Κάποια στιγμή τον Αύγουστο ανήρτησα στον προσωπικό μου λογαριασμό στο Ιnstagram ένα βίντεο κάποιων δευτερολέπτων κάπου στα σύνορα της Τσεχίας. Είχε βροχή και -όπως πάντα- πήγαινα με τα μέσα μαζικής μεταφοράς έχοντας καταβάλει ένα μάλλον μικρό αντίτιμο. Μια χρήστρια του διαδικτύου μού έγραψε: αυτό θεωρώ πολιτισμό, να μπορείς να πας με το τρένο ή το λεωφορείο από τη μία χώρα στην άλλη, να είναι ασφαλή και ανθρώπινα και να βλέπεις πόλεις. Στο βίντεο που ανήρτησα δεν χρειάστηκε να βάλω κάποια trendy μουσική. Μέσα στο λεωφορείο της γραμμής δεν ακουγόταν κιχ. Ολοι οι επιβάτες τηρούσαν τους κανόνες.
Διαβάζοντας την πρόσφατη έρευνα του Ευρωβαρόμετρου (Ανοιξη 2025, Ερευνα Για Το ΕΚ) επιχειρώ ερμηνείες που, φυσικά, είναι επηρεασμένες απ’ τις επιθυμίες μου. Μπορεί, όμως, να έχουν και κάποιον κόκκο αλήθειας μέσα. Η συντριπτική πλειονότητα των Ευρωπαίων προκρίνει μια ενωμένη Ευρώπη που αντιμετωπίζει με συνέπεια τις διεθνείς προκλήσεις. Εννέα στους 10, λοιπόν, θέλουν ενότητα. Πώς σχετίζεται αυτό το εύρημα με τις προσπάθειες των ακροδεξιών λαϊκιστών να θάψουν το εγχείρημα της Ενωσης και τι σκοπεύουν να κάνουν όλοι αυτοί οι πολίτες που απαντούν «ενότητα» στο ερώτημα «ενότητα ή διάλυση», για να ανακόψουν όσους φαντασιώνονται μια Ευρώπη φοβική, μίζερη και σπασμένη σε έθνη-κράτη;
Φυσικά, οι ευθύνες βαραίνουν και όσους έχουν εξουσία. Σε πρόσφατη συνέντευξή του στον Guardian ο (Ισπανός πρωθυπουργός) Sanchez χαρακτήρισε αποτυχία τη στάση της Ε.Ε. στη Γάζα. Αποτύχαμε παταγωδώς είπε, καθώς πρότεινε μια αλλαγή στάσης, ώστε η Ευρώπη να θυμηθεί κάποιες στοιχειώδεις ανθρωπιστικές αξίες που, υποτίθεται, δομούν και συνέχουν το εγχείρημα.
Ομως, αυτοκριτική φαίνεται να περιμένουν οι Ελληνες και από τους εγχώριους πολιτικούς. Ερωτώμενοι στο πλαίσιο της έρευνας του Ευρωβαρόμετρου, οι Ελληνες είπαν, σε ποσοστό 96%, πως το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο πρέπει να διαθέτει τα απαιτούμενα μέσα, για να ελέγχει τη διαχείριση των ευρωπαϊκών πόρων. Με απλά λόγια οι Ελληνες μπούχτισαν με τη διαφθορά. Θέλουν ένα ευνομούμενο κράτος όπου οι πόροι διατίθενται για τη δημιουργία (αληθινών) θέσεων εργασίας. Θέλουν διαφάνεια, δικαστήρια που λειτουργούν και εισαγγελείς που ελέγχουν αυτούς που κλέβουν από το δημόσιο ταμείο.
Προφανώς, οι Ελληνες φαίνεται να εμπιστεύονται τα όργανα της Ενωσης περισσότερο από τα εγχώρια σε ό,τι αφορά την επιβολή της νομιμότητας. Αυτό έρχεται μετά τις αποκαλύψεις για μια σειρά από σκάνδαλα που προκαλούν αποστροφή, αν όχι την απόφαση να μεταναστεύσει κανείς. Πόσο να ανεχτείς την αφαίρεση πόρων απ’ όσους εργάζονται και παράγουν και τη μεταβίβασή τους σε αυλοκόλακες της εξουσίας; Μάλλον οι περισσότεροι Ελληνες θέλουν μία χώρα όπου βρίσκεις δουλειά, γιατί ξέρεις να κάνεις μια δουλειά, όχι γιατί ψηφίζεις όπως σου υποδεικνύεται.
Ενα 49% των Ελλήνων λέει πως το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο θα έπρεπε να ασχολείται με την ενίσχυση της απασχόλησης, ενώ το ίδιο (τεράστιο) ποσοστό αγωνιά για το κόστος ζωής, καθώς η στεγαστική κρίση ρουφάει σχεδόν το μισό εισόδημα. Αυτήν την αγωνία, φυσικά, την έχουν και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι – οι οποίοι, όμως, δεν πληρώνουν τιμές αισχροκέρδειας σε μία σειρά από πράγματα ή, όταν πληρώνουν ακριβά, τουλάχιστον λαμβάνουν κάτι σε ποιότητα.
Αρκεί να μπει κανείς στα σουπερμάρκετ άλλων χωρών να δει την ποικιλία και τις τιμές. Ενα 19% των Ελλήνων θα ήθελε καλύτερη προστασία των καταναλωτών και απ’ όλ’ αυτά υπονοείται πως οι Ελληνες θα ήθελαν να λειτουργούν καλύτερα οι Ανεξάρτητες Αρχές, που υποτίθεται πως βάζουν τάξη στην αγορά ενέργειας και τροφίμων. Πόσο καλά τα ’χει πάει η Ελλάδα σ’ αυτόν τον τομέα, μπορεί να το κρίνει κανείς ελέγχοντας τι πληρώνει και τι παίρνει σε αγαθά που είναι αναγκαία για την επιβίωση.
Αυτή η σπάταλη διαχείριση ιδιωτικών και κρατικών πόρων είναι προκλητική, αν όχι ανίερη. Οι πόροι πέφτουν μες στη μαύρη τρύπα του πλουτισμού κομματικών στελεχών που μας ασκούν τη μίζερη εξουσία τους σαν τοπάρχες, δημοσιοσχεσίτες, μεσάζοντες, μετακλητοί, γενικοί γραμματείς, υπεύθυνες διεύθυνσης τάδε κ.λπ. κ.λπ. Ενας σωρός από λέξεις για να μην πούμε «ντροπή».
