Σαν εισαγωγή στο σημερινό θέμα, θέλω να αντιγράψω ένα απόσπασμα από τη στήλη «Στίγμα» του καλού φίλου Γιώργου Χρ. Παπαχρήστου (ΤΑ ΝΕΑ 22/9/2025):
«ΕΔΩ ΚΑΙ ΗΜΕΡΕΣ ένας πατέρας θύματος στο δυστύχημα των Τεμπών πραγματοποιεί απεργία πείνας μπροστά στον Αγνωστο Στρατιώτη. Τι ζητάει ο άνθρωπος αυτός: Την εκταφή των οστών του παιδιού του. Ισχυρίζεται ότι η εκταφή θα δώσει απαντήσεις για την αιτία του θανάτου του παιδιού. Δεν ξέρω αν επιστημονικά μπορεί να συμβεί, δηλαδή να υπάρχουν αυτά τα στοιχεία, ξέρω όμως ότι όταν επί δυόμισι χρόνια δεν έχει υποβάλει τέτοιο αίτημα, το να το ζητάει τώρα που η ανάκριση έχει ολοκληρωθεί γεννάει ερωτηματικά. Οι δικηγόροι γνωρίζουν ότι ο φάκελος έχει πάρει τον δρόμο του και έχουν ασκηθεί διώξεις για το δυστύχημα, άρα δεν υπάρχει διαδικασία που να προβλέπει κάτι σχετικό. Δηλαδή, ακόμα και αν πει ένας εισαγγελέας “μάλιστα, κύριε, έχετε δίκαιο που το ζητάτε, αποδέχομαι το αίτημά σας και δίνω την άδεια εκταφής”, όλο αυτό (θα) είναι εκτός ανακριτικής διαδικασίας.
Εκείνοι επίσης που γνωρίζουν ως εκ της θέσεώς τους τα διαδικαστικά της υπόθεσης αποτιμούν το όλο σκηνικό που διαμορφώνεται με τη συνεχιζόμενη απεργία πείνας ως “μια –ακόμη!– προσπάθεια να καθυστερήσει η προδικαστική διαδικασία (η οποία έκλεισε στα τέλη Αυγούστου) και κατ’ επέκταση, ως παρεπόμενο, να καθυστερήσει και η δίκη για το δυστύχημα”».
Πάμε τώρα στην ανάλυση.
Ο σημερινός τίτλος δεν είναι δικός μου. Ακριβώς για τον λόγο αυτό είναι σε εισαγωγικά. Τον «δανείστηκα» από ένα site αριστερών φρονημάτων. Το σχετικό κείμενο αρχίζει με: «Η απεργία πείνας και δίψας του Πάνου Ρούτσι, πατέρα του 22χρονου Ντένις, ενός από τα 57 θύματα της τραγωδίας στα Τέμπη, δεν είναι απλώς μια πράξη απόγνωσης. Είναι μια κραυγή που κάθε μέρα θα δυναμώνει. Ενα ξύπνημα συνείδησης και υπενθύμιση ότι ακόμη κι ένας μόνο άνθρωπος, μέσα από την προσωπική του θυσία, μπορεί να γίνει η σπίθα που θα ανάψει τη φλόγα της αλλαγής[…]». Και καταλήγει:
«[…] Οι στιγμές μπορεί να αποδειχθούν ιστορικές. Κι ένας απεργός πείνας να πετύχει, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, αυτό που δεν είναι σε θέση να κάνουν τα κόμματα. Οχι απλώς να φέρει στο φως όσα κρατιούνται στο σκοτάδι αλλά και να “ρίξει” εντέλει μια κυβέρνηση όπως η σημερινή. Θα συμβεί κάτι τέτοιο; Η απάντηση ίσως κρύβεται ήδη σε μια κουβέρτα απλωμένη έξω από τη Βουλή».
Το κείμενό μου θα μπορούσε να τελειώνει εδώ. Στην πρώτη παράγραφο έχουμε την απελπισμένη, αλλά δικαιολογημένη, πράξη ενός πατέρα που έχασε άδικα το παιδί του και προσπαθεί με κάθε μέσο και τρόπο να μάθει την αλήθεια. Στη δεύτερη παράγραφο, όμως, έχουμε την κυνική παραδοχή των ηθικών αυτουργών για τα ταπεινά κίνητρά τους: την εκμετάλλευση του πονεμένου πατέρα για να πέσει η κυβέρνηση. Αλήθεια, πόση υποκρισία υπάρχει στον κόσμο αυτό; Δηλαδή, με τη θυσία του να γίνει «αυτό που δεν είναι σε θέση να κάνουν τα κόμματα». Μπορεί να κάνω λάθος, αλλά στις δημοκρατίες οι κυβερνήσεις πέφτουν με εκλογές και όχι με απεργίες πείνας. Ψιλά γράμματα για την αντιπολίτευση. Που φαίνεται ότι είναι τόσο απελπισμένη ώστε να καταλήγει στην τυμβωρυχία.
