Γεννήθηκε σε μια οικογένεια όπου ύψιστο ιδανικό είναι «να φοράς τη στολή με τιμή και θάρρος» – τη στολή του ταυρομάχου. Στους λογαριασμούς του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεσπόζουν παιδικές φωτογραφίες με τον πατέρα του, Πέδρο, επίσης forcado, να τον εκπαιδεύει για τη μεγάλη στιγμή, την πρώτη του δημόσια εμφάνιση στην αρένα. Μ’ αυτό το όνειρο μεγάλωσε ο Πορτογάλος Μανουέλ Τριντάντε. Για τον ίδιο σκοπό γεννήθηκε σε κάποια φάρμα στην κοιλάδα του ποταμού Τάγου ο αντίπαλός του, ένας από τους «touro bravo» που εκτρέφονται ώστε να διαθέτουν όλα όσα απαιτεί από τους ταύρους η αρένα: επιθετικότητα, δύναμη και αντοχή.
Προκαθορισμένη η πορεία –και ίσως και η ειμαρμένη– τους. Συναντήθηκαν στα τέλη Αυγούστου στο ιστορικό Campo Pequeno της Λισσαβώνας. Για τον νεαρό ταυρομάχο ήταν το επίσημο ντεμπούτο του ως μέλος του Grupo de Forcados Amadores de Sao Mancos, μιας από τις παλαιότερες ομάδες της χώρας του. Για τον ταύρο, η παραμονή του θανάτου του· στην Πορτογαλία οι ταύροι δεν θανατώνονται μεν μπροστά στο κοινό, όπως στην Ισπανία, αλλά οδηγούνται στο σφαγείο την επόμενη μέρα. Στάθηκαν ο ένας απέναντι στον άλλον.
Ο 22χρονος με το καρδιοχτύπι να φανεί αντάξιος της οικογενειακής παράδοσης και το ζώο, λαβωμένο από τα βέλη και περικυκλωμένο από σχεδόν 9.000 θεατές που ζητωκραύγαζαν, με τον τρόμο της απειλής. Οσο επιχειρούσε την πρώτη «pega de cara» κίνηση της βραδιάς (πρόσωπο με πρόσωπο πιάσιμο του ζώου από τα κέρατα), ο Μανουέλ Τριντάντε τραυματίστηκε βαριά και εξέπνευσε λίγες ώρες μετά. Οι γονείς του αποφάσισαν να δωρίσουν τα όργανά του και ήδη επτά άνθρωποι έχουν λάβει μοσχεύματα.
Ο θάνατος ενός ακόμη forcado προκάλεσε σφοδρή αντιπαράθεση στα σόσιαλ μίντια ανάμεσα σε όσους ζητούν άμεση κατάργηση των ταυρομαχιών και στους υπέρμαχους της παράδοσης και της πολιτιστικής ταυτότητας της χώρας τους. Ποιας παράδοσης, αλήθεια; Μια ανθούσα βιομηχανία είναι που «τρέφεται» με αίμα. Μόνο στην Ισπανία ο ετήσιος τζίρος αγγίζει τα 2 δισ. ευρώ και οι σταρ του «αθλήματος» λαμβάνουν έως και 300.000 ευρώ για κάθε εμφάνιση.
Τα φώτα της αρένας έσβησαν, η ιστορία του Μανουέλ σύντομα θα ξεχαστεί και μόνο οι δικοί του άνθρωποι θα ζουν με την αβάσταχτη οδύνη της απώλειάς του. Το ερώτημα, όμως, παραμένει: πόσες ακόμη ζωές, ανθρώπων και ζώων, πρέπει να χαθούν με τόσο φρικτό τρόπο για να συνειδητοποιήσουμε ότι μια κοινωνία δεν μπορεί να ψυχαγωγείται με τον θάνατο;
