Τέσσερις είναι οι πιθανές εκδοχές για τις εξελίξεις στη Γαλλία μετά την ψήφο εμπιστοσύνης που ζήτησε ο πρωθυπουργός από το Κοινοβούλιο. Η πρώτη είναι η παραίτηση του Μπαϊρού και της κυβέρνησής του και η αναζήτηση του διαδόχου του από τον πρόεδρο Μακρόν. Μην ξεχνάμε πόσος καιρός χρειάστηκε στον Μακρόν για να προσφέρει στον Μπαϊρού τη θέση του πρωθυπουργού. Κι αν χάσει την εμπιστοσύνη της Βουλής και παραιτηθεί, θα είναι ο πρώτος πρωθυπουργός της 5ης Δημοκρατίας που παραιτείται γι’ αυτόν τον λόγο. Η δεύτερη εκδοχή είναι η κυβέρνηση Μπαϊρού να μη χάσει την εμπιστοσύνη της Βουλής. Αν την καταψηφίσει μεν η Αριστερά, απόσχει όμως από την ψηφοφορία η εθνικιστική Δεξιά της Λεπέν, η οποία δεν θα ξεχάσει ότι ο Μπαϊρού ήταν ο μόνος που την υποστήριξε στην περιπέτειά της στο Ευρωκοινοβούλιο. Η τρίτη εκδοχή είναι η παραίτηση της κυβέρνησης και η προκήρυξη εκλογών. Μετά την παρέλευση του χρόνου που προβλέπεται από το Σύνταγμα για την προκήρυξη νέων εκλογών μετά τις τελευταίες, η εύθραυστη κοινοβουλευτική ισορροπία που κρατούσε όρθια την κυβέρνηση κατέρρευσε. Σε αυτήν την περίπτωση ο Μακρόν θα είναι αναγκασμένος να συγκυβερνήσει με την εθνικιστική Δεξιά, από την οποία δεν τον χωρίζουν μόνον πολιτικές και ιδεολογικές διαφορές, αλλά και υπαρξιακές. Πώς θα μπορέσει να συνεχίσει τη συμπαράσταση στην Ουκρανία με μια φιλοπουτινική πλειοψηφία στη Βουλή – εθνικιστική Δεξιά και Αριστερά; Η τέταρτη εκδοχή είναι η παραίτηση του Μακρόν και η προκήρυξη πρόωρων προεδρικών εκλογών. Το μόνο βέβαιο είναι ότι ο πρόεδρος Μακρόν έχει χάσει την πρωτοβουλία των κινήσεων.
Τεχνικά ζητήματα μιας δημοκρατίας η οποία διαθέτει ισχυρούς και ανθεκτικούς θεσμούς, ικανούς να αντιμετωπίσουν τα θεσμικά αδιέξοδα. Δεν φθάνουν οι ισχυροί θεσμοί όμως για να λύσουν τα πολιτικά αδιέξοδα. Κι αυτό σε έναν κόσμο όπου τίποτε δεν είναι σταθερό και η Ευρώπη καλείται να ανακτήσει το χαμένο της κύρος. Πριν από μερικά χρόνια ποιος φανταζόταν ότι μπορεί να τεθεί θέμα Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στη μία από τις δύο μεγάλες οικονομίες της Ενωσης; Πριν από μερικά χρόνια η εκλογή του Μακρόν δημιούργησε προσδοκίες πως η Ευρώπη θα αποκτούσε έναν δυναμικό ηγέτη, ικανό να δώσει πολιτική στους λογιστές Γερμανούς. Ομως δεν κατάφερε να αντιμετωπίσει την καχεξία των μεσαίων στρωμάτων που έφερε την κοινωνική κατάθλιψη. Εγκλωβισμένος ανάμεσα στην εθνικιστική Ακροδεξιά και την εμμονική Αριστερά, δεν μπόρεσε να λύσει το πρόβλημα της ένταξης των μεταναστών. Υποχωρεί απέναντι στην επέλαση του αντισημιτισμού δηλώνοντας ότι θα αναγνωρίσει το «κράτος» της Παλαιστίνης. Η Γαλλία δανείζεται ακριβότερα από την Ελλάδα.
Πρώτες σκέψεις από την κρίση της μεγάλης χώρας που καθορίζει το παρόν και το μέλλον της Ευρώπης.
