Μια πλάνη που εφησυχάζει αρμοδίους δεν απορρίπτεται εύκολα: όπως η ιδέα ότι είναι μεμονωμένα περιστατικά τα απανωτά σκάνδαλα των τελευταίων μηνών. Δεν είναι. Σίγουρα δεν αποτελούν τον κανόνα, εξαιρέσεις είναι, που όμως φυτρώνουν σαν οιδήματα πάνω σε έναν καμβά εκτεταμένης μικροδιαφθοράς, αποδεκτής από την κοινωνία, γι’ αυτό και αειθαλούς, και πυργώνουν σε ευνοϊκές συγκυρίες – π.χ. όταν βράζει ανεξέλεγκτο το καζάνι της σπασμωδικής ανάπτυξης και περισσεύει η απληστία ή ρέει απείθαρχα γενναιόδωρο ευρωπαϊκό χρήμα. Τότε, περισσότεροι ενθαρρύνονται από τους λίγους δολερούς, αγύρτες, κακούργους να δρασκελίσουν τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην τυπική νομιμότητα και τη βαριά εγκληματικότητα.
Τα δίκτυα παρανόμων αμοιβαίων εξυπηρετήσεων είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση για να ενταχθεί στα κατάστιχα των κοινών προβλημάτων. Εκείνων που θεραπεύονται με τον εντοπισμό και την απαλοιφή τους. Ο «αποκεφαλισμός» της μαφίας της Κρήτης δεν σημαίνει και το τέλος των συμμοριών ή μιας νέας γενιάς συναλλαγών «παραγόντων» με εκτελεστές, αρχαιοκαπήλων με ιερωμένους, δημοσίων λειτουργών με προφυλακισμένους εγκληματίες, απατεώνων με μεσάζοντες εντός κι εκτός Δημοσίου.
Η διαφθορά δεν αποτελεί περιστασιακή αρρώστια, δεν αφορά μόνο μερικά εκτροχιασμένα άτομα ή τυχαίες και απροσδόκητες ρωγμές που θα κλείσουν, είναι φαινόμενο διαχρονικό και συμφυές με το μαλακό υπογάστριο όσων σε αξιώματα υπόκεινται σε επιρροές και επιδίδονται σε χαριστικές πράξεις, αλληλένδετο με τα χούγια, τα κενά και τα μπόσικα της εξουσίας. Ομως για να εξασθενήσουν οι αρνητικές παραδόσεις, να ξηλωθούν τα μαγαζάκια με την ανταποδοτική πελατεία, οι φραγές στον έλεγχο, οι άκρες για το βόλεμα των δικών μας, η πανοπλία της εντοπιότητας και η απολυμαντική ισχύς της πεπατημένης, χρειάζεται να ξεδιπλώνεται κάθε φορά η ωμή αλήθεια, χωρίς τα ψιμύθια που επιβάλλουν οι τακτικές της αποφυγής του πολιτικού κόστους.
Τα επαναλαμβανόμενα συμβάντα στη Μεγαλόνησο τής προσέδωσαν ένα πλασματικό βάθος αλγεινής ομοιομορφίας και για το μεγάλο υγιές κομμάτι της αυτό αποτελεί βαριά αδικία. Διότι, ακόμη κι όταν ξεχαστούν τα υπεράνω μυθιστορηματικής φαντασίας πεπραγμένα της μαφίας, η υπόθεση του ΟΠΕΚΕΠΕ, με τα ανύπαρκτα ζώα, τις ανύπαρκτες εκτάσεις, τους ανύπαρκτους αγρότες, τους εκατοντάδες παραγωγούς που είχαν εισπράξει παρανόμως επιδοτήσεις εκατομμυρίων, θα διατηρεί για καιρό τη σκιά. Είθε το δηλητήριο να γίνει γιατρικό.
