Ακούγοντας το μήνυμα του Αλέξη Τσίπρα με το οποίο συνόδευσε την παραίτησή του, αναρωτήθηκα ποιο ακριβώς είναι το rebranding και ποιο το νέο brand. Φράσεις-κλισέ («Ζητείται ελπίς», από το ομώνυμο βιβλίο με διηγήματα του Αντώνη Σαμαράκη που κυκλοφόρησε το 1954), αντισυστημισμός και απαξίωση της Βουλής («δημοκρατικά απογυμνωμένη με ευθύνη της πλειοψηφίας»), λαϊκισμός («δύναμη του λαϊκού κινήματος που παλεύει συλλογικά για κοινωνική δικαιοσύνη») και αρχηγισμός (όλο το διάγγελμα είναι σε πρώτο πρόσωπο), η ρητορική του αναδίδει οσμή δεκαετίας ’80, ανακύκλωση vintage ανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ. «Αυτό ξέρει, αυτό εμπιστεύεται», για να παραφράσω μια σχεδόν συνομήλικη διαφήμιση.
Αν στη διάρκεια της κρίσης, προτού αναλάβει την εξουσία, εκπροσωπούσε πράγματι ένα νέο brand, που αντιμετωπίστηκε στον υπόλοιπο δυτικό κόσμο με στοιχεία αριστερού εξωτισμού (προφίλ και συνεντεύξεις σε ΜΜΕ όλου του κόσμου), η επάνοδος –διά της αποχώρησής του από το Κοινοβούλιο– ελάχιστο ενθουσιασμό προκαλεί.
Το πλέον παράδοξο είναι η απουσία της λέξης «Αριστερά» από την τσιπρική αργκό. Κι όμως, η συγκυρία είναι ιδιαίτερα ευνοϊκή για τη ριζοσπαστική Αριστερά στην Ευρώπη – αλλά και στις ΗΠΑ. Στη Γερμανία το κόμμα της Αριστεράς, Die Linke, σχεδόν διπλασίασε το ποσοστό του στις φετινές εκλογές παρά την πρόσφατη διάσπασή του. Στη Γαλλία η Ανυπότακτη Γαλλία του Ζαν-Λικ Μελανσόν κατέχει 71 έδρες και είναι το τρίτο μεγαλύτερο κόμμα. Στη Νέα Υόρκη ο Ζοράν Μαμντάνι είναι φαβορί για τη δημαρχία της Νέας Υόρκης με μια προεκλογική ατζέντα που έχει κινητοποιήσει το κατεστημένο των Δημοκρατικών ως ακροαριστερή. Την ίδια στιγμή, το δίδυμο των Δημοκρατικών Μπέρνι Σάντερς και Αλεξάντρια Οκάσιο-Κορτέζ (AOC) πραγματοποιεί περιοδεία για την καταπολέμηση της ολιγαρχίας και την επιβολή φόρων στους πλουσίους.
Τα υψηλά ενοίκια και το αβάσταχτο κόστος ζωής, το 13ωρο εργασίας, τα σκάνδαλα διαφθοράς, τα προβλήματα στο κράτος δικαίου, η σκλήρυνση της μεταναστευτικής πολιτικής, η υποβάθμιση της δημόσιας υγείας και παιδείας, τα ΜΜΜ που καταρρέουν λόγω της πολιτικής προώθησης του Ι.Χ.· σε αυτές τις συνθήκες, κάθε αριστερός πολιτικός θα έκανε πάρτι. Νομίζω το κεντρικό πρόβλημα του Αλέξη Τσίπρα είναι ότι βαριέται να κάνει όσα κάνουν το Die Linke, ο Μελανσόν και η AOC: να κάνει περιοδείες σε όλη τη χώρα, να χτυπήσει πόρτες, να ακούσει και να μιλήσει με τον κόσμο, να εξηγήσει το πρόγραμμά του με βίντεο στα σόσιαλ μίντια.
