Χθες, δικαστήριο της Αγκυρας ανέβαλε έως τις 24 Οκτωβρίου απόφαση για το εάν το συνέδριο του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης CHP το 2023 διεξήχθη νομίμως. Εάν το δικαστήριο κρίνει πως υπήρξαν παρατυπίες, το συνέδριο και οι αποφάσεις του θα ακυρωθούν – όπως η εκλογή του σημερινού αρχηγού του κόμματος.
Ηδη, περίπου τριάντα δήμαρχοι του CHP βρίσκονται υπό κράτηση, μεταξύ αυτών ο δημοφιλής δήμαρχος Κωνσταντινούπολης Εκρέμ Ιμάμογλου, τον οποίο ο πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν επιχειρεί να εξοντώσει πολιτικά ώστε να μην τον έχει αντίπαλο στις επόμενες προεδρικές εκλογές. Σύμφωνα με το σύνταγμα, ο Ερντογάν δεν θα μπορούσε να είναι υποψήφιος πάλι, όμως, η εμμονή του με τον Ιμάμογλου και οι συνεχείς μηχανορραφίες του στην πολιτική και δικαστική σκηνή της Τουρκίας δείχνουν ότι στόχος του δεν είναι μόνο να διεκδικήσει την προεδρία το 2028 για τρίτη φορά, αλλά και να είναι σίγουρος ότι θα νικήσει. Και ενώ ο Ερντογάν μετατρέπει την πολιτική της χώρας στο εσωτερικό και στο εξωτερικό σε όχημα για τη δική του επικράτηση, εδραιώνει ολοένα και περισσότερο ένα μη δημοκρατικό καθεστώς. Αυτό έχει άμεσες συνέπειες στην πορεία της χώρας.
Με την επιβολή της θέλησής του στους πάντες, με τον έλεγχο που ασκεί στην πολιτική, στα σώματα ασφαλείας, στη Δικαιοσύνη, στην οικονομία και στα μέσα ενημέρωσης, ο Ερντογάν κυριαρχεί παντού. Μόνο τις εκλογές δεν έχει πετύχει να ελέγξει πλήρως, με τον Ιμάμογλου επανειλημμένως να κατατροπώνει τους εκλεκτούς του προέδρου της Τουρκίας. Γι’ αυτό, ο Ερντογάν τώρα «ακυρώνει» τους αντιπάλους, ώστε να είναι σίγουρος την επόμενη φορά. Την ίδια ώρα, κρατάει τους Κούρδους σε αναμονή και αγωνία, μιλώντας για «διαδικασία ειρήνης» χωρίς να εξηγεί τι σημαίνει αυτό, πέρα από την εμφανή προσπάθειά του να αναγκάσει το φιλοκουρδικό κόμμα να στηρίξει στη Βουλή τη συνταγματική αλλαγή που θα του επέτρεπε να διεκδικήσει πάλι την προεδρία.
Για να ελέγξει και τους πολίτες, ο Ερντογάν βασίζεται στον διχασμό και στην προώθηση ενός επικίνδυνου μιλιταρισμού που προωθεί τον ισλαμοεθνικισμό και δεν υπερασπίζεται τον κοσμικό χαρακτήρα του κράτους (όπως πριν).
Ενώ, λοιπόν, η πολιτική της χώρας στην εσωτερική σκηνή και στο εξωτερικό ορίζεται από τα συμφέροντα ενός ανθρώπου που δεν έχει ορίσει πολιτικό διάδοχο, η Τουρκία αντιμετωπίζει μια άκρως απρόβλεπτη σχέση με το δυναμικό δίδυμο Ισραήλ – ΗΠΑ, αλλά και την έκθεσή της σε πολλά πολεμικά και διπλωματικά μέτωπα. Σήμερα αυτά μπορεί να δείχνουν προβολή ισχύος, και να ενισχύουν τη θέση του Ερντογάν. Ολα, όμως, βασίζονται στον καιροσκοπισμό ενός ανθρώπου, χωρίς να γνωρίζει κανείς πού θα οδηγήσουν οι καταστροφικές δυναμικές, που θα είναι το πραγματικό κληροδότημα του στην Τουρκία: η βουβή εμφύλια σύγκρουση που αυτός ενθαρρύνει και η απάντηση των ολοένα περισσοτέρων αντιπάλων που η Τουρκία σήμερα προκαλεί.
