Να μερικές θετικές ειδήσεις του καλοκαιριού σε ό,τι αφορά την μετακίνηση στην Αθήνα. Μέσα στον Ιούλιο, ο Δήμος Αθηναίων διενήργησε επιτέλους ελέγχους με στόχο να απελευθερώσει δημόσιο χώρο από τραπεζοκαθίσματα, παράνομα παρκαρίσματα κλπ. Επεβλήθησαν πρόστιμα. Αν κατάλαβα καλά, τις προηγούμενες μέρες έγιναν και κάποιες σφραγίσεις. Στην πόλη όπου πλέον σε διάφορους τοίχους διαβάζεις το σύνθημα «όχι άλλα μαγαζιά» (και υποθέτω εννοούν τα φαγάδικα, όχι τα βιβλιοπωλεία), η είδηση περιέχει έναν κόκκο ελπίδας.
Φυσικά, στην Αθήνα το ζήτημα της εξάπλωσης των καταστημάτων σε κάθε σπιθαμή δημοσίου χώρου έχει λάβει, όπως έχουμε ξαναπεί, διαστάσεις πλήρους αναισχυντίας. Αυτό, σε συνδυασμό με την αισχροκέρδεια ενοχλεί. Αν αναρωτιέστε τι είδους μπίρα είναι αυτή που κοστίζει περίπου 7 ευρώ στο όρθιο, σε πεζοδρόμιο, πλάι σε κάδους απορριμμάτων, θα σάς πω. Μια μέτρια, βασική πίλσνερ.
Ωστόσο, ας μείνω στα καλά. Φαίνεται να υπάρχει διάθεση να ξανακερδηθεί ο χαμένος δημόσιος χώρος, ο οποίος κάπου μέσα στην πανδημία θεωρήθηκε σκόπιμο να καταπατηθεί από «τα μαγαζιά». Παράλληλα, στις 15 Σεπτεμβρίου διοργανώνεται στο Σεράφειο ημερίδα με θέμα την κινητικότητα. Εκεί, διάφοροι ειδικοί και πρόσωπα με θέση στον Δήμο θα συζητήσουν το ζήτημα της αστικής μετακίνησης των ατόμων με αναπηρία, αλλά και γενικώς θέματα όπως η θέση του πεζού μέσα στην πόλη κλπ.
Μια ημερίδα, φυσικά, δεν λύνει τίποτα. Ξέρουμε ότι η Αθήνα δείχνει σκληρό πρόσωπο σε όσους έχουν μια διαφορετική σχέση με τον χώρο, επειδή δεν είναι αρτιμελείς, σωματικά υγιείς, νέοι. Είναι μια δύσκολη πόλη για τους ηλικιωμένους που θέλουν να αθληθούν. Κουράζει, εντελώς χωρίς λόγο, τους τυφλούς. Θέτει εμπόδια στην κοινωνική ζωή των ανθρώπων στο αμαξίδιο, δυσχεραίνοντας την επανένταξη μετά από κάποιο ατύχημα ή αρρώστια. Γιατί;
Η Ελλάδα γενικώς, παρά την πολυλογία-κενολογία υπευθύνων γύρω από την προσβασιμότητα, εξακολουθεί να αντιμετωπίζει το αμαξίδιο με απολύτως προβληματικό τρόπο. Με τον κατάλληλο σχεδιασμό, όμως, τίποτα δεν εμποδίζει τον άνθρωπο στο καροτσάκι να βγει να κάνει μια βόλτα και να έχει κοινωνική ζωή. Το μόνο πράγμα που τον/την εμποδίζει είναι η αδράνεια ή η σκέτη ανικανότητα ανθρώπων σε κρίσιμα πόστα.
Ο Δήμος μπορεί να δείξει τον δρόμο. Με έργα. Να πάρει χώρο από τα αυτοκίνητα και να τον δώσει στην προσβασιμότητα. Δεν θα επανεφεύρει τον τροχό. Θα συμβαδίσει στοιχειωδώς και με τεράστια καθυστέρηση, όχι με πόλεις τύπου Κοπεγχάγη ή Βιέννη, αλλά με το ελάχιστο Ευρωπαϊκό προαπαιτούμενο.
Ας σηκώσουμε λίγο από το βάρος που κουβαλάνε στους ώμους τους οι άνθρωποι με αναπηρία. Δεν είναι δική τους δουλειά να παλεύουν για να μπορέσουν να βγουν στο θέατρο ή να ψωνίσουν κάτι. Δεν είναι φυσιολογικό να εξαναγκάζονται σε διαρκή συναισθηματική εργασία, ταλαιπωρία και σωματική προσπάθεια προκειμένου να μεταβούν στο ραντεβού τους με τον φυσικοθεραπευτή. Όλ’ αυτά έπρεπε να είχαν αλλάξει χτες. Αλλά και τώρα γίνεται ν’ αλλάξουν.
Από ‘κει και πέρα, άλλες θετικές ειδήσεις από το καλοκαίρι περιλαμβάνουν: την εισαγωγή περισσότερων νέων ηλεκτρικών λεωφορείων στην Αθήνα. Με τεράστια καθυστέρηση και αυτό, αλλά συνέβη και είναι απολύτως θετικό. Η πυκνότητα των δρομολογίων φαίνεται πως ενισχύεται, ενώ η επέκταση του ωραρίου του μετρό το βράδυ Σαββάτου, αποδεδειγμένα, θα μειώσει τα δυστυχήματα, τον θόρυβο και την επικινδυνότητα. Αυτά τα μέτρα αντιστέκονται στη γενική εντύπωση μιας πόλης που έχει αφήσει πίσω τους κατοίκους της. Η προσπάθεια πρέπει να συνεχιστεί, ώστε όλες οι μετακινήσεις να γίνονται μ’ έναν συνδυασμό ποδηλασίας/πεζοπορίας και χρήσης μέσων μαζικής μεταφοράς.
