Οχι, το πρόβλημα δεν είναι αν ο στολίσκος με την Ελληνίδα καπετάνισσα Πέτη Πέρκα και το αγέλαστο κορίτσι καταφέρει να σπάσει τον ναυτικό αποκλεισμό της Γάζας. Εδώ που τα λέμε, μακάρι τα πράγματα να ήσαν τόσο απλά. Μακάρι ο στολίσκος να άλλαζε, έστω και κατά μία ναυτική μοίρα, τη χαίνουσα πληγή. Κανείς δεν το πιστεύει όμως. Ούτε καν οι επιβάτες των σκαφών. Αυτοί βέβαια δικαιούνται να αισθάνονται ήρωες ενός αγώνα τον οποίο δίνουν χωρίς να κινδυνεύουν οι ίδιοι. Ο μόνος κίνδυνος που αντιμετωπίζουν είναι να περάσουν απαρατήρητοι. Δωρεάν ηρωισμός, ό,τι πρέπει για να τονωθεί ο ναρκισσισμός τους κερδίζοντας την ταυτότητα του αγωνιστή. Ξέρουν ότι οι ισραηλινές δυνάμεις θα περιορισθούν σε αστυνομικές επιχειρήσεις για να διασφαλίσουν τον αποκλεισμό που έχουν επιβάλει, κοινώς τα θαλάσσια σύνορά τους, τα οποία κρίνουν ότι επί του παρόντος πρέπει να παραμείνουν κλειστά. Θα μου πείτε, υφίστανται την ταλαιπωρία του θαλάσσιου ταξιδιού, την ενδεχόμενη τρικυμία της απρόβλεπτης Μεσογείου, την αφόρητη ναυτία. Κάτι είναι κι αυτό. Κάτι περισσότερο από τους άλλους ήρωες που συγκεντρώνονται στην πλατεία Συντάγματος και ανεμίζουν παλαιστινιακές σημαίες για τα Τέμπη. Αυτοί δεν κινδυνεύουν ούτε από ναυτία. Οχι, το πρόβλημα στη Γάζα δεν είναι ο στολίσκος των καλών ψυχών και η ποιότητα των σάντουιτς που θα τους προσφέρουν οι Ισραηλινοί. Υποθέτω ότι θα είναι κοσέρ.
Το πρόβλημα στη Γάζα είναι η Χαμάς. Και αυτό ανέδειξε το σχέδιο του προέδρου Τραμπ. Αφήνω τα είκοσι σημεία. Γι’ αυτά, υποθέτω, θα χυθεί πολλή μελάνη και θα ξοδευτούν ατέλειωτα πηγαινέλα διαπραγματεύσεων. Τα περισσότερα απ’ αυτά αφορούν τη διαχείριση της ειρήνης. Υπάρχει όμως ένα που σηματοδοτεί τον τερματισμό του σημερινού πολέμου. Κι αυτό είναι ο αφοπλισμός της Χαμάς και η αποχώρησή της από το προσκήνιο. Με άλλα λόγια, η αποδοχή της ήττας της. Η Χαμάς από το 2006 που ανέλαβε την εξουσία στη Γάζα προετοιμαζόταν γι’ αυτόν τον πόλεμο. Τον ξεκίνησε, χωρίς να τον κηρύξει, με τον τρόπο των τρομοκρατών. Με μια ύπουλη επίθεση εναντίον αμάχων, με δολοφονίες αόπλων και με την απαγωγή ομήρων. Στηριζόταν στην υποστήριξη των συμμάχων της, στην υποτιθέμενη υπερδύναμη του Ιράν, στον Ερντογάν, και στα μέλη του διεθνούς τρομοκρατικού συνεταιρισμού, τη Χεζμπολάχ και τους Χούθι. Μετά τρία χρόνια πολέμου έμεινε χωρίς συμμάχους, σαν τον Χίτλερ στο μπούνκερ του Βερολίνου. Δεν σας κάνει εντύπωση ότι τόσες ημέρες ο Πούτιν δεν έχει πει λέξη για το σχέδιο του Τραμπ; Θα αποδεχθεί την ήττα της; Κι αν προσδοκά κάποια πολιτική της μετάλλαξη, πώς θα δικαιολογήσει τα δεινά που προκάλεσε στους Παλαιστινίους; Η Χαμάς έχασε τον πόλεμο. Το ερώτημα είναι ποιος θα κερδίσει την ειρήνη. Και στον αγώνα για την ειρήνη συμπεριλαμβάνεται και η καταστολή του κύματος του αντισημιτισμού που προκάλεσε ο πόλεμος.
