι πολιτικές εξελίξεις και η συζήτηση για τον κ. Τσίπρα (αλλά και για τον κ. Σαμαρά) και για άλλους λόγους. Νομίζω ότι αξίζει αυτές τις ιστορίες να τις προσεγγίζουμε και με έναν άλλο τρόπο. Μερικές φορές πρέπει, όπως η Αριστερά, να φέρνουμε το επίκεντρο τον Άνθρωπο. Πολιτικοί σαν κι αυτούς που αναφέρονται εδώ δεν είναι ΑΙ. Δεν είναι ρομπότ. Είναι Homo sapiens, με κουσούρια και αδυναμίες. Ο καθένας και η καθεμιά μας τραβάει το δικό της Γολγοθά, κι αυτοί τραβάνε τον δικό τους επίσης. Δοκιμάστε να μπείτε για λίγο στη θέση τους. Τι ζωές είναι αυτές, όταν η λαχτάρα της εξουσίας γίνεται μια αβάσταχτη θηλιά που σε πνίγει κάθε μέρα, ώς τα 74 κι ακόμη παραπέρα; Πώς πορεύεσαι στην καθημερινή βιοπάλη, με την αφόρητη πεποίθηση ότι ο μόνος ρόλος που σου ταιριάζει είναι του αρχηγού; Τι μαρτύριο πρέπει να είναι, μετά από όλα όσα προηγήθηκαν, μετά από τις αλλεπάλληλες, κραυγαλέες διαψεύσεις, να εξακολουθείς να νομίζεις ότι εσύ, μόνο εσύ προσωπικά, είσαι ο Ένας που μπορεί να σώσει την παρτίδα, να δώσει τη λύση, να ανασυστήσει τον πόλο, να νικήσει, να σαρώσει, να ηγηθεί; Δεν το λέω ειρωνικά. Μέσα στην πανδημία της Covid, όταν όλοι τους έβριζαν, εγώ έγραφα για το πόσο εξουθενωμένοι πρέπει να είναι οι πολιτικοί, και πως χρειάζονται διακοπές. Η ενσυναίσθηση είναι πολύ σημαντικό πράγμα κατά τη γνώμη μου. Νομίζω ότι δεν είναι ζωές αυτές που ζουν αυτοί οι άνθρωποι και ότι χρειάζονται την επιείκειά μας. Ξέρετε τι είναι ζωή;
Τις προάλλες τα μέλη της επιτροπής του Ινστιτούτου Καρολίνσκα στη Σουηδία έψαχναν στο τηλέφωνο τον Φρεντ Ράμσντελ, έναν 64χρονο Αμερικανό ανοσολόγο, για να τον ενημερώσουν ότι κέρδισε το Νόμπελ Ιατρικής, αλλά δεν τον έβρισκαν πουθενά. Γιατί; Επειδή ήταν εκτός δικτύου, σε 20ήμερες διακοπές για πεζοπορία στα βουνά της Μοντάνας με τη γυναίκα του και τον σκύλο τους. Αυτό είναι ζωή. Να απολαμβάνεις τον κόσμο, τη φύση, τη γαλήνη και τη συντροφιά, ενώ ο κόσμος από κάτω σε ψάχνει για να σ’ ευχαριστήσει για το αποτύπωμα που άφησες στη Γη.
