ΟΚώστας επιθυμούσε να αποτεφρωθεί, οπότε ταξιδέψαμε στη γειτονική Βουλγαρία. Προκειμένου η επιθυμία του να πραγματοποιηθεί, έπρεπε αναγκαστικά να γίνει μετανάστης μετά θάνατον. Βρεθήκαμε ένα βροχερό πρωινό στη Σόφια, σ’ ένα αποτεφρωτήριο σχεδόν στο κέντρο της πόλης, έγινε η σεμνή τελετή και το απόγευμα της ίδιας ημέρας επιστρέψαμε με το αεροπλάνο στην Αθήνα.
Τρεις στενοί του άνθρωποι όλοι κι όλοι, βουβοί, σαστισμένοι και βουρκωμένοι, σε μια πόλη που την επισκεπτόμασταν για πρώτη φορά, ακούγοντας μια ξένη γλώσσα. Ο οδηγός ταξί που είχε αναλάβει τις μετακινήσεις μας, καθώς συνεργαζόταν σταθερά με το ελληνικό γραφείο τελετών, πέταγε στη διάρκεια της διαδρομής μερικά σπαστά ελληνικά πιστεύοντας ότι έτσι θα νιώσουμε καλύτερα. Το αποτέλεσμα ήταν μια εμπειρία ακόμη πιο αλλόκοτη. Αλλά δεν είχαμε άλλη επιλογή. Εκείνη την εποχή εξελισσόταν στην Ελλάδα η μάχη για τη δημιουργία του πρώτου αποτεφρωτηρίου της χώρας. Η άγνοια και η προκατάληψη δεν άφηναν χώρο. Υψωναν τρομερά εμπόδια, ομάδες ιερέων, τοπικές κοινωνίες, πολιτικά συμφέροντα, η γνωστή «βαθιά» ελληνική πραγματικότητα που αντιδράει λυσσαλέα σε κάθε τι καινούργιο.
Είναι απογοητευτικό το 2025, δικαιώματα, μεταξύ των οποίων και η καύση νεκρών, που στον δυτικό κόσμο έχουν ήδη κατακτηθεί εδώ και δεκαετίες, να παρεμποδίζονται από διάφορες ομάδες.
Μέχρι που στις 30 Σεπτεμβρίου 2019, 13 χρόνια μετά τις πρώτες προσπάθειες, ξεκίνησε επιτέλους τη λειτουργία του στη Ριτσώνα το πρώτο ιδιωτικό αποτεφρωτήριο, με την αποτέφρωση μιας γυναίκας από την Κρήτη. Πλέον πραγματοποιούνται εκεί περίπου 5.000 αποτεφρώσεις τον χρόνο. Λογικά θα περίμενε κανείς πως η άρνηση και οι αντιδράσεις για τη δημιουργία αποτεφρωτηρίων ανήκουν στο παρελθόν. Ομως δεν ισχύει κάτι τέτοιο.
Με επίκεντρο τον Ασπρόπυργο, ξαναζούμε σήμερα την ίδια ιστορία με δημιουργία χαρακωμάτων για νέα αποτεφρωτήρια. Οι διαδικασίες για δημοτικές μονάδες στον Ελαιώνα και στην Πάτρα δεν προχωρούν, η Θεσσαλονίκη βρίσκεται στο στάδιο του διαγωνισμού και στον Ασπρόπυργο το δημοτικό συμβούλιο ακύρωσε την προέγκριση της οικοδομικής άδειας που είχε λάβει ιδιωτική εταιρεία για δημιουργία αποτεφρωτηρίου, με τις ευλογίες τοπικών ιερέων, αλλά και του ΚΚΕ. Ο δήμος επιμένει πως η λειτουργία του θα προκαλέσει περιβαλλοντική όχληση τη στιγμή που στην περιοχή δραστηριοποιούνται ήδη βιομηχανίες, ενώ από πουθενά δεν προκύπτει ότι η λειτουργία αποτεφρωτηρίου με υπερσύγχρονο εξοπλισμό θα επιβαρύνει το περιβάλλον. Είναι απογοητευτικό, σχεδόν οδυνηρό, το 2025, δικαιώματα, μεταξύ των οποίων και η καύση νεκρών, που στον δυτικό κόσμο έχουν ήδη κατακτηθεί εδώ και δεκαετίες, να παρεμποδίζονται από ομάδες ανθρώπων. Η καύση νεκρών δεν θα έπρεπε σε καμία περίπτωση να αποτελεί πεδίο αντιπαράθεσης. Αλλά στην Ελλάδα τα αυτονόητα δεν είναι ποτέ αυτονόητα.
