Η «έκπληξη» του Αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ για τη μειούμενη επιρροή του «ισραηλινού λόμπι» στην Ουάσιγκτον κατά την πρόσφατη συνέντευξή του στην ιστοσελίδα «Daily Caller» είχε πρωτίστως χαρακτήρα διαπιστωτικό, και όχι προεξαγγελτικό μιας αλλαγής της πολιτικής του έναντι του Ισραηλινού πρωθυπουργού Μπέντζαμιν Νετανιάχου.
«Το ισραηλινό λόμπι ήταν το ισχυρότερο που είχα δει ποτέ. Ηλεγχε απολύτως το Κογκρέσο, τώρα όμως δεν συμβαίνει αυτό», είπε ο κ. Τραμπ και πρόσθεσε πως «ήταν τότε αδύνατον να επικρίνει κάποιος το Ισραήλ και να παραμείνει στην πολιτική». Στην ίδια ιστοσελίδα αναφέρονταν αποτελέσματα δημοσκοπήσεως που είχε διεξαγάγει τον περασμένο Μάρτιο η εταιρεία Pew Research, όπου εμφανιζόταν ότι 53% των Αμερικανών ενηλίκων είχαν αρνητική αντίληψη για το Ισραήλ, έναντι ποσοστού 42% το 2024.
Αλλά αυτά δεν έχουν σημασία για τον κ. Τραμπ. Στην απλουστευτική λογική περί εξωτερικής πολιτικής, που τον διέπει, είναι ο μόνος πρόεδρος των ΗΠΑ που σθεναρά στηρίζει το Ισραήλ, διότι μετέφερε την αμερικανική πρεσβεία από το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ κατά την προηγούμενη θητεία του στον Λευκό Οίκο. Και επιπλέον, ταυτίζει το Ισραήλ ως κρατική οντότητα με τον κ. Νετανιάχου. Τούρκοι αναλυτές –και όχι μόνον– υποστηρίζουν ότι ο γαμπρός του, Τζάρεντ Κούσνερ, Ιουδαίος στο θρήσκευμα, εργολάβος στο επάγγελμα και αρχιτέκτονας της «Συμφωνίας του Αβραάμ» είναι ο διαμορφωτής της πολιτικής του Αμερικανού προέδρου στη Γάζα. Αλλά αυτό είναι θέμα οικογενειακό και παρεμπίπτον.
Αλλοι έσπευσαν να υπενθυμίσουν την επιχείρηση «Ειρήνη για τη Γαλιλαία», όταν το 1982, με επικεφαλής τον Αριέλ Σαρόν το Ισραήλ εισέβαλε στον Λίβανο. Μόνον που τότε ο πόλεμος ήταν εναντίον παλαιστινιακού στρατού –με σχετικώς βαρύ οπλισμό– που είχε συγκροτήσει η PLO και συνετρίβη από υπέρτερες ισραηλινές δυνάμεις. Στις μέρες μας στη Γάζα επιχειρεί μόνον ένας στρατός, ο ισραηλινός. Αλλά αυτά είναι ενδεχομένως λεπτομέρειες.
Ο κ. Τραμπ αισθάνεται ότι πατάει σε στέρεο έδαφος όταν αντιμετωπίζει ηγέτες χωρών με πυρηνικές δυνάμεις, όπως της Ρωσίας και στη συνέχεια της Κίνας, που αντιλαμβάνονται τη γλώσσα της ισχύος. Η Μέση Ανατολή είναι ένας άλλος κόσμος και ο κ. Τραμπ είναι ένας sui generis ηγέτης του Ελευθέρου Κόσμου. Τα υπόλοιπα απλώς περιττεύουν.
