Οι οβίδες του πολέμου τής στέρησαν το αριστερό χέρι και τη μισή κοιλιά και η ανθρώπινη αδιαλλαξία την έξοδο σε μια κανονική ζωή. Μύριαμ, εννέα χρονών. Βασανιστική μετάβαση από τη Γάζα στην Αίγυπτο, χώρα-σκαλί για το σωτήριο ταξίδι στις ΗΠΑ, όπου ομάδα γιατρών του Οχάιο θα εκτελούσε το δύσκολο επανορθωτικό χειρουργείο. Δεν έγινε ποτέ. Ο Τραμπ «έκοψε» τη βίζα σε Παλαιστινίους, ακόμη και παιδιά που επείγονταν για ιατρική βοήθεια. Παρόμοιες οι αφόρητες ημέρες 5.000 και πλέον ακρωτηριασμένων και παραμορφωμένων παιδιών της Γάζας που αδυνατούν να μεταφερθούν για νοσηλεία στο εξωτερικό. Τα 20.000 έως 35.000 παιδιά από την Ουκρανία που κρατούνται σε περίπου 200 καταυλισμούς στη Ρωσία ή στα κατεχόμενα από αυτήν εδάφη, ή έχουν σταλεί σε ανάδοχες οικογένειες ή διατίθενται μέσω διαδικτυακών καταλόγων για υιοθεσία, δεν είναι –τουλάχιστον σωματικά– σακατεμένα. Αλλά συνθλίβονται στην ασφυκτική πρέσα της ρωσικής προπαγάνδας. Σύμφωνα με έκθεση εμπειρογνωμόνων του Πανεπιστημίου Γέιλ που ερεύνησε «τη μεγαλύτερη ίσως απαγωγή παιδιών μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο», μαθαίνουν να ορκίζονται στην πατρίδα και να χρησιμοποιούν όπλα και drones σε στρατόπεδα, στρατιωτικές βάσεις ή άλλες εγκαταστάσεις, όπου υφίστανται μια σαρωτική πλύση εγκεφάλου.
Η εμπλοκή παιδιών στις μεγάλες τραγωδίες τις μεγεθύνει, διογκώνει τη φρίκη, κάνει αδιανόητη την οδυνηρή αιματηρή συνθήκη. Γιατί τα παιδιά είναι η ενσάρκωση του φωτός, το βέλος που θα σχίσει τον μελλοντικό χρόνο – αν εκείνα πληγούν, αυτός γίνεται στάχτη. Είναι οι φορείς αναβλύζουσας αθωότητας και υποσχέσεων για έναν διαρκή διάλογο αγάπης. Το αγίνωτο, τρυφερό, εύθραυστο τμήμα του είδους, που χρειάζεται φροντίδα και προστασία, κι όταν αυτές δεν παρέχονται, ξυπνούν γονικά αισθήματα ευθύνης και ενοχών για τη συλλογική ελλιπή κηδεμονία. Τα παιδιά, τα πατημένα από τα βαριά σύννεφα των συγκρούσεων, ξεσηκώνουν ρίγη συγκίνησης στις κοινωνίες, αλλά δεν επηρεάζουν τις πολιτικές των ισχυρών. Η πυκνή τους πραγματικότητα σπάνια αποτελεί κομμάτι των κυρίαρχων αφηγήσεων. Ελάχιστα συζητούνται όσα τα αφορούν στις συναντήσεις για την επίλυση των συγκρούσεων και την οικοδόμηση της ειρήνης. Οι ιστορίες τους χαρακτηρίζονται πολύτιμες μόνο στο μέτρο που προβάλλονται πάνω τους οι ζωές των ενηλίκων. Δεν είναι ορατό από τις ηγεσίες το πολύπλοκο υπόβαθρο των βασάνων τους. Διότι είναι παιδιά, δηλαδή όχι υπολογίσιμα μεγέθη στη διαπραγματευτική αρένα, μόνο τσακισμένα παθητικά θύματα, ανυποψίαστοι λιλιπούτειοι παθόντες. Ανύπαρκτα πιόνια στις κυνικές μοιρασιές των χρυσοφόρων ερειπίων του πολέμου. Ο παραλογισμός του αίματος ακόμη νικά την άδολη παιδική σοφία.
