Ενας ιδιαιτέρως κυνικός φίλος ισχυρίζεται πως η Εκκλησία, κάθε Εκκλησία, είναι κάτι σαν τη μεγαλύτερη και παλαιότερη πολυεθνική στον κόσμο. Είναι όντως εντυπωσιακό το πώς οι μεγάλες Εκκλησίες αντέχουν στο πέρασμα των αιώνων, έχουν «παραρτήματα» παντού στον πλανήτη, ξεπερνούν λιμούς, πολέμους και καταποντισμούς. Εχουν μια στέρεη βάση βέβαια, την ανάγκη των ανθρώπων να πιστεύουν και να ελπίζουν. Μια ανάγκη που δεν εκλείπει καθώς ο κόσμος μας γίνεται πιο «μοντέρνος», αβέβαιος και λιγότερο ανθρωποκεντρικός. Το αντίθετο. Η αβεβαιότητα, σε συνδυασμό με την κατάρρευση πολλών παραδοσιακών πυλώνων γύρω μας, τους στρέφει ακόμη πιο πολύ προς την πίστη και την Εκκλησία.
Οι πολυεθνικές βασίζουν όμως τη δύναμή τους στη φήμη τους. Την προστατεύουν όσο τίποτε άλλο. Το brand, όπως αποκαλούν το πολύτιμο αυτό αγαθό, πρέπει να αντέχει και να πείθει. Κάθε γρατζουνιά κοστίζει.
Για την Εκκλησία η φήμη είναι εξίσου σημαντική. Είναι πολύ δύσκολο να εμπιστευθεί κανείς τη διακονία της εσωτερικής του πίστης σε έναν οργανισμό που δημιουργεί αμφιβολίες για την ηθική και αξιακή του υπόσταση. Ή, μάλλον, είναι σχεδόν αδύνατον, γιατί η σχέση του πιστού με την Εκκλησία στέκεται πάνω στο δοκάρι της εμπιστοσύνης.
Για να έλθουμε στα δικά μας, έχουμε παρατηρήσει το τελευταίο διάστημα μερικά φαινόμενα που προκαλούν από αηδία έως οργή. Κανείς μας δεν θέλει να ακούει ιερωμένους να μιλούν με μαφιόζους με αγοραίο τρόπο και για σκοτεινές μπίζνες. Ούτε να βλέπει τον ηγούμενο μιας εκ των πιο ιστορικών Μονών της Ορθοδοξίας να φοράει χειροπέδες γιατί προσπάθησε να πουλήσει στη μαύρη αγορά εικόνες και ευαγγέλια. Προκαλούν τεράστια ζημιά αυτά τα φαινόμενα. Δείχνουν μια Εκκλησία που γίνεται καθρέφτης του πιο σκοτεινού κομματιού της ελληνικής κοινωνίας. Σκάνδαλα υπήρχαν πάντοτε, σκληρά παιχνίδια εξουσίας επίσης. Κανείς δεν ζει στο συννεφάκι του. Η ελλαδική Εκκλησία έχει όμως την υποχρέωση να καθαρίσει τα του οίκου της με τρόπο δυναμικό και διαφανή. Εχουμε, δυστυχώς, δει στο παρελθόν άλλες υποθέσεις όπου αντί για την τιμωρία επικράτησε η λογική του κουκουλώματος. Πρόκειται για καταστροφική μεθόδευση, που προξενεί ζημιά στη φήμη και το μέλλον της. Οταν ο πάντοτε ρεαλιστής Ελληνας αρχίζει και κάνει αστειάκια στο καφενείο για «παπάδες και μπίζνες», όλοι μας καταλαβαίνουμε τον κίνδυνο της απαξίωσης. Η Εκκλησία μας θα πρέπει ίσως να κοιτάξει τι είναι αυτό που κάνει μεγάλους οργανισμούς να αντέχουν και να ξεπερνούν σκάνδαλα και δυσκολίες. Πρώτα απ’ όλα το ότι επιλέγουν πολύ προσεκτικά και αξιοκρατικά τα στελέχη τους. Η Εκκλησία έχει κάνει πολλές εκπτώσεις τα τελευταία χρόνια σε αυτόν τον τομέα. Οι οργανισμοί που αντέχουν βασίζονται επίσης σε κανόνες· δεν μπορεί ο κάθε ιερωμένος ή κάποιος συγγενής του να διαχειρίζεται μόνος του λεπτές οικονομικές ή άλλες υποθέσεις.
Η Ελληνορθόδοξη Εκκλησία είναι ένα λαμπρό παράδειγμα ανθεκτικότητας, έχει περάσει από πολύ δύσκολες καταστάσεις και έχει αναγεννηθεί. Γνωρίζει από την ιστορία της πως η Εκκλησία επιστρέφει όταν ανασυγκροτείται στη βάση της, στις θρησκευτικές αρχές και στο ποίμνιό της.
