Η Πατρίσια Χάισμιθ έρχεται στη Νέα Υόρκη από το Τέξας στα είκοσί της χρόνια. Ονειρεύεται να γίνει συγγραφέας, σχεδιάζει κόμικς και είναι ομοφυλόφιλη. Οπως γράφει η Αννα φον Πλάντα στην εισαγωγή των «Ημερολογίων και Σημειωματαρίων της Patricia Highsmith. Τα χρόνια της Νέας Υόρκης, 1941-1950» (μτφρ. Ανδρέας Αποστολίδης, εκδ. Αγρα), που μόλις κυκλοφόρησαν, η νεαρή Χάισμιθ «συμμετέχει σ’ έναν στενό κύκλο από μεγαλύτερης ηλικίας, επιτυχημένες, διεθνείς, κυρίως λεσβίες, καλλιτέχνιδες και δημοσιογράφους, πολλές από τις οποίες έχουν επιστρέψει πρόσφατα από την Ευρώπη και την πρώτη γραμμή του πολέμου».
Η Χάισμιθ φοιτά στο Κολέγιο Μπάρναρντ, συχνάζει σε εγκαίνια εκθέσεων, πίνει πολλά μαρτίνι στα μπαρ του Βίλατζ και για πρώτη φορά «θα νιώσει πως βρίσκεται σε οικείο περιβάλλον. Και αποτελούν γι’ αυτήν θετικά πρότυπα γυναίκες που ζουν με τον τρόπο που επιθυμούν οι ίδιες και, το πιο σημαντικό, γυναίκες που φτιάχνουν τη ζωή τους με άλλες γυναίκες».
Βρίσκει δουλειά στη βιομηχανία των κόμικς, που γνωρίζουν μεγάλη άνθηση, και πιάνει, στα είκοσι δύο της, το πρώτο της διαμέρισμα. Είναι όμως δύσκολη εποχή για να είσαι ομοφυλόφιλος, ακόμα και στην ανεκτική Νέα Υόρκη. Η ίδια βασανίζεται και από ενοχές εξαιτίας της συντηρητικής ανατροφής της στο Τέξας.
Επίσης, την ίδια στιγμή που την απωθεί η συμβατική «στρέιτ» ζωή, άλλο τόσο την ελκύει. Η εσωτερική αυτή σύγκρουση θα την οδηγήσει στο ντιβάνι της ψυχανάλυσης.
Συγγραφικά μιλώντας, αυτή η αδιάκοπη εσωτερική αναζήτηση στη Νέα Υόρκη θα αποδώσει καρπούς. Κάποια στιγμή, η Χάισμιθ θα φιλοξενηθεί στο Γιάντοου, ένα φημισμένο έως σήμερα κέντρο απομόνωσης για συγγραφείς, μακριά από τον θόρυβο της πόλης και την πολυκοσμία. Εκεί θα ολοκληρώσει το 1950 το πρώτο της μυθιστόρημα, το «Strangers on a Train», που στα ελληνικά θα γίνει γνωστό μέσα από την κινηματογραφική μεταφορά από τον Χίτσκοκ, «Ο άγνωστος του εξπρές» (1951). Ηδη με το πρώτο της αυτό βιβλίο, η Χάισμιθ έδειξε τον δαίμονα της αστυνομικής μυθοπλασίας μέσα της: πώς δύο άγνωστοι σε ένα τρένο αποφασίζουν να «ανταλλάξουν» φόνους…
Αξιοσημείωτο είναι ότι επί σειράν ετών τα τετράδια αυτά αγνοούνταν. «Η είδηση ότι βρέθηκαν δεκαοκτώ ημερολόγια και τριάντα οκτώ σημειωματάρια, με χρονολογική αφετηρία το 1938, σε μια ντουλάπα με κλινοσκεπάσματα, προκάλεσε τρομερή εντύπωση και τρομερό ενδιαφέρον στον λογοτεχνικό χώρο», διαβάζουμε στην εισαγωγή. Μη νομίσει όμως κανείς πως μέσα από αυτές τις σελίδες αναδύεται μια εξιδανικευμένη Χάισμιθ· κάθε άλλο. Η δημιουργός του διαβολικού Ρίπλεϊ ήταν χολερική, μνησίκακη (και με γερές δόσεις αντισημιτισμού…). Επ’ αυτού, περισσότερα αύριο.