Η ιστορία αυτή όμως έχει πολύ βάθος. Ελάτε να την ξετυλίξουμε με νηφαλιότητα, γιατί πιστεύω ότι είναι άκρως αποκαλυπτική. Είναι αυτονόητο ότι όλοι μας νιώθουμε συμπάθεια και συμπόνια για όλους αυτούς που έχασαν τα αγαπημένα τους πρόσωπα στο τραγικό δυστύχημα. Δεν μπορούμε όμως να πούμε το ίδιο για αυτούς που εκμεταλλεύονται τον πόνο αυτών των ανθρώπων για να προωθήσουν τη δική τους agenda.
Ο τραγικός πατέρας ξεκίνησε την απεργία πείνας ύστερα από ένα εξώδικο που έστειλε στην Εισαγγελία του Αρείου Πάγου. Σύμφωνα με έγκυρους νομικούς, αυτό το εξώδικο δεν αποτελεί αίτηση για εκταφή. Είναι ολοφάνερη η μεθόδευση της δικηγόρου του, Ζωής Κωνσταντοπούλου, να δημιουργήσει σκόπιμα σύγχυση για το θέμα των Τεμπών, ώστε να αρχίσει ξανά η διαμαρτυρία που ουσιαστικά καταλάγιασε μετά τα επίσημα πορίσματα, τα οποία τεκμηρίωσαν ότι η εμπορική αμαξοστοιχία δεν κουβαλούσε απολύτως κανένα εύφλεκτο λαθραίο φορτίο. Και το πέτυχε!
Ο πολύς κόσμος, ο οποίος ενημερώνεται επιφανειακά, πήρε το μέρος του απεργού και έτσι αναζωπυρώθηκε το ενδιαφέρον για τα Τέμπη. Παράλληλα, πολιτικοί, δημοσιογράφοι και άσχετοι ζητούσαν την παρέμβαση της κυβέρνησης για να ικανοποιηθεί το αίτημα του απεργού, το οποίο όμως δεν είχε καν υποβληθεί. Παρακαλώ την προσοχή σας για να διαπιστώσετε πόσο αριστοτεχνικά στήθηκε η παγίδα. Αν η κυβέρνηση παρέμβει, αμέσως θα αρχίσουν οι διαμαρτυρίες, ότι η Δικαιοσύνη δεν είναι ανεξάρτητη, αλλά ποδηγετείται από την κυβέρνηση. Αν η κυβέρνηση νίψει τας χείρας της, τότε έχουμε μια ανάλγητη και απάνθρωπη χούντα που δεν σέβεται τον πόνο του τραγικού πατέρα.
Η αντιπολίτευση φαίνεται ότι είναι τόσο απελπισμένη ώστε να καταλήγει στην τυμβωρυχία.
Για του λόγου το αληθές, όταν δόθηκε η έγκριση για την εκταφή (26/9/2025), η χαροκαμένη μάνα των Τεμπών αμέσως ανάρτησε στο FB ένα μακροσκελές κείμενο από όπου σας μεταφέρω ένα απόσπασμα: «Τι μεγάλη πρωτοτυπία! Η “δικαιοσύνη” (σημ. σε εισαγωγικά) ακολούθησε και συμπορεύτηκε με την προαναγγελία του υπουργού Δικαιοσύνης. Απόλυτα αναμενόμενο, αφού είναι στενότατη η σχέση τους από την αρχή της υπόθεσής μας […]» Θα επανέλθω στη χαροκαμένη μάνα, αλλά κάνω μια παρένθεση για να δείτε ότι για άλλη μια φορά βρισκόμαστε μπροστά στην παραπλάνηση του κόσμου.
