Οπως τη δεκαετία του ’80 στην Αμερική οι Δημοκρατικοί, πολιτικοί και ψηφοφόροι, αναγνώριζαν το επικοινωνιακό χάρισμα και την απήχηση του Ρόναλντ Ρέιγκαν και στη συνέχεια, τη δεκαετία του ’90, δεν υπήρχε Ρεπουμπλικανός που να μην αναγνώριζε ανάλογο χάρισμα και ευφυΐα στον Μπιλ Κλίντον, έτσι και στην Ελλάδα, οι πολιτικοί αντίπαλοι και οι πιο αυστηροί επικριτές του Αλέξη Τσίπρα του αναγνωρίζουν επικοινωνιακές και ηγετικές ικανότητες. Αλλά αρκούν αυτές για την επιστροφή; Ο χώρος χρειάζεται ένα άλμα. Το 1974 ο Ανδρέας Παπανδρέου πήρε 13%, μετά τρία χρόνια 25% και ύστερα από τέσσερα 48%. Τηρουμένων, φυσικά, των αναλογιών, ο Αλέξης Τσίπρας ακολούθησε παρόμοια πορεία εκλογικής εκτόξευσης: το 3% έγινε 17% και τελικά 36%.
Το ερώτημα είναι αν θα καταφέρει αυτό που πέτυχε ο Ανδρέας: την επιστροφή, μόλις λίγα χρόνια μετά την ήττα. Δεν είναι εύκολη υπόθεση, ειδικά στο σημερινό κατακερματισμένο και αντισυστημικό τοπίο. Επικοινωνιακά το rebranding εξελίχθηκε μάλλον αποτελεσματικά, από τις εκδηλώσεις του Ινστιτούτου Τσίπρα μέχρι τις εμφανίσεις σε Χάρβαρντ, LSE, Σορβόννη και αλλού. Ωστόσο, πρέπει να πείσει ότι διδάχθηκε από τα λάθη του παρελθόντος και ότι μπορεί να λειτουργήσει συγκολλητικά, προσφέροντας μια εναλλακτική κυβερνησιμότητας. Εκτός από την απήχηση που προσδοκά να έχει με το νέο κόμμα, το οποίο πρέπει να κινηθεί πέριξ του 20% για να έχει προοπτική εξουσίας, το άλλο μεγάλο ερώτημα είναι ποιοι θα το στελεχώσουν. Ενα κόμμα εξουσίας δεν έχει την πολυτέλεια απειρίας και πειραματισμών, κάτι που πληρώσαμε ακριβά στο παρελθόν.
Χρειάζονται νέα, άφθαρτα πρόσωπα, με προσόντα. Υπάρχουν;
Λογικά, ο κ. Τσίπρας, πρώτον, θα κινηθεί προς το Κέντρο, απευθυνόμενος στην ευρύτερη λεγόμενη προοδευτική παράταξη, και, δεύτερον, δεν θα επιχειρήσει να κτίσει με τα προβληματικά υλικά του παρελθόντος. Θα αναζητήσει νέα στελέχη. Προφανώς, θα αξιοποιήσει κάποιους που ξεχώρισαν κατά τη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και επιτέλεσαν έργο υπό αντίξοες συνθήκες, και τυγχάνουν ευρύτερης αποδοχής –Χουλιαράκης, Λιάκος, Καλπαδάκης– αλλά πόσοι είναι αυτοί; Με πολλούς άλλους οι σχέσεις στη διάρκεια των σφοδρών εσωκομματικών συγκρούσεων έχουν διαταραχθεί, ενώ δεν είναι βέβαιο ότι οι περισσότεροι από αυτούς θα προσθέσουν κάτι, καθώς είτε στερούνται ικανοτήτων είτε θα γεννήσουν αρνητικές μνήμες. Χρειάζονται νέα, άφθαρτα πρόσωπα, με προσόντα. Υπάρχουν; Και αν ναι, είναι διατεθειμένα να εμπλακούν στην περιπέτεια; Να κολυμπήσουν στις νέες θάλασσες που υπόσχεται ο κ. Τσίπρας;
Τέλος, υπάρχει και μια άλλη παράμετρος: το φαινόμενο Καρυστιανού, η οποία γεννά ελπίδες και προσδοκίες για κάτι καινούργιο, διαφορετικό, και αν βρεθεί απέναντι στο εγχείρημα του πρώην πρωθυπουργού, η προσπάθεια του τελευταίου καθίσταται ακόμη πιο δύσκολη.
Η εξίσωση είναι σύνθετη και οι ανατροπές που μπορεί να υπάρξουν, πολλές.
