H είδηση έρχεται από την Αφρική και αφορά και εμάς εδώ στην Ελλάδα. Η Αιθιοπία, χώρα που πλήττεται όσο λίγες από την ξηρασία και οι άνθρωποι πεθαίνουν κατά χιλιάδες από τη δίψα και την πείνα, ολοκλήρωσε την κατασκευή του μεγαλύτερου φράγματος στη Μαύρη Ηπειρο, διά του οποίου σχεδιάζει να συγκρατεί μεγάλες ποσότητες υδάτων του Νείλου, για να ποτίζει τη γη της και να παράγει ενέργεια ικανή να τροφοδοτήσει και άλλες, γειτονικές χώρες.
Η Αίγυπτος, την οποία διασχίζει ο Νείλος πριν εκβάλει στη Μεσόγειο, έχει εξοργισθεί, θεωρώντας καταστροφικό το φαραωνικό υδροηλεκτρικό έργο της Αιθιοπίας, το οποίο θεωρεί «υπαρξιακή απειλή».
Αίγυπτος χωρίς τα νερά του Νείλου δεν μπορεί να υπάρξει, ούτε ο σπουδαίος αιγυπτιακός πολιτισμός θα είχε αναπτυχθεί στην ξεραΐλα της ερήμου αν δεν λειτουργούσαν τα φερτά υλικά του ως πηγή ζωής στις όχθες του.
Ο πρόεδρος Σίσι επανέλαβε ότι η Αίγυπτος πρόκειται να λάβει όλα τα δυνατά μέτρα προκειμένου να υπερασπιστεί αυτό που αποτελεί για τη χώρα του ζήτημα εθνικής ασφαλείας, και από κοντά και το Σουδάν, που αισθάνεται να πλήττεται και αυτό από την επικείμενη «δέσμευση» υδάτων. Επί του παρόντος, στο φράγμα δεν έχουν αρχίσει να δεσμεύονται υδάτινοι όγκοι, αλλά το καμπανάκι μιας ενδεχόμενης πολεμικής κρίσης για το νερό στην Αφρική ήχησε ήδη με τις απειλές Σίσι και μένει να φανεί πώς οι εμπλεκόμενες χώρες θα διευθετήσουν το θέμα, ώστε να αποφευχθεί μια καταστροφική σύγκρουση.
«Καλά, και εμάς τι μας νοιάζει που μαλώνουν εκεί στην Αφρική για το νερό;» θα μπορούσε να πει κανείς, προτάσσοντας άλλα προβλήματά μας προς λύση. Αν κοιτάξουμε λιγάκι προς τα βόρεια σύνορά μας, θα δούμε ότι τέσσερα μεγάλα ποτάμια (Αρδας, Εβρος, Στρυμόνας, Αξιός) υδροδοτούν τις πεδιάδες της Μακεδονίας και της Θράκης. Αν για οποιονδήποτε λόγο τα νερά που διαβαίνουν τα σύνορά μας μειωθούν, είτε λόγω κλιματικής αλλαγής είτε γιατί οι συνδικαιούχοι γείτονες εκτρέψουν μεγάλες ποσότητες στις δικές τους καλλιέργειες, η γεωργική παραγωγή και οι σπάνιοι υγροβιότοποι στους κάμπους της Βόρειας Ελλάδας θα πεθάνουν, μαζί και η οικονομία της. Δεν λέμε βέβαια ότι πρέπει να ετοιμαζόμαστε για πόλεμο με τους γείτονες για τα νερά, αν και κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να μας επιφυλάσσει το μέλλον. Τα μηνύματα όμως, όπως φάνηκε φέτος και με την περίπτωση του Αρδα, δεν είναι καλά.
Οι διμερείς συμφωνίες, όπου υπάρχουν, λήγουν και θα πρέπει να διαπραγματευτούμε με τους «συνεταίρους» σε δυσμενείς συνθήκες, γιατί πλέον το νερό στα ποτάμια έχει μειωθεί δραματικά.
Οι χειρισμοί, επομένως, χρήζουν αναβάθμισης σε επίπεδο διπλωματίας. Χώρες με προβλήματα συνδιαχείρισης υδάτινων πόρων έχουν καθιερώσει ειδικό τομέα υδροδιπλωματίας και καθώς φαίνεται τον χρειαζόμαστε επειγόντως και εμείς.
