Γνώστης των ευρωπαϊκών πραγμάτων, κάποιος φίλος μου είπε πως ο ΟΠΕΚΕΠΕ μπροστά σε αυτά που συμβαίνουν σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες είναι για το νηπιαγωγείο. Δεν έχω λόγο να μην τον πιστέψω, ακόμη κι αν δεν ξέρω περί τίνος ακριβώς πρόκειται. Και να ήξερα δεν θα καταλάβαινα. Οχι πως το μυαλό μου είναι αθώο, απλώς σ’ αυτού του τύπου τις υποθέσεις αισθάνομαι τουλάχιστον ηλίθιος. Δεν θα μπορούσα, δυστυχώς ή ευτυχώς, να συλλάβω τη χρησιμότητα των ανύπαρκτων αιγοπροβάτων. Κι ας έχω διαβάσει τις απολαυστικές «Νεκρές Ψυχές» του Γκόγκολ όπου ο ήρωας αγοράζει νεκρούς δουλοπάροικους για να εισπράττει επιδοτήσεις. Υπάρχουν βέβαια μερικές παράμετροι οι οποίες κάνουν ακόμη και το νηπιαγωγείο να χάνει την αθωότητά του. Ακόμη κι αν αδιαφορείς για τα χρήματα που έχασε η Ευρωπαϊκή Ενωση, πώς μπορείς να αδιαφορήσεις για το γεγονός ότι η επιχείρησή σου στέρησε από τους συγχωριανούς σου τα χρήματα που δικαιούνται; Εχουμε περάσει σε άλλο επίπεδο. Δεν μας φτάνει να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα. Θέλουμε να πεθάνει ο ίδιος ο γείτονας για να μην μπορεί να αγοράσει καινούργια κατσίκα. Και πώς θα συμβιώσεις μαζί του στη μικρή κοινωνία όπου ο ένας γνωρίζει ακόμη και το χρώμα του εσώρουχου που φοράει ο γείτονάς του; Ασε πια την πορνογραφία του πλούτου. Οπως αυτή η κυρία που αγόρασε το πανάκριβο αυτοκίνητο για να επιδείξει τις ικανότητές της. Για την ιστορία να υπενθυμίσω ότι πρώτος διδάξας, στα χρόνια μας τουλάχιστον, υπήρξε ο μακαρίτης Τσοχατζόπουλος. Αγόρασε μέγαρο στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου μπας και περάσει απαρατήρητος.
Το νηπιαγωγείο φαίνεται ότι μπορεί να αποδειχθεί και δολοφονικό. Αν ισχύει η εκτίμηση της Ευρωπαίας εισαγγελέως ότι αν είχε κυρωθεί η περίφημη σύμβαση 717 μπορεί να είχε αποφευχθεί η τραγωδία των Τεμπών. Μπορεί, δεν ξέρω. Εκείνο που ξέρουμε όμως μετά βεβαιότητος είναι ότι χρειάστηκε μια Ευρωπαία εισαγγελέας για να αποκαλυφθεί το κωμικοτραγικό τέρας του ΟΠΕΚΕΠΕ. Αυτό και μόνον είναι αρκετό για να μετατρέψει το νηπιαγωγείο σε εθνική ταπείνωση. Ταπείνωση της διοίκησης, της δικαιοσύνης, των υπουργών που εμπλέκονται στην όλη υπόθεση και των δύο τουλάχιστον κυβερνήσεων –ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ.– που την άφησαν ανενόχλητη τόσα χρόνια ώσπου να μας πάρουν είδηση. Κι αυτό μερικά μόλις χρόνια μετά την επιτροπεία στην οποία είχε τεθεί η χώρα από τα μνημόνια. Κοινώς πέρασαν και δεν μας άγγιξαν.
Το χειρότερο όμως δεν είναι αυτό. Το χειρότερο είναι ότι ενώ τόσα χρόνια τα ανύπαρκτα αιγοπρόβατα ήσαν γνωστά σε όσους όφειλαν να τα γνωρίζουν, δεν έκαναν τίποτε για να το αποκαλύψουν. Και το ακόμη χειρότερο. Αυτό αντιμετωπίζεται ως φυσιολογική κατάσταση. Δεν εντυπωσιάζει κανέναν. Ακούστηκαν διάφορα φαρισαϊκά «Μα είναι δυνατόν να συμβαίνουν τέτοια πράγματα»; Ομως, ακόμη και όσοι αγανάκτησαν και διέρρηξαν τα ιμάτιά τους, το έκαναν για λόγους κοινωνικής ευπρέπειας. Ούτε αυτοί έπεσαν από τα σύννεφα. Γιατί; Επειδή είναι βαθιά ριζωμένη μέσα μας η πεποίθηση ότι το κράτος μας είναι διεφθαρμένο. Απλώς περιμένουμε την επόμενη υπόθεση, τους εκτελωνισμούς στον Πειραιά ή και εκείνα τα απαίσια κατασκευάσματα για την ανακύκλωση που καταστρέφουν το αστικό τοπίο. Λες και είχε ανάγκη από καταστροφή θα μου πείτε. Και βέβαια, για μια ακόμη φορά, δεν είναι λίγοι αυτοί που καταφέρονται εναντίον της Ευρωπαίας εισαγγελέως, η οποία παρεμβαίνει στα δικά μας προτείνοντας την κατάργηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών. Αφήνω κατά μέρος όσους έχουν μετανιώσει που δεν σκέφτηκαν να αξιοποιήσουν τις δυνατότητες που τους προσφέρει το διεφθαρμένο κράτος. Μεταξύ κατεργαραίων ειλικρίνεια.
Πρόσφατη δημοσκόπηση έδειξε ότι το 70% των ερωτηθέντων θεωρεί ότι το βασικό πρόβλημα του κράτους είναι η διαφθορά. Θα είχε ενδιαφέρον να ξέραμε πώς αντιλαμβάνονται τη διαφθορά. Και αν με τον τρόπο τους έχουν συμμετάσχει σ’ αυτήν. Ομως από την ηθικολογία θεωρώ αποτελεσματικότερο τον ρεαλισμό. Κοινώς στις συνέπειες που έχει η διαφθορά στην κοινωνική μας ζωή. Και η βασική συνέπεια είναι ότι το αίσθημα της διαφθοράς υπονομεύει την εμπιστοσύνη. Το πιο απλό σύμπτωμα της έλλειψης εμπιστοσύνης; Η βία η οποία απελευθερώνεται στη συνύπαρξή της με την παραμικρή αφορμή στην καθημερινότητα. Το πιο επικίνδυνο; Η υπονόμευση της δημοκρατίας. Οπως είχε πει η Ζακλίν ντε Ρομιγί, η δημοκρατία στηρίζεται στην εμπιστοσύνη. Κι όταν χαθεί αυτή η δημοκρατία δεν λειτουργεί.
