Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις που πραγματοποιήθηκαν μετά τη Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης και την πασαρέλα των αρχηγών εκεί δεν μας έκαναν σοφότερους. Στην πραγματικότητα το πολιτικό σκηνικό παραμένει αμετάβλητο με οριακές μετακινήσεις και προβλέψιμες προσθαφαιρέσεις, που όμως δεν αλλάζουν τη συνολική εικόνα. Η Ν.Δ. ενισχύθηκε λίγο και διατηρεί την πρώτη θέση με τεράστια απόσταση από το δεύτερο ΠΑΣΟΚ, ενώ στην ουρά η κατάσταση παραμένει σχεδόν ίδια, με μόνη ίσως άξια λόγου παρατήρηση τη μείωση των ποσοστών της Πλεύσης Ελευθερίας. Από αυτή την παγιωμένη κατάσταση η κυβέρνηση πήρε μια ανάσα και συνεχίζει έχοντας τα πρωτεία στους πολιτικούς χειρισμούς παρά τα βάρη της εξαετούς διακυβέρνησης, ενώ η αντιπολίτευση συνολικά αναζητάει προσανατολισμό. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης πέρασε και από αυτό το ορόσημο με μικρά κέρδη και έχει μπροστά του κοντά δύο χρόνια για να κάνει τις κινήσεις του. Αν δεν του «πέσει ο ουρανός στο κεφάλι», έχει τον χρόνο και κάθε λόγο να είναι αισιόδοξος.
Αντιθέτως, το κόμμα που έχει το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ασφαλώς το ΠΑΣΟΚ, γιατί παραμένει σε στασιμότητα και κινείται χωρίς σαφή προορισμό σε μια στιγμή που θα έπρεπε να καλπάζει ή έστω να τρέχει. Στα λόγια διεκδικεί ρόλο του δεύτερου πόλου εξουσίας, αλλά στην πράξη αδυνατεί να πείσει ακόμη και τους δικούς του ανθρώπους ότι έχει τέτοια προοπτική. Οταν μάλιστα ο Νίκος Ανδρουλάκης καλείται να περιγράψει πώς και κυρίως με ποιες συμμαχίες θα κυβερνήσει, μπερδεύει τα λόγια του και διατυπώνει ένα ευχολόγιο. Δεν είναι τυχαίο ότι πρώην και νυν στελέχη, όταν δεν εγκαταλείπουν, μένουν απλώς και κάνουν τη δουλειά με βαριά καρδιά. Το πρώτο «αγκάθι» είναι η ταυτότητα. Εδώ και χρόνια το κόμμα περιφέρεται ανάμεσα σε αντικρουόμενες θέσεις και συχνά με μια ρητορική ξύλινη και αδιάφορη. Οι πολίτες το αντιλαμβάνονται. Οι παλιοί το βλέπουν σαν φάντασμα του εαυτού του, οι νέοι το γνωρίζουν μόνο ως το κόμμα που σφράγισε την είσοδο στα μνημόνια και δεν δίνουν δεκάρα για τη μάχη που έδωσε να σωθεί η χώρα από την καταστροφή. Η ηγεσία κάνει ενέσεις αισιοδοξίας και πασχίζει να δείξει ευρωπαϊκή γνώση και σοβαρότητα, αλλά το αποτέλεσμα συχνά μοιάζει άχρωμο, άοσμο και πάντως όχι ελκυστικό. Οσοι βλέπουν την πολιτική ως πεδίο εξουσίας στρέφονται προς τη Ν.Δ. γιατί εκεί αντιλαμβάνονται πως υπάρχει προοπτική. Οσοι νιώθουν ακόμη την ανάγκη του αντιδεξιού μετώπου μένουν σε παρωχημένα συνθήματα. Κανείς δεν επιλέγει το ΠΑΣΟΚ για να επενδύσει σε μια παράταξη που θέλει να αλλάξει το πολιτικό σκηνικό και να επιστρέψει σε τροχιά εξουσίας.
Η εικόνα του κόμματος δεν βοηθάει, καθώς σπανίως οι παρεμβάσεις του τραβούν την προσοχή. Στις περισσότερες περιπτώσεις μοιάζει να τρέχει πίσω από την ατζέντα των άλλων. Δεν έχει πολιτική αιχμή, δεν έχει ξεκάθαρη θέση σε κρίσιμα ζητήματα και όταν προβάλλει διάθεση σύγκρουσης το κάνει με άχαρο τρόπο που δεν πείθει. Στο εσωτερικό του κόμματος η κατάσταση δεν είναι καλύτερη. Οι γνωστοί μηχανισμοί μικροκομματικής εξουσίας αναπαράγονται, οι παλιές έχθρες ξαναβγαίνουν στην επιφάνεια και η μάχη για θέσεις θυμίζει περισσότερο συνδικάτο παρά σύγχρονο κόμμα. Εάν το ΠΑΣΟΚ δεν βρει το θάρρος να ορίσει ξανά τον εαυτό του με σαφήνεια και τόλμη, οι προοπτικές του για καλύτερες επιδόσεις μάλλον θα στενεύουν.
