Οταν άκουσα ότι ο κ. Τσίπρας συγγράφει τα απομνημονεύματά του, ανέκτησα κάποια δόση από τη χαμένη μου αισιοδοξία για τη χώρα. Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει και ποτέ δεν σε αφήνει να πλήξεις. Πάντα σου επιφυλάσσει κάποια έκπληξη. Κατ’ αρχάς δυσκολεύομαι να φτιάξω την εικόνα. Δυσκολεύομαι να φαντασθώ τον κ. Τσίπρα, έτσι όπως τον γνωρίσαμε και τον αγαπήσαμε, καθισμένο μπροστά στην οθόνη ενός υπολογιστή. Τον φαντάζομαι αντιθέτως να αναζητάει στις δαιδαλώδεις διαδρομές του πολιτικού του νου εκείνη την περίφημη πρώτη φράση που, ως καλώς γνωρίζουν όσοι έχουν ασχοληθεί με το επιτήδευμα, θα διεγείρει την έμπνευσή του. Ο θείος του, ο Φλαμπουράρης, ο οποίος έχει γαλλική παιδεία, προσπάθησε να τον βοηθήσει αναφέροντάς του την πρώτη φράση από τα απομνημονεύματα του Ντε Γκωλ. «Σε όλη μου τη ζωή είχα μια ορισμένη ιδέα της Γαλλίας, την εικόνα μιας Παρθένου στον τοίχο μιας εκκλησίας» – το παραθέτω από μνήμης. Του είπε ότι αν βγάλει την Παρθένο θα μπορούσε κάλλιστα να ξεκινήσει λέγοντας ότι σε όλη του τη ζωή είχε μια ορισμένη ιδέα της Ελλάδας. «Για να το ανοίξεις, μάλιστα, μπορείς να βάλεις μια ιδέα της Ελλάδας και του κόσμου. Ή της Ελλάδας μέσα στον κόσμο. Ή τον κόσμο μέσα στην Ελλάδα. Οπως σου βγει». Ατενίζοντας το πέλαγος από το ερημητήριό του στο Σούνιο αναγκάστηκε να παραδεχθεί ότι δεν έχει καμία ιδέα για την Ελλάδα. Είναι η βασική του διαφορά από τον στρατηγό Ντε Γκωλ. Προς στιγμήν σκέφτηκε να παρατήσει τη συγγραφή και να αναγγείλει αμέσως την ίδρυση νέου κόμματος. Ομως η φωνή της συνείδησής του τον απέτρεψε. «Αλέξη, δεν έχεις το δικαίωμα να στερήσεις την Ιστορία από την αλήθεια σου. Να ζει κανείς ή να μη ζει». Αυτό το τελευταίο είναι άσχετο, όμως κάπου το είχε ακούσει, τον είχε εντυπωσιάσει και αποφάσισε να το χρησιμοποιήσει.
Σάρωσε τη Γουικιπίντια για ιστορικές και γεωγραφικές πληροφορίες. Μελέτησε για ώρες διατριβές για την ύπαρξη των θαλασσίων συνόρων. Χρησιμοποίησε λεξικά διότι πολλές σκέψεις του έρχονταν στα αγγλικά και ήθελε να βεβαιωθεί για το ελληνικό τους αντίστοιχο, όπως «Go back madame Merkel, difficult decision» κ.τ.λ. Ωσπου μια μέρα του ήρθε η κεντρική ιδέα. Ο επιτυχημένος πολιτικός δημιουργεί προβλήματα τα οποία ο ίδιος μετά εμφανίζεται ως από μηχανής θεός για να τα λύσει. Κι έτσι αποφάσισε να γράψει για τον θρίαμβο του 2015. Πώς κατάφερε να πείσει τους εταίρους ότι έπρεπε να πετάξουν την Ελλάδα από την Ευρώπη κι έπειτα μ’ ένα «Οχι» –το δεύτερο μετά τον Μεταξά–, μια ακροβατική κωλοτούμπα κι έναν έρπητα τους έπεισε να την κρατήσουν. Ποιος είπε ότι ο Τσίπρας δεν έχει μιαν ορισμένη ιδέα για την Ελλάδα; Και ορισμένη και αόριστη. Μαθαίνω, δε, ότι στο κείμενο αναφέρεται στον εαυτό του στο τρίτο ενικό και με το επίθετό του, όπως του είπαν ότι έκανε ο Ιούλιος Καίσαρ. Οι περισσότεροι περιμένουν πότε θα αναγγείλει την ίδρυση του κόμματός του. Εγώ πάλι περιμένω το βιβλίο του.
