Πρώτα τα στοιχεία: το 2024 μας επισκέφθηκαν τέσσερις Ελλάδες. Σύμφωνα με τα οριστικά στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος ο αριθμός των τουριστών έφτασε πέρυσι στα 40,7 εκατομμύρια. Για να έχουμε μια ιδέα της εκτόξευσης της απήχησης του ελληνικού τουριστικού προϊόντος αξίζει να θυμηθούμε ότι το 1990 η χώρα υποδέχθηκε 8,8 εκατομμύρια τουρίστες, το 2004 (χρονιά διοργάνωσης Ολυμπιακών Αγώνων) μετά βίας 5 εκατομμύρια περισσότερους (13,3), τη δεκαετία της κρίσης βάλαμε το «2» μπροστά από τις «επιδόσεις» μας για να ακολουθήσει η μεταπανδημική έκρηξη: μέσα σε ελάχιστα χρόνια πετάξαμε από τα 25 στα 40 εκατομμύρια.
Η απογείωση των αφίξεων, για την οποία πανηγυρίζουμε κάθε χρόνο (και η οποία δεν είναι καθόλου αποκλειστικά ελληνικό φαινόμενο), δεν μπορούσε να γίνει χωρίς κόστος. Οταν ένα προϊόν αποκτά ξαφνικά τόση ζήτηση, η τιμή του αυξάνεται κι ένα ποσοστό όσων είχαν πρόσβαση σε αυτό προηγουμένως σταδιακά αποκλείεται. Το ίδιο συμβαίνει και με ένα δημοφιλές εστιατόριο ή με μια ανερχόμενη γειτονιά, σωστά; Εδώ όμως οι τεκτονικές αλλαγές που συμβαίνουν σε ένα προϊόν τόσο άρρηκτα συνδεδεμένο με την ελληνική ζωή δεν μπορούσαν να περάσουν απαρατήρητες, γιατί ακριβώς απειλούν μια καθαρά βιωματική σχέση.
Ρωτήστε κάποιον πώς πέρασε στην Πάρο τον Ιούνιο και κάποιον πώς πέρασε τον Αύγουστο. Θα είναι σαν να πήγαν σε διαφορετικά νησιά.
Σε αυτό το άβολο, ψυχοφθόρο και μεταβατικό περιβάλλον έχουν ακουστεί περίπου τα πάντα. Τα περισσότερα είναι αρκετά μεγαλόπνοα και σπανίως αφορούν το «εδώ και τώρα». Ενα πρώτο σοβαρό βήμα θα ήταν η ουσιαστική επιμήκυνση της σεζόν, εστιάζοντας, όμως, στους Ελληνες επισκέπτες. Προφανώς οι τιμές θα είναι στα ύψη, προφανώς οι υποδομές θα είναι ανεπαρκείς, προφανώς οι υπηρεσίες στα καταλύματα και στα εστιατόρια θα είναι κάτω του μετρίου αν πέντε εκατομμύρια Ελλήνων θέλουν να κάνουν διακοπές στις Κυκλάδες από τις 5 έως τις 20 Αυγούστου· μαζί με τον άλλο μισό πλανήτη.
Χρειάζεται μια επιθετική πολιτική και σε συνεννόηση με τις επιχειρήσεις να επιβληθεί ένα νέο μοντέλο διάχυσης της εγχώριας ζήτησης στους τρεις καλοκαιρινούς μήνες και στον επίσης καλοκαιρινό (πλέον) Σεπτέμβριο. Να θεσμοθετηθούν κίνητρα τόσο για τους εργαζομένους όσο και για τις επιχειρήσεις έτσι ώστε να πριμοδοτείται η άδεια τον Ιούνιο ή μέχρι τα μέσα Ιουλίου και σίγουρα μετά τις 25 Αυγούστου. Να επιδοτήσει η πολιτεία τουριστικές επιχειρήσεις που θα κάνουν ειδικές προσφορές για τα ίδια διαστήματα, αλλά και προορισμούς. Αν ρωτήσετε ανθρώπους που νοικιάζουν δωμάτια πώς πήγε η κίνηση τον Ιούνιο και τον μισό Ιούλιο (ακόμη και σε ιδιαίτερα δημοφιλείς προορισμούς) θα κουνήσουν το κεφάλι απογοητευμένοι. Επίσης ρωτήστε κάποιον πώς πέρασε στην Πάρο τον Ιούνιο και κάποιον πώς πέρασε τον Αύγουστο. Θα είναι σαν να πήγαν σε διαφορετικά νησιά. Πριν αλλάξουμε, λοιπόν, το παραγωγικό μοντέλο της χώρας (ή τον κόσμο), έχουμε εργαλεία στα χέρια μας που απλά δεν τα χρησιμοποιούμε.
