Εξαρτάται από ποια πλευρά βλέπει κανείς την πραγματικότητα. Μπορεί να προτάξει ότι το 46% δεν αντέχει οικονομικά μία εβδομάδα διακοπών (Eurostat) ή να αντιτείνει ότι το 2024 έγιναν 6,85 εκατομμύρια ταξίδια από Ελληνες στο εξωτερικό, σημειώνοντας αύξηση σε σχέση με όλα τα προηγούμενα χρόνια (ΙΝΣΕΤΕ).
Ενδιαφέρον ερώτημα ίσως είναι αν πρόκειται για ειλικρινή πεποίθηση που διαμορφώθηκε μετά από σκέψη ή για φανατική θέση που προκύπτει κυρίως ως ενστικτώδης αντίδραση για να δικαιολογηθεί μια ιδεολογική/αξιακή επιλογή.
Γιατί να αρνείται κανείς επίμονα ότι περίπου οι μισοί δεν είναι σε θέση να κάνουν διακοπές, όταν το 66% των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα έχει μηνιαίο εισόδημα έως 957 ευρώ καθαρά («Εργάνη»); Ενα επιχείρημα είναι ότι σύμφωνα με την ΤτΕ, το ετήσιο κόστος της φοροδιαφυγής στην Ελλάδα ανέρχεται σε περίπου 60 δισ. ευρώ, με βάση τη διαφορά μεταξύ δηλωμένων εισοδημάτων και πραγματικής κατανάλωσης.
Πολύ μαύρο χρήμα που επενδύεται σε σκάφη, πισίνες, πανάκριβα αυτοκίνητα και αντικείμενα από ελεύθερους επαγγελματίες και επιχειρηματίες που καταφέρνουν να περνούν κάτω από το ραντάρ των ελεγκτικών μηχανισμών. Αυτοί κάνουν σίγουρα πολυτελείς διακοπές, σε αντίθεση με το 26,9% (ΕΛΣΤΑΤ), δηλαδή 2.740.051 ανθρώπους που αγωνιούν να επιβιώσουν λόγω φτώχειας ή αντιμετωπίζοντας κίνδυνο φτώχειας.
Ανάμεσά τους, οπωσδήποτε, τα άτομα με αναπηρία που στη χώρα μας στη συντριπτική πλειονότητά τους (75,5%) αντιμετωπίζουν δυσκολίες στην κάλυψη των αναγκών τους (Eurostat). Ο μέσος όρος στην Ε.Ε. είναι 25%.
Αυτοί με το μαύρο χρήμα κάνουν σίγουρα πολυτελείς διακοπές, σε αντίθεση με το 26,9% του πληθυσμού που αγωνιά να επιβιώσει λόγω φτώχειας ή αντιμετωπίζοντας κίνδυνο φτώχειας.
Σε όλες τις δημοσκοπήσεις καταγράφεται ένα ποσοστό γύρω στο 30% που πιστεύει ότι η χώρα κινείται στη σωστή κατεύθυνση. Οι ειδικοί λένε ότι είναι το ποσοστό που ευημερεί σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό. Και σίγουρα είναι ένα ποσοστό που αρκεί για να γεμίσει τις πτήσεις, τα ακριβά καταλύματα στους τουριστικούς προορισμούς, την εστίαση υψηλού επιπέδου – για να δώσει επιχειρήματα σε όσους επιμένουν ότι η πλειονότητα περνάει καλά.
Στις τελευταίες εκλογές, τον Ιούνιο του 2023, η αποχή άγγιξε το 47,17%, ξεπερνώντας το προηγούμενο ρεκόρ των εκλογών του Σεπτεμβρίου 2015, όταν η αποχή είχε φθάσει στο 43,84%.
Σε αυτούς που ψηφίζουν μπορεί κανείς να εντάξει όποιους θέλει: τους «πάνω», τους «πολύ πάνω», τη μεσαία τάξη, τους «κάτω», σίγουρα τους συνταξιούχους και τους δημοσίους υπαλλήλους, γιατί αυτό τεκμηριώνεται από τις αναλύσεις των εκλογικών αποτελεσμάτων.
Αλλά και πάλι είναι θέμα οπτικής. Αλλιώς βλέπει κανείς την πραγματικότητα όταν πηγαίνει με τον ηλεκτρικό στη δουλειά του, αφού πρώτα περιμένει στη στάση το λεωφορείο, και αλλιώς αν μετακινείται με τεράστιο αυτοκίνητο που οδηγεί υπάλληλός του.
Ο Αντρέ Ζιντ το είχε περιγράψει ωραία, καταλήγοντας ότι «το χρώμα της αλήθειας είναι γκρίζο».
