Hταν κουτάβι έξι μηνών όταν βρέθηκε βαριά τραυματισμένος σε λεωφόρο της Κρήτης από εθελοντές της φιλοζωικής ομάδας «Σείριος». Και μπορεί να κέρδισε τη μάχη με τον θάνατο, όμως έχασε το ένα από τα μπροστινά του πόδια. Μετά τον ακρωτηριασμό φιλοξενήθηκε επί ένα χρόνο στο Δημοτικό Κυνοκομείο Ηρακλείου. Iσως εκεί να έμενε για όλη του τη ζωή, αφού οι περισσότεροι συμπολίτες μας, ακόμη και φιλόζωοι, διστάζουν να υιοθετήσουν ζώο με αναπηρία, όμως εκείνος στάθηκε τυχερός. Η Κατερίνα Σγούρα, στην Αθήνα, είδε το 2014 μια ανάρτηση στο Facebook και ερωτεύτηκε το βλέμμα του. Την επόμενη κιόλας ημέρα ξεκίνησε τη διαδικασία για την υιοθεσία του. Ηταν το πρώτο της κατοικίδιο και τον ονόμασε Αμόρ – Αγάπη.
Τον Ιούλιο του 2018 η Κατερίνα έζησε την κόλαση της φωτιάς. Εμεινε για πολλές ώρες μέσα στη θάλασσα, με τον τρίποδο σκύλο στην αγκαλιά της και τον 90χρονο πατέρα της δίπλα της.
Η αναπηρία του ουδέποτε υπήρξε πρόβλημα για την ίδια. Ούτε για τον Αμόρ. Μπορούσε, άλλωστε, να κάνει σχεδόν τα πάντα: να ανεβοκατεβαίνει σκάλες, να τρέχει στο πάρκο, να μπαινοβγαίνει με άνεση στα αυτοκίνητα, να ταξιδεύει. Μόνο να κολυμπήσει δεν μπορούσε… Τον Ιούλιο του 2018 η Κατερίνα έζησε την κόλαση της φωτιάς στο Μάτι. Αναγκάστηκε να μείνει για πολλές ώρες μέσα στη θάλασσα, με τον τρίποδο σκύλο στην αγκαλιά της και τον 90χρονο πατέρα της δίπλα της. Οι φωτογραφίες τους, μέσα από τα social media, έγιναν σημείο αναφοράς από την ανείπωτη τραγωδία με τους 104 νεκρούς. «Μπράβο που τον πήρες μαζί σου και τον έσωσες», της έλεγαν έκτοτε όσοι μάθαιναν την περιπέτειά τους. «Μου φαίνεται αδιανόητο ως σχόλιο. Μόνο αν χανόμουν εγώ, θα χανόταν και εκείνος», απαντούσε εκείνη.
Πρώτος στην αρχή της φετινής χρονιάς έφυγε ο πατέρας της. Πριν από λίγες ημέρες πέρασε «στην άλλη πλευρά του ουράνιου τόξου» και ο Αμόρ. Είναι δύο απώλειες που δεν μπαίνουν σε ζυγαριά, δεν ανταγωνίζονται η μία την άλλη σε πόνο. «Οταν οι άνθρωποι πεθαίνουν, δεν αντικαθίστανται. Αφήνουν κενά που δεν γεμίζουν γιατί αυτή είναι η μοίρα –η γενετική και νευρωνική μοίρα– κάθε ανθρώπινου όντος: να είναι μοναδικό, να βρίσκει τον δικό του δρόμο, να ζει τη δική του ζωή, να πεθαίνει με τον δικό του θάνατο», έγραψε κάποτε ο σπουδαίος νευρολόγος Ολιβερ Σακς. Το ίδιο ισχύει και για τα μη ανθρώπινα όντα. Τα ζώα έχουν χαρακτήρα και προσωπικότητα κι αν μπορέσουμε να συνδεθούμε μαζί τους μέσα από το μονοπάτι της τρυφερότητας, της αλληλοκατανόησης και της ενσυναίσθησης, θα μας κάνουν το πιο πολύτιμο δώρο: την ανιδιοτελή και άνευ όρων αγάπη τους, που θα μας συντροφεύει όσο αναπνέουμε…
