Απόφθεγμα δικαιωμένο από τη ζωή: Η σιωπή είναι χρυσός. Υπάρχει και η παροιμία, λίγο πιο μακάβρια, «στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί», η οποία εμμέσως παραπέμπει στη σιωπή. Κατά τούτου μερικοί Ελληνες πρωθυπουργοί είναι πολύ πιο ώριμοι από την Ανγκελα Μέρκελ. Σιωπούν για τα πεπραγμένα τους, καθώς η πρόκληση παράγει θυμό. Ετσι, όταν προχθές η πρώην Γερμανίδα καγκελάριος απέδωσε ευθύνες για την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, στις βαλτικές χώρες και κυρίως στην Πολωνία, ήταν επόμενο να στοχοποιηθεί από πολιτικές προσωπικότητες αυτών των κρατών. Ο πιο δηκτικός ήταν ο σημερινός πρωθυπουργός της Πολωνίας Ντόναλντ Τουσκ –ένθερμος φιλοευρωπαϊστής– ο οποίος, όταν ήταν πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, είχε χαρακτηρίσει καταστροφική την επιλογή της Μέρκελ για τον αγωγό Nord Stream. Η ενεργειακή εξάρτηση της Ευρωπαϊκής Ενωσης από τη Ρωσία θα είχε πολιτικές συνέπειες.
Είναι γνωστό πως η Γερμανίδα τότε καγκελάριος είχε βρει ένα επωφελές για τη χώρα της modus vivendi με τον Βλαντιμίρ Πούτιν. Παρακάμπτω τα θρυλούμενα για τον ρόλο που έπαιξε σε αυτή τη στενή συνεργασία η καταγωγή της Ανγκελα Μέρκελ. Αυτό που μετράει είναι το αποτέλεσμα. Οι ερμηνείες ανήκουν στους ιστορικούς ερευνητές. Ασπάζομαι την άποψη πως η Μέρκελ είχε μια στενή, καθαρά οικονομίστικη αντίληψη για την Ε.Ε. Κάτι σαν μια διευρυμένη κοινή αγορά, βάζοντας υπεράνω όλων τα συμφέροντα της Γερμανίας. Ποτέ δεν είδε τον δικό της ρόλο μέσα στο πλαίσιο της Ευρώπης των «27», διότι δεν μπόρεσε να ξεφύγει από τον ανατολικογερμανικό επαρχιωτισμό της.
Το μόνο που την ενδιέφερε ήταν πώς θα τροφοδοτούσε με φθηνή ενέργεια τη βιομηχανία της πατρίδας της, αδιαφορώντας για τις συνέπειες που θα είχε για τη μεγάλη ευρωπαϊκή εικόνα η επιλογή της.
Ετσι, το μόνο που την ενδιέφερε ήταν πώς θα τροφοδοτούσε με φθηνή ενέργεια τη βιομηχανία της πατρίδας της, αδιαφορώντας για τις συνέπειες που θα είχε για τη μεγάλη ευρωπαϊκή εικόνα αυτή η επιλογή της.
Δηλαδή αδιαφόρησε πως έτσι ενδυνάμωνε οικονομικά τη Ρωσία του Πούτιν, ο οποίος διεκήρυσσε urbi et orbi πως ήταν τραγικό λάθος η διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης. Δεν χρειάζεται πολύ μυαλό για να καταλάβεις πως όταν ενισχύεις μια δύναμη η οποία θεωρεί ένα κοσμοϊστορικό γεγονός ως λάθος, τη βοηθάς να επανορθώσει αυτό το λάθος. Και η ζωή έδειξε πως όντως ο Πούτιν, αργά αλλά μεθοδικά, εκινείτο προς αυτήν την κατεύθυνση. Το σοβιετικό δόγμα για κράτη με περιορισμένη κυριαρχία ήταν απολύτως φυσιολογικό να έχει διαποτίσει τη σκέψη του, καθώς και αυτός ήταν ένας homo sovieticus.
Σήμερα, γιατί η Ανγκελα Μέρκελ ανακίνησε το θέμα της Ουκρανίας; Ηθελε να μεταθέσει αλλού τις δικές της ευθύνες; Ή κάτι το ακόμη χειρότερο; Δεν κατάλαβε, τριάμισι χρόνια μετά την εισβολή στην Ουκρανία, τα απώτερα σχέδια του Πούτιν; Ή μήπως προετοιμάζει το έδαφος για ένα νέο Μινσκ; Υπάρχει βεβαίως και το ενδεχόμενο να θέλει να βαδίσει, πιο διακριτικά, λιγότερο κραυγαλέα, στα βήματα του Σρέντερ. Η επιστροφή στις ρίζες ενίοτε είναι ανακουφιστική, αλλά και αποκαλυπτική.
