«Αυτός που περιμένει πολύ, δεν πρέπει να περιμένει πολλά», έγραφε ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές στη νουβέλα «Ο συνταγματάρχης δεν έχει κανέναν να του γράψει».
Η 78χρονη Κ.Ο. το ξέρει καλά. Στην πραγματικότητα, η ίδια δεν περιμένει τίποτα, έχει χάσει την ελπίδα της, αφού απέναντί της έχει το διαχρονικά δυσκίνητο και συχνά ανάλγητο ελληνικό Δημόσιο.
Εμεινε χήρα πολύ νέα, με δύο ανήλικα παιδιά και χωρίς εισόδημα. Μοναδικό της περιουσιακό στοιχείο ένα παμπάλαιο δυάρι, σε πολυκατοικία του 1966, στον Πειραιά. «Ενα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι της», όπως λέει η γενιά της, κληρονομιά από τη μητέρα της. Το 2015 ξεκίνησε τη διαδικασία για να λάβει το πενιχρό επίδομα που έδινε ο πάλαι ποτέ ΟΓΑ.
Απορρίφθηκε λόγω του μικρού διαμερίσματός της· η αιτούσα δεν πληρούσε τις προϋποθέσεις. Το 2017 στάθηκε τυχερή: ο νόμος είχε στο μεταξύ αλλάξει –το ανώτατο όριο για ακίνητη περιουσία ήταν πλέον 90.000, πολύ πιο πάνω από την αξία του δικού της σπιτιού– και της χορηγήθηκε Κοινωνικό Εισόδημα Αλληλεγγύης (ΚΕΑ) ύψους 300 ευρώ – για την ίδια και τη μικρότερη κόρη της, που ζει μαζί της.
«Στα τηλεφωνήματα οι αρμόδιες υπηρεσίες δεν απαντούν και τις σπάνιες φορές που αυτό συμβαίνει, ακούω την γνωστή επωδό: “Η αίτησή σας ελέγχεται, θα σας ενημερώσουμε”».
Ομως πρόσφατα η κόρη βρήκε δουλειά με τη… δυσθεώρητη αμοιβή των 350 ευρώ μηνιαίως και το μεγαλόκαρδο κοινωνικό κράτος έκρινε ότι αυτά τα χρήματα είναι αρκετά για να ζήσουν οι δύο γυναίκες. Οπότε, το ΚΕΑ περικόπηκε στα 82 ευρώ.
Τον Σεπτέμβριο του 2024 η Κ.Ο. έκανε αίτηση (τα στοιχεία της και ο αριθμός πρωτοκόλλου είναι στη διάθεση της εφημερίδας) για να λάβει το Επίδομα Κοινωνικής Αλληλεγγύης Ανασφάλιστων Υπερηλίκων από τον ΟΠΕΚΑ. Ενα και πλέον χρόνο μετά, απάντηση από τον οργανισμό δεν έχει λάβει.
«Στα τηλεφωνήματα, στη γραμμή εξυπηρέτησης 1555, οι αρμόδιες υπηρεσίες δεν απαντούν και τις σπάνιες φορές που αυτό συμβαίνει, ακούω τη γνωστή επωδό: “Η αίτησή σας ελέγχεται, θα σας ενημερώσουμε”. Τους εξηγώ ότι είναι πια θέμα επιβίωσης για μένα», λέει στην «Κ». «Τι περιμένουν, να πεθάνω από ασιτία για να μου δώσουν το βοήθημα; Την τελευταία φορά που κατάφερα να μιλήσω με μια υπάλληλο, αυτό της είπα. “Σας άκουσα, λυπάμαι, αλλά ειλικρινά δεν μπορώ να σας βοηθήσω”, μου απάντησε».
Σκοτεινές σκέψεις περνούν από το μυαλό της, δεν το κρύβει καθώς μου αφηγείται την περιπέτειά της. Δεν θέλει να είναι βάρος στα παιδιά της. Το γήρας χωρίς τα στοιχειώδη μπορεί να το αντέξει. Χωρίς την αξιοπρέπειά της, όχι. Ακούει κανείς;
