Πριν από δύο χρόνια και δύο ημέρες ο Στέφανος Κασσελάκης εξελέγη πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Για μήνες, δεν υπήρχε παρέα που να μην κουβέντιαζαν όλοι σαν δαιμονισμένοι για τα καπρίτσια και τους καβγάδες ενός 35άρη, που μπούκαρε στην Κουμουνδούρου και κακοποίησε τους συντρόφους του όπως ο Aλεξ στο «Κουρδιστό Πορτοκάλι» του Κιούμπρικ. Οι αριστεροί ένιωσαν στο πετσί τους τη βία της άμεσης δημοκρατίας. Οι δεξιοί παραμιλούσαν οργισμένοι για το θράσος του νέου. Προσπαθούσαν να καταλάβουν πώς η ειλικρίνεια και η ορατότητα βρήκαν τόση απήχηση σε μια χώρα με τόσες διπλές ζωές και πώς η μεταμοντέρνα παλικαριά απέκτησε τόση αποδοχή σε μια τόσο πατριαρχική κοινωνία.
Οι πεφωτισμένοι και οι αφυπνισμένοι αιφνιδιάστηκαν. Σκέφτηκαν ότι ο Στέφανος τους έβαλε τα γυαλιά. Συμπέραναν πως η επιτυχία του απέδειξε ότι η ελληνική κοινωνία προπορεύεται μακράν μπροστά από τους ίδιους. Αποφάσισαν να δράσουν για να μην ξεπεραστούν από τις εξελίξεις. Κάπως έτσι επιταχύνθηκε η θεσμοθέτηση της ισότητας στον γάμο. Επικράτησε η εκτίμηση ότι η αντίσταση στη συγκεκριμένη μεταρρύθμιση ερχόταν πλέον σε σύγκρουση με τον νέο αέρα που φούσκωνε τα ξυρισμένα στήθη των Ελλήνων. Δύο χρόνια μετά επιβεβαιώθηκαν οι κυνικοί, που έλεγαν ότι το «φαινόμενο Κασσελάκης» θα χωνευτεί από μια ελληνική πραγματικότητα που όλα τα φέρνει στα μέτρα της. Κανείς δεν συζητάει πια για τον Στέφανο, παρά το γεγονός ότι παραμένει δραστήριος ως πρόεδρος του Κινήματος Δημοκρατίας. Κυρίως φταίει ο ίδιος. Σήκωσε το γάντι που του πέταξε ο Τσίπρας, οδήγησε τον ΣΥΡΙΖΑ στη δεύτερη θέση στις ευρωεκλογές, αλλά μετά πίστεψε ότι είναι μεγαλύτερος από το κόμμα του. Υποτίμησε την επιρροή που του προσέφερε ένα κόμμα με κοινωνικές αναφορές και κοινοβουλευτική εμβέλεια αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Πέρυσι το καλοκαίρι ξεφώνισε τους εσωκομματικούς αντιπάλους του με καταγγελίες για μαύρα ταμεία και μετά τους άφησε να τον εξοστρακίσουν. Φαντάστηκε ότι απελευθερωμένος από «βαρίδια» θα πέταγε σαν αετός για να χιμήξει στη διαπλοκή. Σταδιακά, μάλλον, κατάλαβε ότι χωρίς το αρχηγιλίκι του δεύτερου κόμματος έχασε τη θέση του στη σκισμένη τσόχα όπου στήνονται παιχνίδια και παίζονται συμφέροντα. Σήμερα τα λόγια του δεν ακούγονται γιατί δεν επηρεάζουν τίποτα και δεν απειλούν κανέναν. Συμπεράσματα πολλά. Πρώτον, συχνά οι δημοσκοπήσεις περιγράφουν οφθαλμαπάτες. Δεύτερον, η κοινή γνώμη εκδικείται τους ερασιτέχνες που δήθεν καλωσορίζει. Τρίτον, το θανάσιμο αμάρτημα του παίκτη είναι να πιστέψει ότι είναι μεγαλύτερος από το παιχνίδι. Ας τα λάβουν αυτά υπόψη τους όσοι και όσες έχουν σηκώσει ψηλά τον αμανέ και νομίζουν ότι έχουν καπαρώσει μια θέση Μεσσία στο μέλλον.
