Μέσα στο καμίνι των αβεβαιοτήτων, των κλυδωνισμών και του αίματος, η ιεράρχηση των προτεραιοτήτων έχει αλλάξει δραματικά. Η αγωνία για την άμεση επιβίωση έχει υπερκαλύψει –ακόμη από την έναρξη των κρίσεων– τις ανησυχίες για το κλίμα. Πώς να φορτωθεί εκείνος που υποφέρει στις χειμαζόμενες ή θερμές περιοχές ένα ακόμη συμπλήρωμα βάρους και σκότους; Στις παρενέργειες των πράσινων μέτρων, που ξεσήκωσαν τους Ευρωπαίους αγρότες και έφεραν αποσύρσεις ρυθμίσεων, προστέθηκε η ανάγκη για ενίσχυση των αμυντικών δαπανών. Είναι μερικές από τις ψυχολογικές βάσεις πάνω στις οποίες πατούν λαϊκιστές ηγέτες για να δυναμιτίσουν με ψευδο-επιστημονικούς ισχυρισμούς το δύσκολο εγχείρημα. Είπε ο Τραμπ στη Σύνοδο του ΟΗΕ με την ακραία υπερβολή του και τη γνώριμη τάση του να διαστρέφει κακόβουλα πραγματικότητες: «Η κλιματική αλλαγή είναι η μεγαλύτερη απάτη που έχει διαπραχθεί ποτέ εις βάρος της ανθρωπότητας. Ολες αυτές οι προβλέψεις, που κόστισαν σε κυβερνήσεις περιουσίες, έγιναν από ηλίθιους ανθρώπους που στέρησαν από τις χώρες τους κάθε ευκαιρία για επιτυχία», είπε. Ο ίδιος, από τις πρώτες ημέρες της δεύτερης προεδρίας του ανέτρεψε 70 πολιτικές της προηγούμενης κυβέρνησης για το κλίμα, «ζαριά» που, σύμφωνα με εκτιμήσεις, θα προσθέσει 4 δισ. τόνους αερίων του θερμοκηπίου έως το 2030, εδραιώνοντας αρνήσεις ακόμη και στην πρωτοστατούσα όμως –και επί του θέματος– καρκινοβατούσα και διχασμένη Ευρώπη.
Αδυνατούν οι εταίροι να συμφωνήσουν επί της αναπροσαρμογής των στόχων (μείωση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου κατά 90% έως το 2040) και είναι αμφίβολο αν θα έχουν ένα αποδεκτό από όλους σχέδιο να καταθέσουν στην ετήσια σύνοδο κορυφής του ΟΗΕ για το κλίμα, τον Νοέμβριο στην Μπελέμ της Βραζιλίας. Προσώρας, η ευρω-κεφαλή παρέχει μόνο υποσχέσεις. Το υψηλό κόστος της κλιματικής κρίσης στην Ε.Ε. –15.000 θάνατοι και περί τα 170 δισ. ευρώ ζημία από τις ξηρασίες, τους καύσωνες, τις πλημμύρες του φετινού καλοκαιρού– δεν πυροδοτεί συγκλίσεις. Ετσι, ενώ χώρες όπως η Ισπανία και η Δανία πιέζουν για εντατικότερα μέτρα χτυπώντας συναγερμούς, άλλα κράτη-μέλη όπως η Τσεχία, η Ιταλία και η Ουγγαρία, η οποία χαρακτηρίζει την ευρωπαϊκή πολιτική για το κλίμα «ουτοπική φαντασίωση», ζητούν τη συρρίκνωση των άβολων μέτρων. Η επικαιρότητα δεν αφήνει το χάσμα να φανεί, όμως αυτό είναι εκεί, μία ακόμη ρωγμή στο ευρω-οικοδόμημα, η οποία γεννά αδράνειες και εξυφαίνει ολέθρους.
