Η μέθοδος είναι διαδεδομένη, μπορεί να συμπυκνωθεί σε δύο βήματα: Πρώτο: Κάποιος στοχοποιείται διαδικτυακά για κάτι που λέει δημόσια. Δεύτερο: Χάνει τη δουλειά του ή παραγκωνίζεται και εξουδετερώνεται γιατί η εταιρεία στην οποία δουλεύει υποδέχεται το συντονισμένο πογκρόμ χιλιάδων χρηστών και της στοιχίζει (σε έσοδα). Πλήττεται ίσως και η εικόνα της, αλλά το οικονομικό σκέλος είναι το κυρίαρχο.
Η φόρμουλα είναι πανομοιότυπη σε δεκάδες περιστατικά ανά τον κόσμο, με μεγάλο εύρος: από έναν δημοφιλή και ισχυρό Αμερικανό τηλεπαρουσιαστή και ένα παντοδύναμο ραδιοτηλεοπτικό δίκτυο έως πρόσφατα, στην Ελλάδα, με έναν «stand up» κωμικό και μια αλυσίδα ταχυεστίασης.
Στη χώρα μας, ειδικότερα, δεν είναι ιδεολογικό το θέμα· συμβαίνει κάτι χειρότερο από αυτό. Ορισμένοι που έχουν ως κύρια ενασχόληση τη δημοσιότητα ό,τι κι αν επαγγέλλονται στην κανονική ζωή τους, και βλέπουν την (όποια) δημοτικότητά τους να μειώνεται, λειτουργούν σαν «καμικάζι» για την προστασία «ιερών και οσίων», με την έννοια πάντα που εκείνοι τα αντιλαμβάνονται. Το είδαμε και στην Εθνική Πινακοθήκη με το επεισόδιο που έστησε ακροδεξιός βουλευτής για έργο που θεώρησε προσβλητικό. Ετσι, ίσως, αυξάνονται τα views, likes, αναθερμαίνεται η σχέση με τους followers, απασχολεί τα σόσιαλ μίντια και τον Τύπο (έντυπο και ηλεκτρονικό). Η επαιτεία προσοχής, όμως, δεν είναι χωρίς κόστος.
Δεν είναι μόνο ότι κάποιος χάνει τη δουλειά του, αλλά και ο κοινωνικός αντίκτυπος. Το υπερόπλο της κοινωνικής πίεσης εκφυλίζεται σε μπούλινγκ. Τρομοκρατία. Ή συμμορφώνεσαι ή παραμορφώνεσαι. Στραπατσάρεσαι ηθικά και ψυχικά. Το σπριντ της αθλιότητας ξεκινάει κυρίως ένας ιεροεξεταστής με ρομφαία. Δίνει το σύνθημα στον όχλο κι εκείνος ορμάει. Πάντα και για όλα υπάρχει μια επικάλυψη, είτε είναι η πατρίδα είτε η θρησκεία και τα σύμβολά τους. Τίποτα όμως δεν κινδυνεύει από το χιούμορ, τη σάτιρα και την τέχνη, που μόνο αποσυμπιεστικά λειτουργούν, ενισχύοντας τη δύναμη των συμβόλων. Αλλο κριτική και άλλο η ώρα της κρίσης που επικαλούνται πάσης φύσεως ιεροκήρυκες.
Τι περίεργο αλήθεια! Οσο η κοινωνία γεμίζει από υπερασπιστές των κάθε μορφής «συνόρων», τόσο αυξάνονται οι άμυνες, εξαντλείται η ουσιαστική επικοινωνία (αυτή που παράγει σκέψη και επιχειρήματα) και σκληραίνει ο ανθρώπινος πυρήνας, ενώ φτιάχνονται έωλα τείχη προστασίας με ένα κυρίως υλικό: τον φόβο.
