Λέει πολλά για τη βιωσιμότητα της πολιτικής σκηνής μας το μεγάλο ενδιαφέρον που προκαλεί η πιθανή ίδρυση κομμάτων από δύο πρώην πρωθυπουργούς που βρίσκονται εκτός των κομμάτων που οδήγησαν στην εξουσία και από τη μητέρα παιδιού που χάθηκε στην τραγωδία των Τεμπών. Οι δύο πρώτοι εκπροσωπούν την πενία σε πρόσωπα και προγράμματα, η τρίτη την έλλειψη εμπιστοσύνης πολλών στην πολιτική.
Και ο Αντώνης Σαμαράς και ο Αλέξης Τσίπρας είχαν τις ευκαιρίες τους. Κρίθηκαν από τους ψηφοφόρους. Το να προβάλλονται από εαυτούς και φίλους ως αναδυόμενοι ηγέτες στα δεξιά και στα αριστερά του Κέντρου σημαίνει ή ότι πιστεύουν πως αυτοί που τους απέρριψαν μετάνιωσαν και ανυπομονούν για την επάνοδό τους στο κέντρο των εξελίξεων ή ότι οι ίδιοι έχουν αλλάξει τόσο, που έχουν κάτι νέο να προτείνουν. Κρίνετε εσείς. Η Μαρία Καρυστιανού, από την άλλη, συγκεντρώνει το ενδιαφέρον ανθρώπων που αισθάνονται ότι κανένα πολιτικό κόμμα δεν τους εκπροσωπεί. Ο αδιαμφισβήτητα πλούσιος λόγος της εκφράζει το θυμικό των αποξενωμένων. Ομως, όλοι γνωρίζουμε τα ελλείμματα στη Δικαιοσύνη, την έλλειψη υπευθυνότητας και λογοδοσίας, τη διαφθορά. Το ζητούμενο είναι να υπάρξουν πολιτικές που θα εξαλείψουν αυτά και άλλα προβλήματα, που θα προλαβαίνουν την καταστροφή.
Το πρόβλημα είναι ότι η πολιτική μας είναι καθηλωμένη σε μια γενικευμένη αυτάρεσκη μετριότητα. Τι φταίει και δεν εμφανίζονται αξιόλογοι νέοι ηγέτες με αυτοπεποίθηση και αξιοπιστία, ικανοί να εκφράσουν τα αισθήματα των πολιτών αλλά και να φέρουν την αλλαγή στην πολιτική κουλτούρα που η χώρα χρειάζεται; Πώς λειτουργεί το «σύστημα» που ισοπεδώνει άξιους ανθρώπους που μπαίνουν στην πολιτική, που πνίγει τις όποιες αξιόλογες πρωτοβουλίες από πολιτικούς, κρατικούς λειτουργούς και ιδιώτες, για να λουφάξει πάλι η χώρα στην οριακά λειτουργική ανικανότητα; Είναι ορατά τα δίκτυα αθέμιτης επιρροής και ο καιροσκοπισμός. Γνωρίζουμε πως η σύγχυση που παράγουν οι ανούσιες πολιτικές αντιπαραθέσεις και η αδυναμία των δημοκρατικών θεσμών αναπαράγουν τη διαφθορά και το τέλμα. Υπάρχουν πολλοί νέοι άνθρωποι στη χώρα και στη διασπορά –και στην πολιτική– με ικανότητα, με παιδεία, εμπειρία και διασυνδέσεις. Αυτοί πρέπει να πάρουν μπρος, να φτιάξουν, με μέθοδο και κόπο, κάτι καλύτερο από τη συνεχή ανακύκλωση φιλοδοξίας και απόγνωσης.
