«Πετύχαμε όλους τους στόχους μας». Αυτή ήταν η δήλωση του Κρεμλίνου μετά τον βομβαρδισμό του Κιέβου. Μόνο που ανάμεσα στους στόχους –εκ των οποίων οι αναλυτές λένε ότι κανείς δεν είχε στρατιωτική αξία– ήσαν και δύο με ιδιαίτερα βαρύ συμβολισμό: τα γραφεία της Ε.Ε. και το Βρετανικό Συμβούλιο. Θα μπορούσαν να δηλώσουν πως έγινε λάθος, πως ήταν μια παράπλευρη απώλεια, απ’ αυτές που έχουμε συνηθίσει να ζούμε σε όλους τους πολέμους, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για βομβαρδισμούς από αέρος. Ομως η Ρωσία του Πούτιν δεν κάνει τέτοια λάθη. Απλώς ήθελε να επιδείξει για μία ακόμη φορά την περιφρόνηση με την οποία αντιμετωπίζει την Ευρώπη. Να δοκιμάσει τα όριά της και να της αποδείξει την αδυναμία της να αντιδράσει. Η Κάγια Κάλλας, όπως και το Λονδίνο, κάλεσαν τους Ρώσους πρεσβευτές για να εκφράσουν τη δυσαρέσκειά τους. Για μία ακόμη φορά ο καγκελάριος Μερτς έκανε την πιο ρεαλιστική δήλωση: «Η επίθεση έδειξε το πραγματικό πρόσωπο της Ρωσίας». Ο βομβαρδισμός ήταν η απάντηση στη συνάντηση των Ευρωπαίων ηγετών με τον κατά φαντασίαν ειρηνοποιό Τραμπ. Ηταν και μια σαφέστατη δήλωση προθέσεων για τον τρόπο με τον οποίον η Ρωσία αντιμετωπίζει το χρονικό όριο που έχει θέσει ο Τραμπ για την εκεχειρία. «Εκείνος έχει το δικό του πρόγραμμα κι εμείς έχουμε το δικό μας», τόνισε ο Λαβρόφ. Η επίθεση κατά των δύο ευρωπαϊκών στόχων με τον υψηλό συμβολισμό της δείχνει και προς το μέλλον. Με ποια αξιοπιστία η Ευρώπη θα αναλάβει τον ρόλο του τοποτηρητή των συνθηκών ειρήνης, αν και όποτε έρθει εκείνη η ώρα; Πώς θα ελέγχει μια Ρωσία η οποία «έχει δείξει το πραγματικό της πρόσωπο»;
Τι θα μπορούσε να κάνει η Ευρώπη; Οπως έχει αποδειχθεί μέχρι σήμερα, οι «κυρώσεις» δεν πτοούν τη Ρωσία. Οφείλει να αντιληφθεί, επιτέλους, ότι τα «πρέπει» και οι δηλώσεις περί «δικαίου» είναι άσφαιρα πυρά τα οποία δείχνουν απλώς την αμηχανία της. Οφείλει να αντιληφθεί ότι η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία είναι μέρος μιας στρατηγικής, η οποία υπερβαίνει την κατοχή της Κριμαίας ή του Ντονμπάς. Είναι το πρώτο βήμα για την αποκατάσταση του «σιδηρού παραπετάσματος», με πρώτο θύμα την Ευρώπη. Μια Ευρώπη που ούτε με τον εαυτό της δεν μπορεί να συμφωνήσει. Ο Σαλβίνι τις προάλλες ειρωνεύθηκε τον Μακρόν λέγοντάς του να ντυθεί στρατιώτης και να πάει ο ίδιος στην Ουκρανία για να αναλάβει τους όρους εφαρμογής της συνθήκης ειρήνης. Πράγμα που σημαίνει ότι πιστεύει ότι η ειρηνευτική δύναμη θα βρεθεί κατ’ ανάγκην αντιμέτωπη με τη ρωσική επιθετικότητα. Γι’ αυτό και η Ελλάδα δήλωσε ότι δεν θα στείλει στρατό ενώ έστειλε στο Αφγανιστάν. Φοβάται η Ευρώπη τη Ρωσία; Τη φοβάται. Και όσο περισσότερο το δείχνει, τόσο περισσότερο ενισχύει την περιφρόνηση με την οποία την αντιμετωπίζει ο Πούτιν.
