Προ ημερών ήταν το θέμα των αδειών των νεοδιορισθέντων εκπαιδευτικών που προκάλεσε αντιδράσεις. Τα στοιχεία του υπουργείου Παιδείας έδειξαν ότι από τους 9.168 εκπαιδευτικούς που διορίστηκαν, ζήτησαν αμέσως άδεια οι 2.065. Οι πιο συνηθισμένοι λόγοι είναι οι άδειες κύησης, ανατροφής τέκνου και επαπειλούμενης κύησης. Οπως ξέρουν όλοι –στελέχη του υπουργείου και συνδικαλιστές– οι περισσότερες εκπαιδευτικοί δηλώνουν σχολεία σε δυσπρόσιτες περιοχές και μετά ζητούν νόμιμη άδεια. Εξυπηρετούνται από αυτό γιατί τα σχολεία αυτά δίνουν μεγάλη μοριοδότηση, η οποία επιτρέπει στον εκπαιδευτικό όταν ολοκληρωθεί η πρώτη διετία του διορισμού του, να πετύχει μετάθεση όσο πιο κοντά στο σπίτι του.
Προχθές υπήρξε σάλος για τα ολοήμερα σχολεία. Εχει παρατηρηθεί τμήματα ολοήμερου προγράμματος να έχουν στα χαρτιά τον απαραίτητο αριθμό για τη σύστασή τους, αλλά στην πράξη να παρακολουθούν πολύ λιγότεροι. Το υπουργείο Παιδείας θέλει να «συμμαζέψει» την κατάσταση για να αξιοποιήσει τους εκπαιδευτικούς σε άλλες θέσεις.
Παλαιότερα εμφανίστηκαν εκπαιδευτικοί να δηλώνουν διάφορες διοικητικές εργασίες στο σχολείο τους (π.χ. ενασχόληση με τη βιβλιοθήκη), για να συμπληρώνουν πλασματικά το υποχρεωτικό εβδομαδιαίο ωράριό τους και να μην αναγκαστούν να διδάξουν σε διπλανό σχολείο.
Λίγο να «ξύσει» το υπουργείο Παιδείας κάτω από την επιφάνεια της διοίκησης της εκπαίδευσης μπορεί να βρει πολλές από τις χρόνιες παθογένειες όχι μόνο στην εκπαίδευση –κλάδος με τους περισσότερους δημοσίους υπαλλήλους–, αλλά και σε όλο το Δημόσιο.
Η υπουργός Παιδείας Σοφία Ζαχαράκη στα δύο τελευταία θέματα έδειξε ότι θέλει να σπάσει αυγά. Η κοινή γνώμη και γνωρίζει –άλλωστε οι γονείς με την τακτική τους ευθύνονται για τη δημιουργία των κενών στα ολοήμερα– και πείθεται όταν υπάρχουν στοιχεία και τεκμηριωμένος λόγος για να αντιμετωπισθεί μια στρέβλωση. Ακούστηκε πειστικός ο γενικός γραμματέας του υπουργείου Παιδείας Ιωάννης Παπαδομαρκάκης όταν είπε «ας πούμε την αλήθεια επιτέλους. Δημιουργούνταν τμήματα με δύο και τρεις μαθητές και απασχολούνταν ένας δάσκαλος, έλεος δηλαδή. Μετά από ελέγχους που κάναμε, τα βρήκαμε. Γράφονται 300 μαθητές και φοιτούν μόνο 50».
Στην ελληνική δημόσια διοίκηση οι στρεβλώσεις εύκολα αντιμετωπίζονται. Και αυτό διότι είναι χρόνιες, όλοι τις γνωρίζουν και τις ανέχονται. Ο λόγος προφανής: διότι απλώς τους βολεύει να μην αλλάξει κάτι.
