Η προετοιμασία του Αλέξη Τσίπρα για νέο κόμμα δεν έχει τίποτα το καινοτόμο· είναι η κλασική συνταγή του πολιτικού που έχασε, αλλά δεν μπορεί να το αποδεχθεί. Οταν δεν πείθεις πια με την πολιτική σου, αλλάζεις βιτρίνα. Και ο κ. Τσίπρας επιλέγει ξανά τον δρόμο της προσωπικής αυταπάτης: μια ακόμη «νέα αρχή», χωρίς καμία αποτίμηση της προηγούμενης πορείας. Ο ίδιος αντί να λογοδοτήσει για τη διακυβέρνηση που βύθισε τη χώρα στο αδιέξοδο του 2015 και για τη θεαματική του αδυναμία ως αντιπολίτευση, εμφανίζεται ως αυτόκλητος αναμορφωτής της Κεντροαριστεράς.
Το εγχείρημα είναι στην πραγματικότητα μια πράξη αδυναμίας. Δεν γεννιέται από κοινωνική ανάγκη, αλλά από την προσωπική του ματαιοδοξία και την αδυναμία του να αντέξει στο περιθώριο. Η πολιτική δεν είναι reality show ώστε να αλλάζεις σκηνικό και να νομίζεις ότι ξανακερδίζεις το κοινό. Ο πρώην πρωθυπουργός παίζει με τον χρόνο και τις ελπίδες ενός χώρου που εδώ και καιρό αναζητεί πυξίδα – και κάθε φορά πέφτει θύμα της ίδιας του της ανικανότητας να πει κάτι ουσιαστικό.
Απέναντι σε αυτό, το ΠΑΣΟΚ δεν δείχνει ικανό ούτε καν να αντιδράσει. Κοιτάει παθητικά την παράσταση εγκλωβισμένο στην αμηχανία του: να μην ταυτιστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά να μη φανεί και ότι τον πολεμά ανοιχτά. Η σιωπή του και συχνά η δαιμονολογία του απλώς παρατείνουν τη σύγχυση. Γιατί την ώρα που ο Τσίπρας επιχειρεί να αρπάξει ξανά τον ρόλο του «ηγεμόνα» του προοδευτικού χώρου, το ΠΑΣΟΚ περιορίζεται σε χλιαρές δηλώσεις και σε μια στρατηγική αναμονής που ισοδυναμεί με πολιτική αυτοκτονία.
Το εγχείρημα είναι στην πραγματικότητα μια πράξη αδυναμίας. Δεν γεννιέται από κοινωνική ανάγκη, αλλά από την προσωπική του ματαιοδοξία και την αδυναμία του να αντέξει στο περιθώριο.
Η αλήθεια είναι σκληρή: αν το ΠΑΣΟΚ δεν εκμεταλλευθεί τώρα την αποδόμηση του Τσίπρα, δεν θα το κάνει ποτέ. Κι αν δεν καταφέρει να πείσει ότι μπορεί να είναι το σοβαρό αντίπαλον δέος της Ν.Δ., τότε θα μείνει για πάντα ένας κομπάρσος στο θέατρο της Κεντροαριστεράς, ανακυκλώνοντας τα ίδια πρόσωπα και τις ίδιες αδιέξοδες ισορροπίες.
Στο τέλος η εικόνα είναι θλιβερή: ένας πρώην πρωθυπουργός που δεν αντέχει την αφάνεια και επιχειρεί την επιστροφή του με νέο κόμμα, αν το τολμήσει τελικά, για να παραμείνει στο προσκήνιο· την ίδια ώρα το κόμμα που κάποτε όριζε τις εξελίξεις, σήμερα στέκεται μουδιασμένο, ανήμπορο να χαράξει πορεία. Το ένα τρέφεται από την αυταπάτη, το άλλο από τον φόβο. Και ανάμεσά τους, η κοινωνία παρακολουθεί με αδιαφορία και δικαίως.
Γιατί αν η Κεντροαριστερά συνεχίσει να πορεύεται με αρχηγικές εμμονές και με κόμματα-φαντάσματα, δεν θα μείνει τίποτα να διεκδικήσει. Ο χώρος θα χαθεί όχι επειδή τον καταλαμβάνει η Δεξιά, αλλά επειδή αυτοκαταστρέφεται με δική του ευθύνη.
