Αγωνιούν οι Ευρωπαίοι εταίροι και επιχαίρουν οι αντίπαλοι της Γαλλίας για τη σπειροειδή πορεία κατακρημνίσεως της οικονομίας της. Η χώρα του Βολταίρου, των Μεγάλων Εγκυκλοπαιδιστών, ο φάρος του Διαφωτισμού, που επέφερε το πρώτο και μοιραίο πλήγμα στο «παλαιό καθεστώς», διέρχεται απλώς περίοδο κρίσεως και δυσάρεστων προσαρμογών.
Εάν υπάρχει κάτι που διαφοροποιεί τη Γαλλία από άλλα κράτη της Ευρώπης είναι ότι από την αστική επανάσταση του 1789 και εφεξής, που άλλαξε άρδην την πολιτική φυσιογνωμία της Ευρώπης, κρίσιμες αλλαγές κατά κανόνα υιοθετούνται όχι διά συγκλίσεως –όπως συμβαίνει στη Βρετανία, λ.χ., μετά την «Ενδοξη Επανάσταση» του 1688– αλλά αφού προηγηθούν επαναστατικές ούτως ειπείν αναταράξεις.
Η μείζων αναταραχή του Μαΐου 1968 κλόνισε την ουράνια γαλήνη του προέδρου Σαρλ ντε Γκωλ, που τελικώς κατίσχυσε με ελάσσονες παραχωρήσεις στους εξεγερθέντας φοιτητές και στα πανεπιστήμια. Η σημερινή κρίση που απειλεί με κατάρρευση την κυβέρνηση του Φρανσουά Μπαϊρού –τη δεύτερη μετά την καταψήφιση της κυβερνήσεως του Μισέλ Μπαρνιέ τον προηγούμενο Δεκέμβριο– οφείλεται στην απόφαση του προέδρου Μακρόν να προκηρύξει πρόωρες κοινοβουλευτικές εκλογές.
Πίστευε προφανώς ότι διά του τρόπου αυτού θα αναχαίτιζε την περαιτέρω αύξηση της ισχύος της Μαρίν Λεπέν – ηγέτιδος του κόμματος της «Εθνικής Συσπειρώσεως». Το 2017 η εκλογή του κ. Μακρόν στην προεδρία είχε χαιρετισθεί σε όλη την Ευρώπη ως αποκήρυξη του κύματος «λαϊκισμού», που είχε αρχίσει να σαρώνει. Συνέβη το αντίθετο στις μέρες μας, με την ανάδειξη στη Γαλλία της Αριστεράς και της ταυτοτικής Δεξιάς.
Το εθνικό χρέος της Γαλλίας, ύψους 3,3 τρισ. ευρώ, είναι όντως θηριώδες και πρέπει ασφαλώς να αντιμετωπισθεί. Αλλά επειδή ο κ. Μακρόν είναι βοναπαρτιστής, διαπρύσιος αντίπαλος της Ρώσου ομολόγου Πούτιν, έχει επιλέξει αύξηση των αμυντικών δαπανών και δημοσιονομικές περικοπές ύψους 44 δισ. Κατάφερε απλώς να συσπειρώσει την αντιπολίτευση, ώστε να απειλείται πτώση της κυβερνήσεώς του. Η Γαλλία όμως είναι μία χώρα που αγαπήθηκε πολύ από πολλούς και επειδή δίχως αυτήν η Ε.Ε. αναποδράστως θα τελεί υπό γερμανική κηδεμονία –πράγμα απαράδεκτο για πολλά μέλη της– θα διασωθεί επί ζημία ασθενεστέρων οικονομικώς κρατών. Σε περιόδους κρίσεως υπάρχουν πάντα παράπλευρες απώλειες.
