Να μία θετική είδηση. Η φετινή επιτροπή απονομής του Νόμπελ Ιατρικής δεν μπορεί να βρει έναν από τους νικητές. Ο άνθρωπος βρίσκεται σε πλήρη ψηφιακή αποτοξίνωση, σύμφωνα με τον σημερινό Guardian. Κάνει πεζοπορία, τα ‘χει όλα γραμμένα. Πρόκειται για τον Fred Ramsdell, που μοιράζεται το φετινό βραβείο νόμπελ ιατρικής με την Mary Brunkow και τον Shimon Sakaguchi. Οι έρευνές τους αφορούν το ανοσοποιητικό σύστημα και η Ακαδημία αποφάσισε να τους τιμήσει. Τον Ramsdell, όμως, δεν μπορούν να τον βρουν.
Ένας συνάδελφός του δήλωσε: «μπορεί να ‘χει πάει πεζοπορία μ’ ένα σακίδιο στην πλάτη. Ίσως κάπου στο Αϊντάχο». Φέρνει στο νου τον χαρακτήρα της ταινίας Perfect Days. Πίνει τον καφέ του. Εργάζεται συγκεντρωμένα. Ευγνωμονεί και δεν γκρινιάζει. Διαβάζει τα βιβλιαράκια του πλάι στην λαμπίτσα του στενού του δωματίου, ακούει μουσική. Η εξουσία των άλλων πάνω του ακυρωμένη. Όμως, τίποτα δεν συγκρίνεται με την αντίδραση της Ντόρις Λέσινγκ όταν πήρε το Νόμπελ Λογοτεχνίας!
2007. Η Λέσινγκ βγαίνει από το ταξί, για να περάσει στην απόλυτη σφαίρα του θρύλου. Γριούλα. Πίσω της ένας άντρας κρατάει κάτι σαν ψώνια από τη λαϊκή. Μια αγκινάρα. Αχνοφαίνεται ένα δίχτυ με κρεμμύδια, λαχανικά. Ίσως η μέρα που θα κάνουν την αγαπημένη τους συνταγή για μεσημεριανό. Κι όμως! Δημοσιογράφοι τους την έχουν στημένη. Η Λέσινγκ τους ρωτάει τι γυρεύουν. Καλά δεν ακούσατε τα νέα; Ο ρεπόρτερ της χώνει ένα μικρόφωνο στη μούρη. «Πήρατε το νόμπελ λογοτεχνίας». Η λογοτέχνις τον κοιτάει με μία έκφραση του στυλ«ωχ, μπελάδες πάλι». Πώς νιώθετε; Η Λέσινγκ κάνει κάτι σαν «ουφ, σκοτίστηκα» και γυρίζει να πληρώσει τον οδηγό του ταξί!
Τελικά το ταξί φεύγει. Οι δύο ηλικιωμένοι μπορούν επιτέλους να κάνουν τη σούπα τους. Με προφανή δυσφορία και με έκφραση «σπαταλάτε τον πολύτιμο χρόνο μου» πλησιάζουν πάλι τους δημοσιογράφους. «Τώρα θα θέλετε τίποτα ανεβαστικά σχόλια» λέει η Λέσσινγκ που εάν είχε ζήσει λίγο ακόμη, θα είχε προλάβει την υπερχείλιση του content και την πλήρη κοινωνική αποδοχή της αγραμματοσύνης, καθώς και ερωτήσεις του στυλ «πείτε μας με δύο λέξεις, σε δύο δευτερόλεπτα, τι λέει το μυθιστόρημά σας».
Ο δημοσιογράφος πασχίζει να της αποσπάσει κάποια δήλωση, ενώ η Λέσινγκ βάζει και βγάζει τα χέρια στις τσέπες μιας απίστευτα ταλαιπωρημένης, ξεθωριασμένης ζακέτας. Πίσω της η αγκινάρα. Τα ψώνια της λαϊκής. Ο δημοσιογράφος, μ’ αυτήν την γλειώδη έκφραση που παίρνουν όταν βραβεύεται κάποιος (για τον οποίο πριν από καμιά εβδομάδα μπορεί να είχαν γράψει μικρότητες στη μίζερη στήλη τους). Πυροβολεί με βλακώδεις ερωτήσεις. Τι σημαίνει για σας το νόμπελ; Τι νιώθετε; Πείτε μας επιτέλους πώς νιώθετε. Η Λέσινγκ, φανερά κουρασμένη και με ευγένεια του απαντά επιτέλους: «μπράβο σου, συγχαρητήρια, τα λες μια χαρά, πες τα εσύ για μένα». Πάει να τρυπώσει στο σπίτι της. Πριν μπει λέει «θα πω ό,τι θέλετε, πείτε μου τι θέλετε και θα το πω, ψάχνω να βρω να πω κάτι που να αρμόζει στην περίσταση».
Αντίστοιχο μάθημα αταραξίας και ανυποταξίας μοίρασε η μεγάλη καλλιτέχνις Μαρίνα Αμπράμοβιτς πρόσφατα. Σε κάποια εγκαίνια με εμμονικά επαναλαμβανόμενες φωτογραφίες της που γέμιζαν κάμποσους τοίχους κάποιος «δημιουργός περιεχομένου» τη ρώτησε «εάν είχατε να διαλέξετε μία φωτογραφία, ποια θα διαλέγατε;». Η Αμπράμοβιτς ευγενέστατα γύρισε και του είπε «όχι δεν πάει έτσι, δεν θα διαλέξω ένα, τα έφτιαξα όλα, είναι όλο μαζί, είναι ένα έργο με πολλά κομμάτια». Δεν διάλεξε. Ύστερα, ο άνθρωπος αξιοποίησε τα λίγα λεπτά που είχε για να συνομιλήσει με τη γυναίκα που καθόρισε το περφόρμανς αρτ, τη φεμινιστική σκέψη, τις αντιλήψεις μας για την περσόνα του καλλιτέχνη κλπ. προκειμένου να την ρωτήσει εάν ξέρει πως κάποιες παλιές δουλειές της είναι «βάιραλ». «Όχι. Δεν μού κάνει εντύπωση».
