Ανήκει στην κατηγορία των ανθρώπων που φεύγουν από τη ζωή στην «ώρα τους». Γιατί άμα έχεις γεννηθεί το 1931 έχεις συμπληρώσει, κοντά, έναν αιώνα στη Γη. Αρα οι αποχαιρετισμοί είναι σύντομοι, γεμάτοι από τρυφερή κατανόηση αλλά χωρίς την αβάσταχτη θλίψη που συνοδεύει αδόκητους θανάτους νέων ανθρώπων.
Σε έναν «άγνωστο» θα αναφερθώ, εκπρόσωπο μιας γενιάς που, στο μεγαλύτερο μέρος της, έχει ήδη απέλθει. Ζούσαμε στην ίδια πολυκατοικία, για πάνω από 30 χρόνια, ήταν ένας ευγενής και καλλιεργημένος κύριος, όπως και η σύζυγός του, που απευθύνονταν στον άλλον για μια «καλημέρα» χωρίς δεύτερη σκέψη (σπάνιο πια). Ηταν και σταθερός αναγνώστης της «Καθημερινής», την κρατούσε, όποτε διασταυρωνόμαστε, την διάβαζε εξαντλητικά, ήταν, σπάνια, και επιστολογράφος της. Πριν χάσει την, επί 60 χρόνια, σύζυγό του ακολουθούσε τη ρουτίνα του, έστω και με όλο μικρότερα βήματα, πιο ασταθή και διστακτικά. Τον τελευταίο καιρό είχε καταπέσει, τον στήριζε μια κυρία από τη Γεωργία(;), υπό το άγρυπνο βλέμμα της κόρης και του γιου του. Τον έβλεπα όμως πού και πού σε κάποιο καφέ της περιοχής, σκυμμένο με αφοσίωση πάνω από την «Κ», έστω κι αν η όρασή του, νομίζω, τον πρόδιδε πια.
Μετά τον, πολύ πρόσφατο, θάνατό του, η πολυκατοικία έχασε μια από τις «σταθερές» της. Μια ήπια, συναινετική, φωνή στις συχνά εκτροχιασμένες συνελεύσεις, έναν άνθρωπο δεσμευμένο στο μέτρο και στην καλή γειτνίαση. Μου είχε αφιερώσει, με θερμά λόγια και υποδειγματικό γραφικό χαρακτήρα, ένα βιβλίο του αποκαλώντας με, στην κατακλείδα, «συνιδιοκτήτρια-συγκάτοικο στην πολυκατοικία μας».
Αυτή η Ελλάδα, της ανιδιοτελούς προσφοράς «στο γενικό καλό και στην πρόοδο του τόπου», χάνεται. Αυτή, που εργαζόταν σιωπηλά, μεθοδικά, παράγοντας έργο, όχι θόρυβο.
Ο θάνατος του Γεωργίου Παπασταματίου με έκανε να ανατρέξω στο βιβλίο του «Η Γορτυνία του Λάδωνα και η Τριποταμιά της (Μπέλεσι)» που κυκλοφόρησε το 2012 (εκδ. Κοράλι), που είχα αποθηκευμένο και αδιάβαστο. Διαπίστωσα, 22 χρόνια μετά(!), ότι είχε αποσπάσει την εύφημο μνεία της Ακαδημίας ως «εξαίρετη συλλογή ιστορικών στοιχείων (…) που μπορεί να χρησιμεύσει ως υπόδειγμα πρωτογενούς εργασίας για ζητήματα αυστηρώς τοπικής ιστορίας και τοπογραφίας». Νόμιζα ότι ήταν φιλόλογος ο ίδιος, από το βιογραφικό διαπίστωσα ότι είχε τελειώσει τη Νομική, γιος δασκάλου, γεννημένος στην Τριποταμιά, εργάστηκε με συνέπεια για χρόνια στον ευρύτερο δημόσιο τομέα.
Παρανοήσεις που οφείλονται στον βιαστικό, αφηρημένο, τρόπο που συναντάμε στη ζωή μας ανθρώπους, γιατί πάντα μάς λείπει και (θα λείπει) ο χρόνος. Ξεφύλλισα το 700 σελίδων βιβλίο, η ιστορική έρευνα (από τα προϊστορικά χρόνια έως σήμερα) είναι αξιοθαύμαστη, εξαντλητική, με πλήθος λεπτομερειών και στοιχείων για την περιοχή (αρχαιότητες, υπηρεσίες, σχολεία, οργανωτικά δήμων και κοινοτήτων κ.ο.κ.)· έως και παράρτημα για τα δημοτικά σχολεία και, ονομαστικά, τους μαθητές τους, από τις αρχές του 20ού αιώνα, έχει συμπεριλάβει(!).
Ο Γ. Παπασταματίου δεν ήταν ο μόνος. Υπάρχουν και άλλοι που, χωρίς να έχουν ακαδημαϊκούς τίτλους, από επιτακτική «εσωτερική ανάγκη και χρέος προς τη γη που μας έθρεψε και μας μεγάλωσε» αλλά και πιο πολύ «προς όλους τους προγόνους μας, που πρόσφεραν ό,τι μπορούσε ο καθένας στο γενικό καλό και στην πρόοδο του τόπου», αφιέρωσαν άπειρες, «χειροποίητες», ώρες. Σε εποχές χωρίς υπολογιστές και μηχανές αναζήτησης. Τύπωσαν έτσι «ένα παντοτινό μνημόσυνο» όσο το δυνατόν «περισσότερων και παλαιότερων προγόνων, αυτών και των έργων τους, ορατών και αοράτων». Οπως, ακριβώς, γράφει ο ίδιος στον πρόλογο της έκδοσης.
Αυτή η Ελλάδα, της ανιδιοτελούς προσφοράς «στο γενικό καλό και στην πρόοδο του τόπου», χάνεται. Αυτή, που εργαζόταν σιωπηλά, μεθοδικά, παράγοντας έργο, όχι θόρυβο.
