Πολλοί λένε ότι το κοινωνικό κράτος στη Γαλλία είναι τόσο ισχυρό που έφτασε στην υπερβολή και παρέχει κρατικό ασθενοφόρο για τη μεταφορά των εγκύων. Ακόμη και έτσι όμως, η προστασία της μητρότητας είναι υπέροχη – ιδίως αν αναλογιστεί κανείς πόσο κοστίζει το «πακέτο» ενός τοκετού στη χώρα μας.
Στη Γαλλία, δημόσια παιδεία σημαίνει ότι οι μαθητές δεν είναι υποχρεωμένοι να μαθαίνουν σε ιδιωτικά φροντιστήρια ξένες γλώσσες ή οι γονείς τους να πληρώνουν πανάκριβα την προετοιμασία τους για τις Πανελλαδικές, που μπορεί να τους οδηγήσουν σε ένα πανεπιστήμιο εκτός έδρας όπου η φοιτητική στέγη κινείται στη σφαίρα της αισχροκέρδειας.
Στη Γαλλία, υπάρχει αυτονομία της περιφερειακής διοίκησης, με αποτέλεσμα να μην αποφασίζεται στο Παρίσι η διαχείριση των απορριμμάτων στη Λυών και λειτουργούν οι θεσμοί, όπως φαίνεται από το γεγονός ότι δύο πρώην πρόεδροι και ένας πρωθυπουργός, Σιράκ, Σαρκοζί και Φιγιόν, καταδικάστηκαν από τη Δικαιοσύνη για υποθέσεις όπως αργομισθία συνεργατών και συγγενών, που αποτελούν ρουτίνα για το εγχώριο πολιτικό σύστημα.
Στη Γαλλία, υπάρχει ένα ισχυρό κεντρικό κράτος που θεμελιώθηκε από τον Λουδοβίκο ΙΔ΄, εξελίχθηκε με τους Ιακωβίνους και αναπτύχθηκε με τον Ναπολέοντα, το οποίο αποτελεί στέρεη βάση για τη δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρωζώνης παρά τις πολιτικές και κοινωνικές αδυναμίες της. Αν προχωρήσει κανείς τη σύγκριση σε σχέση με τη φορολογική πολιτική, αρκεί το παράδειγμα των δικαστικών περιπετειών του Ζεράρ Ντεπαρντιέ, για να αντιληφθεί πόσο μακριά βρισκόμαστε στους δείκτες της φορολογικής δικαιοσύνης.
Ισως το μόνο κοινό είναι η Υβρις: Εμείς ως δήθεν φυσικοί συνεχιστές ένδοξων προγόνων και εκείνοι μιας πάλαι ποτέ κραταιάς αυτοκρατορίας που ξέπεσε.
Το ΑΕΠ της Γαλλίας ξεπερνά τα 3 τρισ. ευρώ, είναι δηλαδή περίπου δεκαπλάσιο από το ελληνικό. Εχει ισχνή ανάπτυξη, χαμηλό πληθωρισμό, ελεγχόμενη ανεργία, ανήκει στις κορυφαίες βιομηχανικές δυνάμεις της Ευρώπης, με βασικούς πυλώνες την αμυντική, την αεροδιαστημική, την αυτοκινητοβιομηχανία και την ενέργεια.
Το δημόσιο χρέος της είναι μικρότερο (113% του ΑΕΠ) σε σύγκριση με της Ιταλίας (135% του ΑΕΠ), αλλά ο έλεγχος των δημοσίων δαπανών είναι προβληματικός και γι’ αυτό ο πρώην πρωθυπουργός Μπαϊρού πρότεινε εξοικονόμηση σχεδόν 44 δισ. ευρώ ώστε να μειωθεί το έλλειμμα από το 5,8% του ΑΕΠ το 2023 στο 4,6% το 2026.
Οι Γάλλοι ξεσηκώθηκαν γιατί, πραγματικά, έχουν πολλά να χάσουν. Τα προβλήματα κοινωνικής αδικίας, ανισοτήτων, δημογραφικού, γραφειοκρατίας, υποχώρησης της ανταγωνιστικότητας έναντι της Κίνας, αλαζονείας των ελίτ είναι εκρηκτικά και συνδέονται με την άνοδο της Ακροδεξιάς. Ισως το μόνο κοινό με τη δική μας περίπτωση είναι η Υβρις: Εμείς ως δήθεν φυσικοί συνεχιστές ένδοξων προγόνων και εκείνοι μιας πάλαι ποτέ κραταιάς αυτοκρατορίας που ξέπεσε.
Αλλά όχι, η Γαλλία δεν έχει να διδαχθεί από την Ελλάδα κάτι. Μόνο μυστικά για αξέχαστες διακοπές. Και αυτά εφόσον υπάρχει υψηλό εισόδημα.
