Iσως θα πρέπει να αποφεύγουμε τη λέξη «εξάρθρωση» για τις μαφίες, ποικίλων συμφερόντων, ως κάτι τετελεσμένο. Είναι βέβαιο ότι κάποια καινούργια αποκάλυψη και «εξάρθρωση» θα ακολουθήσει. Η παρομοίωση, επίσης, με λερναία ύδρα είναι άστοχη. Το μυθολογικό πολυπλόκαμο θηρίο περισσότερο με δημοφιλές pet μοιάζει πια, που βρίσκει φιλόξενη στέγη ανά την ελληνική επικράτεια. Είναι εγκατεστημένο στους μηχανισμούς του κράτους, έχει μεγάλο εύρος διασυνδέσεων και αποδοχής.
Μαφίες, ΟΠΕΚΕΠΕ, μαύρο χρήμα, δια-φθορά, που διατρέχουν την κοινωνία εγκάρσια, πλήττουν και τις τρεις εξουσίες του δημοκρατικού πολιτεύματος, με την Εκκλησία, επίσης, παρούσα, και την Κρήτη πρωτοστατούσα. Αλλά η υπερπαραγωγή της διαπλοκής έχει και τους σταρ της. Εκείνους, τους πρώην υπουργούς, που θεωρούν ακαταμάχητο επιχείρημα εξουσίας ότι φωτογραφίζονται με την Κίμπερλι Γκίλφοϊλ. Οι συνεργάτες τής εν αναμονή νέας πρέσβειρας των ΗΠΑ, βέβαια, πληροφορήθηκαν «με τεράστια έκπληξη και δυσφορία ότι το όνομά της ενεπλάκη –εν αγνοία της– σε συνομιλίες μεταξύ τρίτων προσώπων που ελέγχονται για εγκληματική δραστηριότητα».
Το θέμα δεν είναι τα ονόματα, που, κάθε φορά, είναι διαφορετικά. Είναι η θλιβερή νοοτροπία της «γνωριμίας», του κονέ, που χρησιμοποιείται πάντα με ιδιοτέλεια. Aλλοτε γλυκερή, με μπόλικη σιελόρροια, και άλλοτε στοχευμένη, υποθήκη για μελλοντική, όποια, χρήση. Ο ένας καμώνεται ότι ξέρει την πρέσβειρα, ο άλλος «ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ρε» πρώην υπουργός επιτίθεται σε υπάλληλο αεροπορικής εταιρείας όταν εκείνος αρνείται να ανοίξει την (κλειστή) πύλη για να επιβιβαστεί(!).
Οι «επαφές», υπαρκτές ή επινοημένες, τοκίζονται στην τράπεζα των «γνωριμιών», δημιουργώντας τους προνομιούχους στην κοινωνία, στην οικονομία, στην πολιτική, οι οποίοι συντηρούνται στην εξουσία όχι γιατί παράγουν έργο, αλλά γιατί καλλιεργούν ένα πλέγμα (δήθεν) σχέσεων. Μπορεί αυτό το αλισβερίσι να μοιάζει δευτερεύον μπροστά στον όγκο της υφέρπουσας ή φανερής ανομίας. Αλλά δεν είναι. Φτιάχνει μηχανισμούς δουλείας. Eνα κράτος αθωράκιστο (όχι από αμέλεια, έχει τους λόγους του) στην επέλαση των τρωκτικών. Υπάρχουν, γιατί και η ίδια η κοινωνία τα στηρίζει ως χρήσιμα για την όποια «εξυπηρετησούλα» ή συναλλαγή. Ο κάθε υπουργός που ξεροσταλιάζει για να αδράξει το φωτογραφικό εσταντανέ με τους δημοφιλείς και αξιέραστους της εποχής είναι ο κράχτης στην είσοδο αυτής της παρηκμασμένης Ντίσνεϋλαντ.
