Η φετινή ∆ΕΘ υπήρξε μία ακόμη ευκαιρία της κυβέρνησης να ξαναπιάσει το νήμα της σχέσης της με μια κοινωνία κουρασμένη από την εξαετή της θητεία. Τα μέτρα που ανακοινώθηκαν –ελαφρύνσεις σε φόρους, ενισχύσεις σε ευάλωτες ομάδες, υποσχέσεις για επενδύσεις και μεταρρυθμίσεις– κινούνται στη λογική της ανακατάληψης ζωτικού πολιτικού χώρου. Η πρόθεση του πρωθυπουργού είναι προφανής, καθώς αναζητεί τρόπους να ξανασυνδεθεί με το προνομιακό του πεδίο αυτό του πολιτικού Κέντρου. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιχειρεί, πέραν του αυτονόητου της «υπεύθυνης διαχείρισης» και της πολιτικής σταθερότητας, να συνομιλήσει με το πολιτικό ακροατήριο που τον ανέδειξε αρχηγό της Ν.Δ. πριν από εννέα χρόνια και τον έκανε δύο φορές πρωθυπουργό με άνετη πλειοψηφία. Η επικοινωνία με το συγκεκριμένο κοινό χάθηκε ή θόλωσε σ’ αυτά τα έξι και πλέον χρόνια διακυβέρνησης, με τα λάθη και τις παραλείψεις, αλλά και το ύφος της εξουσίας. Οι χαμηλοί τόνοι στις διατυπώσεις και η διάθεση αυτοκριτικής υπηρετούσαν ακριβώς αυτό το σχέδιο επιστροφής σε μια γραμμή επιτηδευμένης σεμνότητας. Ο κ. Μητσοτάκης αντιλαμβάνεται ότι βρίσκεται σε ένα κομβικό σημείο στο μέσον της δεύτερης θητείας του και επιδιώκει να αποσβέσει τους κραδασμούς που έχουν προκαλέσει οι κυβερνητικοί χειρισμοί σε πολλά πεδία. Αντιλαμβάνεται ότι η πολιτική ηγεμονία δεν μπορεί να στηριχθεί μόνο στην ανάμνηση επιτυχιών του παρελθόντος ή στην απουσία αντιπάλου. Χρειάζεται νέο αφήγημα για την επόμενη ημέρα. Γι’ αυτό και οι ανακοινώσεις της ΔΕΘ δεν περιορίστηκαν σε παροχές· ενσωματώθηκαν σε μια ευρύτερη προσπάθεια να παρουσιαστεί μια «κανονικότητα» που αντιστέκεται στις κρίσεις. Ο στόχος είναι να πεισθεί η κοινωνία ότι παρά τις δυσκολίες υπάρχει σχέδιο με προοπτική, ώστε στον κατάλληλο χρόνο πριν από τις επόμενες εκλογές να δημιουργηθούν οι προσδοκίες που θα δώσουν την ευκαιρία στον πρωθυπουργό να διεκδικήσει μια τρίτη θητεία.
Η αντιπολίτευση από την πλευρά της έσπευσε να χαρακτηρίσει τα μέτρα ανεπαρκή και καθυστερημένα. Η μηδενιστική κριτική της επικεντρώνεται στην εκτίμηση ότι η κυβέρνηση μοιράζει μικρές δόσεις ανακούφισης, αποφεύγοντας να θίξει τα μεγάλα θέματα. Το πολιτικό πρόβλημα εδώ είναι ότι η υπερβολή στην απαξίωση των μέτρων δεν μπορεί να βρει εύκολα ακροατήριο. Αν η αντιπολίτευση, και κυρίως το ΠΑΣΟΚ, δεν απεγκλωβιστεί από την ακραία ρητορική, ώστε να περάσει σε μια χειροπιαστή και κυρίως ρεαλιστική εναλλακτική πρόταση, δεν μπορεί να τρέφει μεγάλες ελπίδες για το μέλλον.
Ξεχνούν ότι οι εξαγγελίες κάποια στιγμή θα γίνουν αισθητές στην καθημερινότητα των πολιτών και τότε θα μείνουν εκτεθειμένοι. Ασφαλώς είναι λογικό η αντιπολίτευση να επιδιώκει την περαιτέρω φθορά της κυβέρνησης με την καλλιέργεια δυσπιστίας και ενίσχυση της αντιπολιτευτικής πίεσης. Ωστόσο, όταν χάνεται το μέτρο οι υψηλοί τόνοι δεν σημαίνει ότι πιάνουν τόπο. Ενδέχεται να λειτουργούν και αντιστρόφως.
Η ΔΕΘ ήταν πάντα ένας σταθμός που σηματοδοτούσε προθέσεις και στην παρούσα συγκυρία λειτουργεί ως τεστ αξιοπιστίας για όλους. Η κυβέρνηση προσπαθεί να ξανακερδίσει την πρωτοβουλία και να επιβάλει την ατζέντα της, ενώ η αντιπολίτευση αναζητεί προσανατολισμό, με εξαίρεση ίσως το ΠΑΣΟΚ, που ξέρει τι θέλει αλλά δεν ξέρει πώς να το διεκδικήσει.
