Βλέπω τις συνεχείς ογκώδεις διαδηλώσεις στο Ισραήλ υπέρ της άμεσης απελευθέρωσης των ομήρων και του τερματισμού του πολέμου. Διαβάζω τα κείμενα που κινούνται προς αυτή την κατεύθυνση, τα οποία υπογράφουν Ισραηλινοί πανεπιστημιακοί, άνθρωποι των γραμμάτων και μπαρουτοκαπνισμένοι ανώτατοι αξιωματικοί, που βλέπουν με άλλη ματιά τις στρατιωτικές επιχειρήσεις. Αλλοι διακατέχονται από το πασιφιστικό πνεύμα και άλλοι, πιο ψαγμένοι, διαβλέπουν πως η στρατηγική της κυβέρνησής τους οδηγεί σε αδιέξοδο.
Ενας μακρόθεν σχολιαστής είναι προβληματικό, από πολλές απόψεις, να παίρνει θέση για την εσωτερική κατάσταση ενός δημοκρατικού κράτους. Οφείλει, όμως, να επισημάνει πως η παρούσα κυβέρνηση, με τη δεδομένη σύνθεση, δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να περιστείλει, εν όλω ή εν μέρει, τις ατομικές ελευθερίες των Ισραηλινών, ενώ διαρκεί ένας άνευ αρχών πόλεμος. Πολεμά ένας τακτικός στρατός εναντίον ενόπλων ντυμένων με πολιτικά, που κρύβονται μέσα στους αμάχους.
Το πού θα οδηγήσει η πολιτική Νετανιάχου, είναι άγνωστο. Αλλά επ’ αυτού θα αποφασίσουν οι πολίτες του Ισραήλ στις κάλπες.
Αυτά που βλέπουμε διαψεύδουν όλους όσοι, αναφερόμενοι στο Ισραήλ, μιλούν για κράτος απαρτχάιντ. Για ένα κράτος αποκλεισμών και διώξεων. Δεν είναι μόνο που το 20% του πληθυσμού του είναι Αραβες, είναι ότι στην ίδια αναλογία όλοι αυτοί σπουδάζουν στα ισραηλινά πανεπιστήμια και τυγχάνουν μιας υψηλού επιπέδου κοινωνικής πρόνοιας. Δεν είναι τυχαίο πως και τις δύο φορές που το παλαιστινιακό πρόβλημα έφτασε κοντά σε μια λύση, τη δεκαετία του 1990 και το 2000 στο Καμπ Ντέιβιντ, δύο μικρές πόλεις του Ισραήλ, με συντριπτική πλειονότητα του αραβικού πληθυσμού, αρνήθηκαν να αποσπαστούν από το Ισραήλ και να προσαρτηθούν στο νέο παλαιστινιακό κράτος. Δεν ήθελαν να ρισκάρουν το επίπεδο της ζωής τους.
Το πού θα οδηγήσει η πολιτική Νετανιάχου, είναι άγνωστο. Αλλά επ’ αυτού θα αποφασίσουν οι πολίτες του Ισραήλ στις κάλπες. Εκεί, ως γνωστόν, υπάρχει το εκλογικό σύστημα της «απλής και άδολης αναλογικής» και, ως εκ τούτου, οι κυβερνήσεις, κατά τεκμήριο, εκφράζουν και την απόλυτη πλειοψηφία των ψηφοφόρων. Συνεπώς ο Νετανιάχου ούτε δικτάτορας είναι ούτε πρόκειται να πέσει από τις διαδηλώσεις. Θα χάσει την εξουσία, είτε διότι θα απολέσει τη δεδηλωμένη είτε διότι θα ηττηθεί στις εκλογές, όταν αυτές διεξαχθούν. Ετσι λειτουργούν οι δημοκρατίες.
Οι εγχώριοι «φριπαλεστάιν», επειδή ελάχιστη σχέση έχουν με τη δημοκρατία, είναι λογικό να αγνοούν και τους κανόνες της. Λάτρεις αυταρχικών και ολοκληρωτικών καθεστώτων, όπου οι εκλογές αποτελούν μια περιστασιακή πολυτέλεια, προσπερνούν το γεγονός ότι στη Γάζα δεν έχουν διεξαχθεί εδώ και μια εικοσαετία και στη «δημοκρατία» της Δυτικής Οχθης φιλοξενούνται καμιά δεκαριά ένοπλες ταξιαρχίες διαφόρων «μαρτύρων». Επειδή στα δημοκρατικά πολιτεύματα υπάρχουν η λογοδοσία και η τελική κρίση της κάλπης, τα αδιέξοδα ελαχιστοποιούνται. Αν όντως η στρατηγική Νετανιάχου αποδειχθεί αλυσιτελής, είναι επόμενο αυτή η εξέλιξη να αποτυπωθεί στο αποτέλεσμα των προσεχών εκλογών. Γιατί αυτό δεν θα πρέπει να λησμονούμε: στο Ισραήλ η δημοκρατία λειτουργεί και εν καιρώ πολέμου.
