Το τελευταίο διάστημα, δύο εξαγγελίες για διάσωση ιστορικών κτισμάτων στην πρωτεύουσα απασχόλησαν την επικαιρότητα. Και τα δύο κτίρια αποτελούσαν «εκκρεμότητες» επί σειρά ετών. Το ένα είναι στην Πλάκα, στην οδό Τριπόδων 32, ιδιοκτησίας ΥΠΠΟ, εκεί όπου γυρίστηκε η ταινία του 1965 «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα». Το άλλο είναι η Βίλα Ζωγράφου με τον μεγάλο κήπο της, ιδιοκτησία του δήμου. Και τα δύο εξασφάλισαν χρηματοδότηση μέσω της Περιφέρειας Αττικής. Με πόρους του υπουργείου Πολιτισμού εκπονήθηκε η μελέτη αποκατάστασης στην οδό Τριπόδων.
Οσοι αγαπούν τον τόπο χαίρονται, καθώς και τα δύο αυτά τόσο διαφορετικά κτίρια είναι ιστορικά. Το σπίτι της Πλάκας στην πιο αρχαία οδό της Αθήνας ανήκει στον τύπο του παλαιού αθηναϊκού σπιτιού με αυλή και χαγιάτι, ενώ η Βίλα Ζωγράφου είναι μια μεγάλη προαστιακή (κάποτε) έπαυλη που μας θυμίζει τι προδιαγραφές είχε αυτή η περιοχή και πώς εξελίχθηκε. Ας ευχηθούμε πως οι υπογραφές που έπεσαν θα σηματοδοτήσουν κάτι καλό. Ωστόσο, επειδή ζούμε σε αυτόν τον τόπο, όπου τόσες καλές προθέσεις εξελίσσονται με απογοητευτικό τρόπο, στις εξαγγελίες για τον μελλοντικό ρόλο αυτών των κτιρίων ακούστηκαν κυρίως αοριστολογίες και τίποτε για το πώς θα μπορούν αυτά τα κτίρια να είναι βιώσιμα και ανταποδοτικά. Χώρος προβολής ελληνικών ταινιών (!) στην Πλάκα, πολιτιστικές χρήσεις στη Βίλα Ζωγράφου και άλλα κοινωφελών σκοπών. Το πολύ μεγάλο πάρκο της Βίλας, που είχε κινδυνεύσει στο παρελθόν να οικοπεδοποιηθεί, θα απαιτεί χωρίς αμφιβολία κάτι παραπάνω από τις φιλότιμες προσπάθειες της υπηρεσίας πρασίνου του δήμου.
Το θέμα είναι διαχρονικό και αφορά όλα τα δημόσια έργα. Εξαγγέλλονται και αποσπούν πρόσκαιρη θετική δημοσιότητα αλλά ενίοτε παρακμάζουν και το κοινό συχνά τα ξεχνάει. Είναι κατανοητή η αγωνία να προλάβει ένα έργο να ενταχθεί στο ΕΣΠΑ, αλλά μάλλον απαιτείται κάτι περισσότερο από μια απλή εξαγγελία που δίνει την εντύπωση ότι γράφτηκε βιαστικά γιατί κάτι έπρεπε να γραφτεί. Αναρίθμητα τα «κρατικά» και «δημοτικά» έργα που απορρόφησαν εκατομμύρια και δεν αποδίδουν παρά ελάχιστα στην κοινωνία. Δεν αρκεί η προστασία ενός κτίσματος από την κατάρρευση. Απαιτείται η υπό όρους διασύνδεση με το δυναμικό κομμάτι της κοινωνίας. Το ελληνικό Δημόσιο συνήθως αποτυγχάνει τόσο στη διαχείριση και στη διατύπωση ενός οράματος όσο και στην ανάπτυξη και στην καινοτομία. Να θυμίσουμε μήπως πάλι το «Ακροπόλ Παλάς» στην Πατησίων;
Στην Αθήνα σε κάθε βήμα δυστυχώς έχουμε παραδείγματα ανικανότητας. Θα πρέπει να πείσουμε τους πολίτες ότι αυτά τα ακριβοπληρωμένα έργα θα διαψεύσουν μια κακή παράδοση.
