Η σκηνή της δολοφονίας της 23χρονης Ουκρανής Ιρίνα Ζαρούτσκα στο τραμ της πόλης Σαρλότ των Ηνωμένων Πολιτειών είναι συγκλονιστική. Δεν θα σταθώ στο ιστορικό του δράστη, ούτε στις αντιδράσεις που προκάλεσε το γεγονός ότι κυκλοφορούσε ελεύθερος. Αυτά, όπως και η απόπειρα της απόκρυψης της δολοφονίας από τα μεγάλα ΜΜΕ, έχουν συζητηθεί επαρκώς. Αλλωστε, αυτές οι συζητήσεις πυροδοτούν τις γνωστές διαμάχες που χαρακτηρίζουν το πολιτικό κλίμα στις ΗΠΑ.
Στέκομαι στο βλέμμα της Ιρίνα και στην έκφραση του προσώπου της όταν καταλαβαίνει τι συνέβη. Οταν βιώνει τα ελάχιστα δευτερόλεπτα που τη χωρίζουν από τον θάνατο. Ζει, με πλήρεις τις αισθήσεις της, τη μετάβαση από το φως στο απόλυτο και παντοτινό σκοτάδι. Και βάζει το κεφάλι μέσα στα χέρια της, ανήμπορη να αντιδράσει καθώς γνωρίζει ότι το χτύπημα στον λαιμό της είναι μοιραίο. Ο Ερνεστ Χεμινγουέι στο έργο του «Ο γέρος και η θάλασσα» γράφει πως «ο άνθρωπος δεν είναι καμωμένος να νικιέται. Ο άνθρωπος μπορεί να χαλιέται, μα όχι να νικιέται». Κι όμως η Ιρίνα στα 23 χρόνια της νικήθηκε. Νικήθηκε από την τύχη, διότι ανέβηκε τη λάθος στιγμή στον λάθος συρμό του τραμ και βρέθηκε στο ίδιο βαγόνι με τον λάθος άνθρωπο, ο οποίος είχε άλλες τέσσερις δολοφονικές επιλογές.
Πραγματικά τι μπορεί να πέρασε από το μυαλό της στα ελάχιστα δευτερόλεπτα αυτής της τραγικής μετάβασης;
Η κίνησή της να βάλει το κεφάλι της μέσα στα χέρια της, να βιαστεί με δική της επιλογή να προϋπαντήσει το σκοτάδι, μήπως δείχνει τη δύναμη της ψυχής της λίγο πριν από το τέλος της;
Αυτή η κίνησή της να βάλει το κεφάλι της μέσα στα χέρια της, να βιαστεί με δική της επιλογή να προϋπαντήσει το σκοτάδι, μήπως δείχνει τη δύναμη της ψυχής της λίγο πριν από το τέλος της;
Να βιώσει την έλευση του μοιραίου με την αξιοπρέπεια μιας ανεπανάληπτης –κυριολεκτικά– μοναχικότητας;
Ηταν άλλοι τέσσερις δίπλα της, οι οποίοι πάγωσαν από τον φόβο. Σε αυτές τις περιπτώσεις δεν ξέρεις αν ο φονιάς θα φύγει ή αν εσύ θα είσαι ο επόμενος.
Κάποιος θα μιλήσει για κουλτουριάρικη προσέγγιση ενός φόνου επί της οθόνης. Αποδέχομαι την κατηγορία ή το σχόλιο, όμως το απορημένο βλέμμα της Ιρίνα, με κουλουριασμένα τα πόδια της, να βλέπει την πλάτη του δολοφόνου της, δεν ξεχνιέται.
