Πλατείες και σημαίες

Στο πρώτο κύμα της διαμαρτυρίας για τα Τέμπη, η Αφροδίτη Λατινοπούλου είχε κάνει κάτι απροσδόκητο, έξω από το ρεπερτόριό της: είχε πει ότι δεν θα κατέβαινε στα συλλαλητήρια γιατί δεν ήθελε να αφήσει «ούτε την παραμικρή υπόνοια» ότι κατεβαίνει για να τα «καπελώσει» και να μαζέψει «ψηφαλάκια». Η συγκρατημένη στάση τη διαφοροποιούσε από τα υπόλοιπα κόμματα του αντισυστημικού τόξου. Την Τρίτη, επτά μήνες μετά, συνέχισε στην ίδια γραμμή. Κατηγόρησε πάλι τη «χυδαία» αντιπολίτευση, που «εκμεταλλεύεται το πένθος για τα ψηφαλάκια» και «βάζει στο χέρι του Πάνου Ρούτσι την παλαιστινιακή σημαία». Εχει άραγε αποφασίσει να απευθυνθεί σε εκείνους τους συντηρητικούς ψηφοφόρους που φοβούνται παραδοσιακα την «αναρχία» της πλατείας; Ή ακολουθεί την πολιτική της οικογένεια στην Ευρώπη, που έχει μετατρέψει την αντίθεσή της στο Ισλάμ, σε αγάπη για το Ισραήλ. Το ένα δεν αποκλείει το άλλο.