Μπορεί όλες οι πλευρές να έχουν συμφωνήσει για την εκεχειρία στη Γάζα, όμως τα επόμενα βήματα παρουσιάζουν σημαντικό βαθμό δυσκολίας. Βεβαίως, τυχόν υπαναχωρήσεις δεν θα δικαιολογηθούν, ούτε θα μείνουν χωρίς συνέπειες. Ομως, όταν έχεις να κάνεις με ανθρώπους οι οποίοι στο πίσω μέρος του μυαλού τους έχουν μια νέα 7η Οκτωβρίου, τίποτα δεν μπορεί να αποκλειστεί. Συνεπώς, μπορούμε να κάνουμε έναν απολογισμό με δεδομένο μόνο το σημερινό σημείο κατάληξης: την εκεχειρία.
Η μεγάλη εικόνα δείχνει ένα πράγμα. Την εκδίωξη του Ιράν από την περιοχή της Μέσης Ανατολής και την εκμηδένιση του ρόλου του. Η Χεζμπολάχ, μετά τα αλλεπάλληλα κτυπήματα, ουσιαστικά δεν έχει καμιά δυνατότητα ένοπλης παρέμβασης, καθώς στον μεν Λίβανο έχει περιοριστεί στον πολιτικό της ρόλο, στη δε Συρία δεν υφίσταται, με άμεση συνέπεια την πτώση του καθεστώτος Ασαντ. Για την τύχη της Χαμάς δεν χρειάζεται να γράψω τίποτα. Είναι γνωστά. Ετσι, οι αγιατολάδες και οι Φρουροί της Επανάστασης, με εξουδετερωμένους τους δύο εκτελεστικούς τους βραχίονες στην περιοχή πέριξ του Ισραήλ και μετά τα συντριπτικά πλήγματα που υπέστησαν από την ισραηλινή αεροπορία και ακολούθως από αυτήν των ΗΠΑ, ως κύριο μέλημά τους έχουν τη διάσωση του καθεστώτος τους.
Στην πολιτική και στον πόλεμο κερδίζει αυτός που έχει ξεκάθαρη στρατηγική και συγχρόνως έχει και την ικανότητα να πετυχαίνει τους τακτικούς στόχους που υπηρετούν αυτήν τη στρατηγική.
Είναι γνωστό πως εδώ και μία εικοσαετία η υπαρξιακή απειλή για το Ισραήλ δεν ήταν οι Παλαιστίνιοι. Ηταν το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν. Ολοι οι ηγέτες του Ισραήλ σχεδίαζαν ένα προληπτικό κτύπημα, αλλά ουδείς το αποτολμούσε. Και όσο περνούσε ο καιρός, αυξάνονταν οι πιθανότητες το Ιράν τελικά να αποκτήσει πυρηνικό οπλοστάσιο. Από αυτήν την άποψη η 7η Οκτωβρίου 2023 ήταν «θείο δώρο» για το Ισραήλ, για να κτυπήσει και να ταπεινώσει την πανίσχυρη στρατιωτική μηχανή του θεοκρατικού καθεστώτος. Και το έπραξε.
Αυτή είναι η μεγάλη εικόνα που σχηματίστηκε τα τελευταία δύο χρόνια στη Μ. Ανατολή. Ουδείς νοήμων άνθρωπος πιστεύει πως αν το Ιράν ήταν σήμερα πανίσχυρο, θα είχαμε την παρούσα εξέλιξη. Συνεπώς, ο στρατηγικός στόχος του Ισραήλ επιτεύχθηκε διά χειρός Νετανιάχου. Αυτό οφείλουν να του το αναγνωρίσουν ακόμη και οι αντίπαλοί του. Εγραφα από αυτήν εδώ τη στήλη ότι στην πολιτική και στον πόλεμο κερδίζει αυτός που έχει μια ξεκάθαρη στρατηγική και συγχρόνως έχει και την ικανότητα να πετυχαίνει τους τακτικούς στόχους που υπηρετούν αυτήν τη στρατηγική. Και ο Νετανιάχου είχε ξεκάθαρη στρατηγική και το απόλυτο εργαλείο, τις IDF, για να πραγματώνει τους επί μέρους στόχους.
Τώρα ο πρωθυπουργός του Ισραήλ θα δοκιμαστεί σε ένα πεδίο που βρίσκεται έξω από τον τρόπο σκέψης του. Στη διαχείριση της ειρήνης. Το ότι θριάμβευσε στον πόλεμο, αυτό δεν προδικάζει ότι θα διακριθεί και στην επόμενη φάση. Εκτός αν αληθεύουν οι φήμες ότι το σχέδιο των 20 σημείων είναι δικό του, το οποίο απλώς ανακοίνωσε ο Τραμπ.
