Η παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα από βουλευτής δεν είναι μια κίνηση για το μέλλον, είναι κυρίως η τελευταία πράξη ενός πολιτικού που δεν μπόρεσε ποτέ να ξεφύγει από το παρελθόν του. Το φάντασμα του 2015, της χρονιάς που σφράγισε την πολιτική του μοίρα και πλήγωσε βαθιά τη χώρα, θα τον συνοδεύει πάντα, καθώς η πενταετής θητεία του στην εξουσία ήταν καταστροφική.
Ο κ. Τσίπρας αποχωρεί από τη Βουλή με την ίδια ευκολία που κάποτε υποσχόταν ότι «θα σκίσει τα μνημόνια» και με την ίδια ρητορική επιμέλεια προσπαθεί να ξαναγράψει την ιστορία στα μέτρα του. Το πιθανότερο είναι πως θα υπενθυμίσει τη φαρσοκωμωδία της δικής του διακυβέρνησης και θα σκαλίσει αυτά που θα ήθελε να ξεχαστούν.
Το καλοκαίρι του 2015 και όσα ακολούθησαν δεν ξεχνιόνται εύκολα. Η εποχή που η χώρα βρέθηκε στο χείλος της καταστροφής, όχι εξαιτίας κάποιου «αόρατου εχθρού» αλλά λόγω μιας κυβέρνησης που πίστεψε ότι η ιδεοληψία και η αλαζονεία μπορούν να υποκαταστήσουν την πραγματικότητα και τη σοβαρότητα. Ο κ. Τσίπρας οδήγησε την Ελλάδα σε capital controls, σε ένα διχαστικό δημοψήφισμα, σε ταπεινωτικές ουρές στα ΑΤΜ και τελικά στο σκληρότερο μνημόνιο. Το «Οχι» έγινε «Ναι» σε μια νύχτα και μαζί του χάθηκε κάθε ίχνος αξιοπιστίας.
Από τότε ο κ. Τσίπρας ζει σε μια διαρκή διαπραγμάτευση με τον ίδιο του τον μύθο. Προσπαθεί να πείσει ότι εκείνο το καλοκαίρι ήταν μια αναγκαστική υποχώρηση, μια θυσία για τον λαό. Ομως η αλήθεια είναι πιο πεζή· ήταν το αποτέλεσμα μιας πολιτικής απάτης που αποκαλύφθηκε αμέσως, καθώς ο μόνος του σκοπός ήταν η διατήρηση της εξουσίας πάση θυσία. Η παραίτηση του πρώην πρωθυπουργού από τη βουλευτική του έδρα ντυμένη με τον μανδύα του αναστοχασμού δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια ακόμη απόπειρα δραματοποίησης.
Μια επιχείρηση επιστροφής που έρχεται ύστερα από αλλεπάλληλες ήττες και τη διάλυση του κόμματος που ο ίδιος δημιούργησε. Δεν είναι τόλμη, είναι απόπειρα φυγής όπως τότε, τον Αύγουστο του 2015, όταν παραιτήθηκε για να ξανακερδίσει εκλογές. Ετσι και τώρα αποχωρεί για να διασώσει τον εαυτό του, όχι την Αριστερά.
Οι λέξεις αλλάζουν, όμως το παιχνίδι μένει ίδιο με μεγάλα λόγια αλλά μικρές πράξεις και στο τέλος μια παράσταση αποχώρησης που βαφτίζεται αγωνία για το μέλλον. Δηλώνει απογοητευμένος από την αδυναμία των κομμάτων της Κεντροαριστεράς να ομονοήσουν και να συνεργαστούν για να πέσει η κυβέρνηση. Μοιάζει με φάρσα αυτή η προσέγγιση, καθώς ήταν αυτός που κατασυκοφάντησε και προσπάθησε να κλείσει φυλακή τους πολιτικούς του αντιπάλους και συνεργάστηκε με την «ψεκασμένη» Ακροδεξιά. Μετήλθε των πιο ελεεινών μέσων για να διατηρήσει την πλειοψηφία σε ένα θέατρο παραλόγου. Ομως η πολιτική δεν είναι σκηνή θεάτρου ούτε η ιστορία ξαναγράφεται με επιδέξιες συνεντεύξεις και συναισθηματικές δηλώσεις. Οσοι χαιρέτισαν την παραίτησή του ως κίνηση ευθύνης, ας θυμηθούν τα έργα και τις ημέρες του. Η χώρα πλήρωσε ακριβά τις αυταπάτες που ήταν κανονικές απάτες, τις ψευδαισθήσεις, τα παιγνίδια με τη δραχμή και τα… κλειστά σύνορα των τραπεζών. Σήμερα ο κ. Τσίπρας επιχειρεί να εμφανιστεί ως πολιτικός που στοχάζεται για το αύριο και αγωνιά για το μέλλον του τόπου. Ο χρόνος θα δείξει αν θα υπάρξουν πολλοί να τον πιστέψουν γνωρίζοντας ότι μόνη του έννοια είναι η επιστροφή στα σαλόνια της εξουσίας.
