Μαζί με την παρακμή του πολιτικού λόγου, η καθημερινότητα αντανακλά την κόπωση ενός τρόπου ζωής. Η σημερινή Αθήνα, παρά τις όποιες προσπάθειες εξωραϊσμού μιας πραγματικότητας που δεν αφήνει μεγάλα περιθώρια αισιοδοξίας, είναι ο καθρέφτης μιας κοινωνικής και πολιτικής ακαμψίας.
Συχνά όταν περπατάμε στις πόλεις, στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό, αισθανόμαστε δίχως να είμαστε σε θέση να το προσδιορίσουμε ένα ορισμένο κλίμα που δεν είναι εύκολο να το περιγράψουμε, αλλά γνωρίζουμε πως το νιώθουμε, γνωρίζουμε ότι ξέρουμε τη μυστική του γλώσσα.
Αυτό που αισθάνομαι στη σημερινή Αθήνα είναι ο άνισος αγώνας δύο αντίρροπων δυνάμεων. Υπάρχει σαφέστατα η προσπάθεια μιας μερίδας της κοινωνίας να επενδύσει κόπο και χρήμα και να αναζωογονήσει την οικονομία και τη λειτουργία της πρωτεύουσας. Την ίδια ώρα υπάρχει μια αντίρροπη δέσμη δυνάμεων, αντικρουόμενων και πιθανώς ασύνδετων μεταξύ τους, που μάχονται για να κρατήσουν την πόλη γαντζωμένη στο χθες.
Είναι η Αθήνα σήμερα μια πόλη προόδου ή μια πόλη οπισθοδρόμησης; Αρκεί μια βόλτα στο κέντρο της πόλης για να βρει κανείς την απάντηση. Μετά λύπης μου διαπιστώνω καθημερινά ότι ζητήματα λειτουργίας της πόλης που απασχολούσαν τον δημόσιο διάλογο πριν από 40 και 50 χρόνια, όπως η ρύθμιση της ζωής προς όφελος της κοινωνίας, παραμένουν άλυτα και διαιωνιζόμενα. Οι πολίτες αυτής της πόλης γίνονται, θέλοντας και μη, μέρος μιας συνθήκης που δεν τους εκπροσωπεί. Υπάρχουν πολλοί πολίτες που αισθάνονται όμηροι.
Ποιος όμως φτιάχνει και συντηρεί αυτήν τη συνθήκη-βρόχο για την πόλη; Μήπως είναι μειοψηφίες με μεγάλο έλεγχο και εξουσία στον τρόπο που διοικείται αυτή η πρωτεύουσα; Μήπως είναι ομάδες, κόμματα, συντεχνίες, μονάδες που έχουν πάρει από μόνοι τους το δικαίωμα να ασχημονούν γνωρίζοντας ότι υπάρχει κενό εξουσίας; Γνωρίζοντας ότι έχουν το πάνω χέρι στην αυθαιρεσία;
Η Αθήνα, δυστυχώς, είναι μια πόλη που ελέγχεται από αυτές τις μειοψηφίες. Η επικράτηση των αντιλήψεων αυτών των μειοψηφιών, που απεχθάνονται την αρμονία της συμβίωσης και που παλεύουν ώστε διαρκώς να υπάρχουν πηγές τριβής και έντασης, δίνει στη σημερινή Αθήνα την εντύπωση μιας πόλης που δεν διοικείται.
Η επί σειρά δεκαετιών υπονόμευση της αξίας των ορίων και των κανόνων έχει οδηγήσει σε μια κατάσταση που όλους καταπιέζει, αλλά και που όλοι ανέχονται.
