Μόλις έχει τελειώσει ο νικηφόρος αγώνας απέναντι στην ομάδα της Λιθουανίας, κι εμείς στον καναπέ του σπιτιού ξέπνοοι από τις φωνές και τα πανηγύρια ονειρευόμαστε χρυσές κούπες. Στην τηλεόραση οι παίκτες της Εθνικής έχουν σχηματίσει έναν κύκλο στο κέντρο του γηπέδου, και ο Γιάννης, σαν να διαβάζει τη σκέψη μας, ακούγεται να λέει: «Δεν έχουμε κερδίσει κάτι. Αλλο ένα παιχνίδι». Ε, όχι και δεν έχουμε κερδίσει κάτι, στους τέσσερις φτάσαμε!
Βέβαια στον κώδικα των παικτών όλα έχουν τον συμβολισμό τους, μια δυναμική που όταν είσαι έξω απ’ το παρκέ δεν μπορείς να κατανοήσεις. Η παραμικρή λεπτομέρεια ειδικά στη διαχείριση της νίκης είναι σημαντική για να μείνεις στοχοπροσηλωμένος και να έχεις καθαρό μυαλό μέχρι την επόμενη αναμέτρηση στον δρόμο για τον τελικό. Εν προκειμένω, το «άλλο ένα παιχνίδι» του Γιάννη είναι το σημερινό απέναντι στην Τουρκία, που ευχόμαστε να είναι νικηφόρο, να μας στείλει στις δύο καλύτερες ομάδες του ευρωπαϊκού μπάσκετ και μετά βλέπουμε.
Αυτή η Εθνική μοιάζει πιο αποφασισμένη από ποτέ. Η συνταγή για την υπέρβαση είναι απλή: κανείς μόνος.
Πέρα από το αποτέλεσμα όμως, υπάρχει κάτι πολύ ιδιαίτερο και βαθιά συγκινητικό σ’ αυτήν την εθνική ομάδα. Στον τρόπο του παιχνιδιού, στην ψυχολογία της, στο πάθος και στην αποφασιστικότητα που βγάζει στο γήπεδο, στη σοβαρότητα έπειτα από κάθε νίκη. Θυμίζει την Εθνική του Γκάλη το ’87 – αλλά να, πάλι το ίδιο λάθος. Ποτέ δεν ήταν μόνο η Εθνική του Γκάλη. Μπορεί να ήρθε ουρανοκατέβατος αυτός ο σπουδαίος παίκτης να την πάρει από το χέρι, αλλά η Εθνική δεν θα είχε σηκώσει το χρυσό αν δεν ήταν και ο Γιαννάκης, ο Χριστοδούλου, ο Φασούλας, ο Ανδρίτσος, ο Ρωμανίδης, ο Σταυρόπουλος, ο Φιλίππου, όποιος παίκτης πάτησε στο παρκέ εκείνο τον μαγικό Ιούνιο.
Στη συλλογική μνήμη έμεινε ο Νικ που «περπατούσε στον αέρα», αλλά έμεινε και κάτι άλλο πολύ πιο ουσιαστικό και πολύτιμο: η πίστη στην ομάδα, στη συλλογική προσπάθεια, ένα μάθημα για όλα αυτά που μπορούμε να επιτύχουμε ως σύνολο, όταν ο ένας καλύπτει τα κενά του άλλου.
Παρακολουθώντας το φετινό Ευρωμπάσκετ, η αίσθηση είναι παρόμοια. Ενας παίκτης από σπάνιο μέταλλο, που όλα τα επίθετα μοιάζουν φτωχά να τον περιγράψουν. Σε φάση μεγάλης ωριμότητας, που του επιτρέπει να αξιοποιεί τους συμπαίκτες του όταν πέφτουν πάνω του τρεις και τέσσερις να τον σταματήσουν, τρομακτικά συγκεντρωμένος, μετρημένος και προσγειωμένος, απόλυτα πειθαρχημένος. Αλλά ένας Γιάννης δεν φέρνει την άνοιξη. Χρειάζεται ένα σύνολο δεμένο, αποφασισμένο και παθιασμένο και αυτή η Εθνική μοιάζει πιο αποφασισμένη από ποτέ. Η συνταγή για την υπέρβαση είναι απλή: κανείς μόνος.