Τι ζητάει ο απεργός; Την εκταφή, για να γίνει ταυτοποίηση και τοξικολογικές εξετάσεις για να βρεθεί το υλικό με το οποίο κάηκε το παιδί. Αναφορικά με την ταυτοποίηση δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μπορεί να γίνει με την εκταφή. Κανένας όμως δεν μας λέει τι περιμένουν να βρουν από τις τοξικολογικές εξετάσεις, ύστερα από 30 μήνες. Για άλλη μια φορά επιχειρείται η παραπλάνηση του κόσμου με ένα προσχηματικό αίτημα το οποίο φαίνεται λογικό. Οπως στην αρχή κανένας δεν διερωτήθηκε αν αξίζει τον κόπο να γίνει κάποιος λαθρέμπορος, με την κάλυψη του Μαξίμου, για 25 τόνους ξυλόλιου, μυθικής αξίας 5.000 ευρώ, έτσι και τώρα τίθεται ξανά η αμφισβήτηση για τα αίτια του θανάτου. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι από τους 57, ορισμένοι (5-7 κατά την εκτίμηση του ΕΟΔΑΣΑΑΜ) κάηκαν ζωντανοί από τη φωτιά. Κανένας δεν αμφιβάλλει για τη φωτιά. Το ερώτημα ήταν πάντοτε από πού ξεκίνησε η φωτιά. Σύμφωνα με όλα τα πορίσματα που έχουν κατατεθεί στον ανακριτή, η εμπορική αμαξοστοιχία ΔΕΝ κουβαλούσε κανένα λαθραίο καύσιμο και συνεπώς δεν υπάρχει κάτι επιλήψιμο στο μπάζωμα. Βλέπετε, λοιπόν, πώς ξεκινά η παραπλάνηση; Δεν θέλουν να γίνει η εκταφή γιατί έχουν κάτι να κρύψουν. Τι να κρύψουν; Οταν σε ένα θέμα ξεκινάς με λάθος υπόθεση, είναι βέβαιο ότι θα καταλήξεις σε λάθος συμπεράσματα. Δυστυχώς, στην εποχή μας αυτά είναι ψιλά γράμματα.
Επειδή στη ζωή μου έχω διαπιστώσει ότι «δεν υπάρχουν επαναστάτες χωρίς αιτία», πιστεύω ότι η νέα αναζωπύρωση έχει συγκεκριμένο στόχο. Οταν το «Κίνημα των Τεμπών», δηλαδή ορισμένοι συγγενείς, πολιτικοί, δικηγόροι, δημοσιογράφοι κ.ά., διαπίστωσαν ότι για 30 μήνες παραπλανούσαν (εκούσια ή ακούσια) τον κόσμο με θεωρίες που κατέρρευσαν από τα επίσημα πορίσματα, τότε άρχισαν να προετοιμάζουν το έδαφος για να αμφισβητήσουν τη δικαιοσύνη ή ακόμα να καθυστερήσουν την έναρξη της δίκης.
Δεν υπερβάλλω ούτε προβλέπω. Ιδού η συνέχεια στην ανάρτηση της χαροκαμένης μάνας: «Με τη στήριξη ευρωβουλευτών από όλη την Ευρώπη, και την εισήγηση του ευρωβουλευτή ΣΥΡΙΖΑ Παππά, ο πρώτος καρπός των ενεργειών μας στην Ευρώπη ήρθε. Ερχεται κλιμάκιο Ευρωπαίων για τον έλεγχο της απονομής δικαιοσύνης στην υπόθεση των Τεμπών. […] Θα απευθυνθούμε παντού. Μέχρι τέλους. Μέχρι που μια πλήρως ανεξάρτητη και αληθινή Δικαιοσύνη θα έρθει και στη χώρα μας και θα τιμήσει τον ρόλο και την ευθύνη της. Ολοι μαζί. Μέχρι τέλους!».
Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Εχουμε απορρίψει προκαταβολικά την ελληνική Δικαιοσύνη. Η συνέχεια στο ακροατήριο!
ΥΓ: Οι δηλώσεις δύο πρώην πρωθυπουργών για το θέμα μας, μου προξένησαν ιδιαίτερη εντύπωση. Είναι δυνατόν δύο πρώην πρωθυπουργοί να μην αντιλαμβάνονται τη διάκριση των εξουσιών;
– Τσίπρας: «Η απαγόρευση εκταφής των παιδιών αποτελεί απόπειρα ταφής της αλήθειας. Η ευθύνη βαρύνει αποκλειστικά τον Μητσοτάκη».
– Σαμαράς: «[…]Δεν υπάρχει ηθικό έρεισμα στην επίμονη απόρριψη του αιτήματος των γονιών των θυμάτων να προχωρήσουν στην εκταφή των σορών των παιδιών τους[…]».
*Ο κ. Ανδρέας Γ. Δρυμιώτης είναι σύμβουλος επιχειρήσεων.
