Ενώ ο πρόεδρος των ΗΠΑ μηχανεύεται την αποδυνάμωση της χώρας του και την υπονόμευση της ηγεμονίας που αυτή πέτυχε μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Κινέζος πρόεδρος Σι Τζινπίνγκ αξιοποιεί την αυριανή, 80ή επέτειο του τέλους του ιδίου πολέμου για να δείξει με τον πιο εμφατικό τρόπο πως η χώρα του είναι η νέα μεγάλη δύναμη και πως έχει ισχυρούς συμμάχους. Η παρουσία των ηγετών της Ρωσίας, της Βορείου Κορέας και του Ιράν στην αυριανή στρατιωτική παρέλαση υποδηλώνει πως η Κίνα έχει απαλλαγεί από τον φόβο να εμπλακεί ενεργά σε μεγάλες γεωπολιτικές εντάσεις, πως είναι έτοιμη να αναλάβει την ηγεσία του αντιδυτικού μετώπου, αλλά και πόσο κυνική είναι όταν δηλώνει στυλοβάτης της διεθνούς σταθερότητας. Η επίδειξη νέων πυραύλων και άλλων «υπερόπλων» που αναμένεται να παρουσιαστούν αύριο υπογραμμίζει ότι η Κίνα έχει αλλάξει στρατηγική και θα προβάλλει τη στρατιωτική, πολιτική και οικονομική ισχύ της όπως αυτή κρίνει. Η δυναμική αυτή είχε αρχίσει πριν από την πρώτη θητεία Τραμπ, αλλά λαμβάνει άλλες διαστάσεις με τη δεύτερη, αφού ο Αμερικανός πρόεδρος και αναγκάζει την Κίνα να αντισταθεί στην Αμερική σε κάθε τομέα (από τους δασμούς στο εμπόριο έως την απειλητική ρητορική) και διαλύει σχέσεις της χώρας του με άλλες, ωθώντας αυτές στην αγκαλιά του Πεκίνου.
Η άνοδος της Κίνας μοιάζει αναπόφευκτη, την ίδια ώρα που ο Τραμπ οδηγεί τη Δύση σε επιταχυνόμενη, πρόωρη παρακμή.
Το ξύπνημα της Κίνας δεν «οφείλεται» μόνο στην πολιτική των ΗΠΑ (και επί Τραμπ και επί Τζο Μπάιντεν) ούτε μόνο στη συγκυρία. Σημαντικότατο ρόλο παίζει η επικράτηση του Σι, ο οποίος επέβαλε τους δικούς του κανόνες στο Κόμμα και στη χώρα, εξουδετέρωσε εσωτερικούς αντιπάλους και ανέπτυξε το όραμα διεθνούς προβολής ισχύος μέσω της πρωτοβουλίας «Ενας δρόμος – Μία ζώνη». Η μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση του Πεκίνου και η αυξανόμενη προβολή ισχύος στην ευρύτερη περιοχή, η προβεβλημένη αμερικανική στήριξη στην Ταϊβάν και σε άλλες χώρες στις διαφορές τους με την Κίνα, η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, ο «επιθετικός προστατευτισμός» των Αμερικανών στο εμπόριο, και η υπονόμευση του διεθνούς συστήματος διακυβέρνησης, πρόσφεραν ευκαιρία στην Κίνα να προωθεί τα δικά της συμφέροντα και να παρουσιάζεται και ως πυλώνας σταθερότητας σε ένα ασταθές περιβάλλον. Η σύνοδος κορυφής του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης, που έλαβε χώρα στο κινεζικό λιμάνι Τιαντζίν τις προηγούμενες ημέρες, ενίσχυσε αυτή την εικόνα της Κίνας περαιτέρω, με τη συμμετοχή περίπου 25 χωρών, μεταξύ αυτών και της Ινδίας.
Η αυριανή παρέλαση στο Πεκίνο θα είναι απόδειξη –και σύμβολο– πως ο κόσμος αλλάζει ανεπιστρεπτί. Θα προκαλέσει πολλές συζητήσεις για το τέλος της δυτικής κυριαρχίας, για την αδυναμία της φιλελεύθερης δημοκρατίας να ανταποκριθεί στις προκλήσεις της εποχής. Η άνοδος της Κίνας μοιάζει να ήταν αναπόφευκτη. Ομως, όπως ένας άνθρωπος παίζει δυσανάλογα μεγάλο ρόλο στην εξέλιξη αυτή, έτσι ένας άλλος οδηγεί τη Δύση σε επιταχυνόμενη, πρόωρη παρακμή.
