Ο Κώστας Σημίτης παρέδωσε την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ στον Γιώργο Παπανδρέου για δύο λόγους: για να διατηρήσει ο ίδιος το αήττητο και για να φέρει καλύτερο αποτέλεσμα το Κίνημα στις εκλογές του 2004. Είναι γεγονός πως μέχρι τότε, όποτε στήθηκαν κάλπες, ο Κ. Σημίτης ήταν ο νικητής.
Να υπενθυμίσω, κέρδισε στις εσωκομματικές εκλογές τον Ιανουάριο 1996, λίγο αργότερα επικράτησε στο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ και νίκησε τους αρχηγούς της Νέας Δημοκρατίας Μιλτιάδη Εβερτ και Κώστα Καραμανλή στις εθνικές εκλογές του 1996 και 2000 αντιστοίχως. Στα τέλη του 2003 η φθορά της κυβέρνησής του ήταν μη αναστρέψιμη και η ήττα του στις επικείμενες εκλογές θα ήταν αναπόφευκτη.
Η επιλογή του να δώσει την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ στον γιο του ιδρυτή, εκείνη τη στιγμή, ήταν μονόδρομος, αν και ο τρόπος που έγινε δεν συμβάδιζε με το γενικότερο προφίλ του.
Τελικά, από την εξέλιξη των πραγμάτων αποδείχθηκε πως μπορεί να ήταν αναγκαία αυτή η κίνηση, πλην όμως απέβη καταστροφική τόσο για το ΠΑΣΟΚ όσο και για τον Γ. Παπανδρέου. Δεν κάνω εκτιμήσεις, μιλώ για γεγονότα.
Μπορεί η κατάσταση του 2003 να συγκριθεί με τη σημερινή; Μήπως η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη ακολουθεί μια παράλληλη πορεία με αυτήν του Κ. Σημίτη; Η απάντηση είναι όχι. Σήμερα, μετά έξι χρόνια διακυβέρνησης, η Νέα Δημοκρατία αντιμετωπίζει μια υπολογίσιμη φθορά, πλην όμως εξακολουθεί και προηγείται σημαντικά σε όλες τις δημοσκοπήσεις από το κόμμα που έπεται.
Τα προβλήματα στα οποία δοκιμάζεται σήμερα η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι γνωστά και διαχειρίσιμα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Να υπενθυμίσω πως το ΠΑΣΟΚ καθ’ όλο το 2003 υπολειπόταν δραματικά της Νέας Δημοκρατίας. Και να μη λησμονούμε πως στις εκλογές του 2000 το ΠΑΣΟΚ κέρδισε με το γνωστό οριακό αποτέλεσμα, ενώ η Νέα Δημοκρατία, 23 χρόνια μετά, επικράτησε με διαφορά περίπου 23 μονάδων, γεγονός καταλυτικό για τις μέχρι σήμερα εξελίξεις.
Σχεδόν σε όλες τις κυβερνήσεις που βρίσκονται στη δεύτερη θητεία τους υπάρχει ένα γεγονός-τομή που δρομολογεί την αναπότρεπτη πορεία τους προς την ήττα.
Για το ΠΑΣΟΚ του Κ. Σημίτη ήταν αναμφίβολα το ασφαλιστικό. Κατέγραψε σημαντική ήττα σε μια μάχη που δεν έδωσε. Και το κυριότερο, ο Κ. Σημίτης βρέθηκε απέναντι σε όλο το κόμμα του.
Υστερα από αυτό το γεγονός η κυβέρνησή του έκανε απλώς διαχείριση «εξερχομένων – εισερχομένων».
Μέχρι στιγμής η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν έχει βρεθεί μπροστά σε ανάλογο γεγονός-τομή, αν και η τραγωδία των Τεμπών συγκέντρωνε τέτοια χαρακτηριστικά. Και ως εκ τούτου, ο ίδιος δεν γνωρίζει εσωκομματική αμφισβήτηση.
Γκρίνια υπάρχει, αμφισβήτηση όχι. Τα προβλήματα στα οποία δοκιμάζεται η κυβέρνησή του είναι γνωστά και διαχειρίσιμα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και μέχρι στιγμής οι συνθήκες που επικρατούν στην πολιτική σκηνή ουδεμία αναλογία έχουν με αυτές του 2003. Ομως το απρόοπτο πάντα καραδοκεί.
