Η κρίση που μαστίζει τη Γαλλία σήμερα είναι πολιτική πρωτίστως, δίχως ωστόσο να παραγνωρίζεται η οικονομική διάστασή της. Το 2024 το δημόσιο χρέος της Γαλλίας έναντι του ΑΕΠ ξεπέρασε το 113%. Αλλά της Ιταλίας ήταν μεγαλύτερο, αφού κυμάνθηκε ελαφρώς πάνω από το 135%. Και όσον αφορά το έλλειμμα, αυτό ξεπέρασε και στις δύο χώρες πάνω από τρία τρισ. ευρώ, ελαφρώς υψηλότερο στη Γαλλία.
Αλλά αρκούν οι αριθμοί και τα οικονομετρικά στοιχεία. Το ουσιώδες είναι ότι περίπου τρία χρόνια από την ανάδειξή της στο πρωθυπουργικό αξίωμα της Ιταλίας, υπό χειρότερες οικονομικές συνθήκες, με κατακερματισμένο πολιτικό σύστημα, η κ. Τζόρτζια Μελόνι διατηρεί ποσοστό αποδοχής γύρω στο 40%.
Ενώ ο πολύς Εμανουέλ Μακρόν, πρόεδρος της Γαλλίας, στην κυριολεξία κατακρημνίζεται πολιτικώς. Και ναι μεν οι Ιταλοί πολίτες κατά τη φύση τους γκρινιάζουν, αλλά οι πολίτες της Γαλλίας –κατά τη φύση τους επίσης– επαναστατούν.
Σε αντίθεση με τη Γαλλία του προέδρου Μακρόν, η σημερινή ιταλική πολιτική τάξη είναι κοινωνικά πολύ πλησιέστερα προς την ευρύτερη κοινωνικά συντηρητική και αντι-woke αντίληψη. «Είμαι η Τζόρτζια, γυναίκα, μητέρα, Ιταλίδα και χριστιανή. Κανείς δεν θα μου τα αφαιρέσει όλα αυτά», ούρλιαζε στην κυριολεξία η Μελόνι το 2019.
Η πολιτική της γλώσσα είχε κάποιες μακρινές φασιστικές αντηχήσεις, που ικανοποιούσε ακουστικά την άκρα Δεξιά, αλλά όμως δεν σκανδάλισε τον συντηρητικό Ιταλό. Μια διπλοπροσωπία ρητορική, που οι Ιταλοί την ονομάζουνε, όπως μαθαίνουμε, doppiezza. Η κ. Μελόνι είναι μία δεξιότατη χειρίστρια του αισθήματος των πολιτών που την ανέδειξαν στην εξουσία. Αλλά εγκατέλειψε τον ευρωσκεπτικισμό της, συντάχθηκε με τις Βρυξέλλες και πακτωλός χρημάτων έρρευσε στην Ιταλία.
Εκ διαμέτρου αντίθετη η περίπτωση του προέδρου Μακρόν. Εξαίρετες σπουδές, απόφοιτος της περίφημης «ena», που τη διέλυσε ακολουθώντας μια μακρά αγγλοσαξονική παράδοση. Εντυπωσιακή η εμπειρία του στα χρηματοοικονομικά. Τέλειο πρότυπο της οικονομοκρατούμενης πολιτικής που αναζητούσε η ενωμένη, ούτως ειπείν, Ευρώπη.
Αλλά ήταν όμως παντελώς άμοιρος πολιτικής εμπειρίας, που σημαίνει σε πρακτικό επίπεδο αδυναμία διαχειρίσεως των αναγκών και του αισθήματος των πολιτών μιας χώρας. Η ολέθρια απόφασή του να προκηρύξει πρόωρες κοινοβουλευτικές εκλογές τον Ιούλιο του 2024, για να αναχαιτίσει την άνοδο της αντιπάλου του, Μαρίν Λεπέν, είχε το αντίθετο αποτέλεσμα.
Το ουσιώδες βεβαίως είναι ότι η κρίση στη Γαλλία άρχισε να αποκτά συστημική διάσταση. Η Πέμπτη Δημοκρατία που καθιέρωσε ο Ντε Γκωλ το 1958 δίδει παράλογη ισχύ στον πρόεδρο αυτής της χώρας, καθώς έχει τη δυνατότητα να διορίσει πρωθυπουργό δίχως να παίρνει υπόψη τις κοινοβουλευτικές ισορροπίες. Προφανώς εξυπηρετούσε τις ανάγκες της εποχής εκείνης.
Σήμερα, όμως, είναι ένας αναχρονισμός, που δίδει τη δυνατότητα στον βοναπαρτιστή Μακρόν να διοικεί με διατάγματα και να αλλάζει σε ένα χρόνο πέντε πρωθυπουργούς, διαιωνίζοντας και εμβαθύνοντας την κρίση, ενώ το πρόβλημα που επείγει είναι η εξεύρεση μιας λύσεως που θα έσωζε την αυτάρεσκη Γαλλία από τον εαυτό της.
