Προσπαθώ συχνά να φανταστώ πώς θα είναι η παραλιακή ζώνη σε 5-10 χρόνια. Δύσκολο να φέρει κανείς στον νου αυτή τη μελλοντική εικόνα με τις ραγδαίες αλλαγές στο οικιστικό τοπίο, οι οποίες αντανακλούν μια βαθιά αναμόχλευση του κοινωνικού προφίλ. Ειδικά στο Ελληνικό με το μεγάλο έργο και στη Γλυφάδα με την ευρύτατη ανοικοδόμηση, και τις νέου στυλ πολυκατοικίες, κάθε μέρα φέρνει άλλες εικόνες και σπρώχνει τις παλιές προς τα πίσω.
Είναι σχεδόν βέβαιο πως ελάχιστες μονοκατοικίες θα επιβιώσουν τα επόμενα χρόνια, καθώς ακόμη και γεροχτισμένες και πανέμορφες κατασκευές του 1960 ή του 1970 κατεδαφίζονται και μαζί χάνεται και ο κήπος. Στη θέση των παλαιών περιβολιών με το χώμα και τους κήπους με τα φυτά της Αττικής, βλέπουμε πλέον τις γαρνιτούρες-πρασιές με τα φυτά που φέρνουν πακέτο κάποιες εταιρείες. Η σκιά θα είναι πλέον από τους όγκους των ψηλών πολυκατοικιών και όχι από τα παλιά δέντρα της Γλυφάδας.
Ομολογώ όμως πως η αφορμή για τούτο το σημείωμα ήταν αυτό που ένιωσα φευγαλέα αλλά όχι επιδερμικά όταν περνούσα οδηγώντας από το Ελληνικό. Δεν αναφέρομαι σε όσα χτίζονται προς την παραλιακή ζώνη. Αναφέρομαι στους όγκους του μπετόν σύριζα στη μάντρα τού άλλοτε Αμερικανικού Κολλεγίου. Αυτό το Κολλέγιο, όπου τόσες και τόσες μαθήτριες πέρασαν αξέχαστα χρόνια, χτίστηκε στο Ελληνικό το 1932 και έγραψε ιστορία πριν ανηφορίσει στην Αγία Παρασκευή. Η εικόνα των εγκαταστάσεων στο βάθος του περιβόλου με τους ευκαλύπτους υπάρχει ακόμη στη μνήμη πολλών.
Ανενδοίαστα φυσικά, όπως γίνεται παντού και πάντα στην Ελλάδα, και ελαφρά τη καρδία, αφέθηκε να ξεριζωθεί και αυτό το κομμάτι της εκπαιδευτικής και κοινωνικής ιστορίας μας. Μου έκανε όμως δυσμενέστατη εντύπωση το θέαμα των τοίχων από μπετόν που υψώνονται εκεί όπου ήταν εκείνος ο μυροβόλος περίβολος του παλιού σχολείου. Παρομοίως, εντύπωση προκαλεί σε χιλιάδες πολίτες η εκτεταμένη ανοικοδόμηση από την πλευρά της παραλίας.
Είναι σαφώς νωρίς να κριθεί η μελλοντική εμφάνιση και λειτουργία του έργου. Αυτό που συμβαίνει όμως στα παραλιακά προάστια είναι μια αλλαγή παραδείγματος με τρόπο σχεδόν καθολικό. Μετακινείται η ζωή στα νότια προάστια προς κάτι που προς το παρόν παραμένει απροσδιόριστο. Χωρίς αμφιβολία αυτό που δημιουργείται όχι μόνο στο Ελληνικό αλλά και σε πολλά οικόπεδα των νοτίων προαστίων είναι η υποδοχή ενός άλλου κοινωνικού μοντέλου και μιας άλλης αντίληψης για το μέτρο, την ισορροπία, την ευτυχία.
